‘କଳି ଶେଷରେ ଭାରଥ ମାରି କୃଷ୍ଣ ବସି ଏକାମ୍ବର ବନ

ଗରୁଡ଼ ଅଛନ୍ତି ସଙ୍ଗତେଣ ପୁଣ ବିରିଜା କଲେ ଦର୍ଶନ

ନବକୋଟି ଛନ୍ତି କାନ୍ତାନୀ ଯେ ପୁଣ ଯୋଗ୍ନୀ ଚଉଷଠି ଜାଣ

ଭାରଥ ଯୁଦ୍ଧରେ ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲା ଆମ୍ଭର ଚିତ୍ତ ଯେ ପୁଣ

ହସ ହସ ହୋଇ ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ବାଣୀ

ଯୁଦ୍ଧ-ସ୍ରୋତ କଳିଯୁଗ ମଧ୍ୟରେଣ ତୁମ୍ଭେ ଭକ୍ଷିବ ଗୋ ପୁଣି’

ସବୁ ଅର୍ଥ ଦ୍ରବ୍ୟେ ହୋଇବେ ମତ୍ତା

ରାଜା ଶୁଣିବେ ନାହିଂ ପ୍ରଜା ବ୍ୟଥା

କରପୀଡ଼ାରେ ନାନା ଦୁଃଖ ସହି

ଯେତେକଲେ କରକୁ ନ ଅଣ୍ଟଇ

ବଡ଼ପଣ ପାଇବେ ଯେତେ ଲୋକ

ଦୋଷ ନ ବୁଝି ଦଣ୍ଡିବେ ସେ ଲୋକ

ତାହାକୁ ଥୋକାଏ ଦିନ ମୁଂ ରଖିବି

ଏକା ବେଳେକେ ଦେବୀ ମୁଖେ ଦେବି

“ରାଜା ପରଜାଟି ନ ଥିବ କିଛି

ତୋ ଆଗେ କହୁଛି ଗୋପର ବଛି

ସ୍ତିରୀ ରାଜ୍ୟ କିଛି ଦିନ ହୋଇବ

ଖାଦ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟମାନ ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ହେବ

ମତ୍ତଗର୍ବ ଥାନେ ଭୋଳ ହୋଇବେ

ଦୁଃଖୀ ଦେଖିଲେ ଥଟ୍ଟା କରୁଥିବେ।।

ଧନ ରତ୍ନମାନ ବିଦେଶ ଯିବ

ଓଡ଼ିଶା କାଙ୍ଗାଳ ପ୍ରାଏ ହୋଇବ

ଅଠରଗଡ଼ ଯେ ଛତିଶ ରାଜା

ରାଜୁତି ନଥାଇ ସଭିଏଂ ପ୍ରଜା’

(କ) ଅଲୋଡ଼ା ବେଳରେ ହାତୀ ଶୁଣ୍ଢଧାରେ ଅକାଳେ ବରଷା ହେବ

ଚଇତ ମାସରେ ଜଳ ବରଷଣେ ପ୍ରବଳ ନଦୀ ବଢ଼ିବ

ମାଘମାସେ ମହାଗ୍ରୀଷମ ହୋଇବ ବୈଶାଖ ମାସରେ ଶୀତ

ତେର ଦିନେ ଛଡ଼ ଋତୁ ଭୋଗ ହେବ ଶୁଣ ତୁ ବିନତା ସୁତ

(ଖ)ତେର ଅଙ୍କ ଯାଇ ଚଉଦ ଅଙ୍କରେ ବୀଜ ମାରିଣୀ ହୋଇବ

ମହାଘୋର ବୃଷ୍ଟି ଅକାଳେ କରିଣ କୃଷ୍ଟି କେବେହେଂ ନୋହିବ

ପନ୍ଦର ଅଙ୍କ ଯେ ଗୁପତ ଗରୁଡ଼ କାଳ ପଡ଼ିବ ଦେଶରେ

ଭୂମିକମ୍ପ ହେବ ସତର ଅଙ୍କରେ ଜନ ହେବେ ନାରଖାରେ

ଦିନାକେତେ ଖଳ ନିନ୍ଦିବେ ଗରୁଡ଼ କଳି ଧ୍ୱନି ହେବ ସାର

ଝିଂକାରି ବୋଲିଣ ଦଳ ଦଳ ପୋକ ଉଡ଼ି ଆସିବେ ଶୁନ୍ୟର

“ରାମଚନ୍ଦ୍ର ସତର ଅଙ୍କରୁ ଅଠାଇଶ

ଅଙ୍କ ଯାଏ ଧରଣୀ କମ୍ପିବ ଅହର୍ନିଶ

କଳାଧଳା ଅଶ୍ୱେ ଚଢ଼ିଯିବେ ନାରାୟଣ’’

ମ୍ଳେଚ୍ଛ ସଂହାର କରିବେ ଜଗତ ଜୀବନ

‘ତେରରେ ତରକ ହୋଇବ

ଚଉଦେ ସିନ୍ଧୁ ଘୋଷ ହେବ

ଦକ୍ଷିଣୁଂ ଲହଡ଼ି ଉଠିବ

ଗ୍ରାମ ପାଟଣା ବୁଡ଼ିଯିବ

ଚଉଦେ ଆମ୍ଭେ ହେବୁଂ ଜନ୍ମ

ରହିବୁଂ କାଶୀ ଦେଶ ଗ୍ରାମ

ପାଇବେ ଅନେକ ସୂଚକ

ଜାଣିବେ ଜ୍ଞାନୀ ସନ୍ଥଲୋକ”

‘କାହାରି ମନ କାହାରି ସଙ୍ଗେ ନ ମିଳିବ

ଜଣେ ବୁଡ଼ି ମରୁଥିଲେ ଜଣେ ହସୁଥିବ

ଚୋରି କରୁଥିବା ଲୋକେ ସାଧୁ ବୋଲାଇବେ

ସାଧୁଏ ଚୋରି ନକରି ଦଣ୍ଡ ପାଉଥିବେ

ଖଚୁଆ ମିଛୁଆ ଆଉ ପର ଘରବୁଡ଼ା

ଏମାନେ ବୁଲିବେ ଚଢ଼ି ପାଲିଙ୍କି ଯେ ଘୋଡ଼ା

(କ)ଗେରସ୍ତ ଭାରିଯା ଭାଗ ହୋଇ ଘର କରିଥବେ ରହି

ଗେରସ୍ତ ଚାଉଳ କାନିରେ ବାନ୍ଧିବ ଭାରିଯାକୁ ପ୍ରତେ ନାହିଂ

(ଖ)ପର ପୁରୁଷକୁ ସ୍ତିରୀ ରତି ଦେବେ କରିଣ ସାହସ ପଣେ

ଗେରସ୍ତ ହୁଡ଼ିଣ କିଛି ନ ବୋଲିବ ରୁଷି ବସିଥିବ କୋଣେ

ମେଷକୁ ବୃଷ ସଙ୍ଗତେ ମିଳାଇବୁ ମିଥୁନରେ ପ୍ରକାଶିଣ

ସପ୍ତର୍ଷି ମଣ୍ଡଳ ଦକ୍ଷିଣରେ ଲେଖ ନ କହ ମୋହର ଗୁଣ

ମୀନ ଶନି ଗୁରୁବାରେ ପଡ଼ିଥିବ ଏହି ଅଙ୍କ ଜାଣ ଧ୍ରୁବ

ମିଥୁନ ମାସରେ ତେରଦିନେ ପକ୍ଷ କାଳ ଧରଣୀ ଗ୍ରାସିବ

ଅଗମ୍ୟ ଭାବ ଜାଣେ ଯଶୋବନ୍ତ

।

ଗାରକଟା ଯନ୍ତ୍ର ଜାଣେ ଅନନ୍ତ

।।

ଆଗତାନାଗତ ଅଚ୍ୟୁତ ଭଣେ

।

ବଳରାମ ଦାସ ତତ୍ତ୍ୱ ବଖାଣେ

।।

ଭକ୍ତିର ଭାବ ଜାଣେ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ପଞ୍ଚସଖା ଏ ଓଡ଼ିଶା ମହନ୍ତ ''

।।

କଳି ଶେଷରେ ଭାରଥ ମାରି କୃଷ୍ଣ ବସି ୟେକାମ୍ବର ବନ

ଗରୁଡ଼ ଅଛନ୍ତି ସଙ୍ଗତେଣ ପୁଣ ବିରିଜା କଲେ ଦ୍ରଶନ

ନବ କୋଟି ଛନ୍ତି କାନ୍ତାନୀ ଯେ ପୁଣ ଯୋଗ୍ନୀ ଚଉଷଠୀ ଜାଣ

ଭାରଥ ଯୁଦ୍ଧରେ ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲା ଆସର ଚିତ୍ତ ଯେ ପୁଣ

ହସ ହସ ହୋଇ ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ କହନ୍ତି ବାଣୀ

ଯୁଦ୍ଧ ସ୍ରୋତ ହେବ କଳିଯୁଗ ମଧ୍ୟେ ତୁମ୍ଭେ ଭକ୍ଷିବ ଗୋ ପୁଣି

ପ୍ରଥମ ପାଦ କଳି ଭୋଗ ହୋଇବ ଦ୍ଵିତୀୟ ପାଦ ଯେ ଯିବ

ତୃତୀୟ ପାଦ ପଶନ୍ତେଣ କଳି ପୁରୁଷ ଜାତ ହୋଇବ

ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦେବ ବୋଲିଣ ରାଜନ ଦୁତୀଅ ପାଦ ଯେ ଯିବ

ମୁକୁନ୍ଦ ଦେବ ବୋଲି ରାଜନରେ ତୃତୀୟ ପାଦ ପଶିବ

ସେହି ରାଜା ୟେକଚାଳିଶ ଅଙ୍କରେ ବଉଦ ଆସ୍ଥାନ ଛାଡ଼ିଣ

କଳଙ୍କୀ ରୂପେ ଯେ ଜନମ ହୋଇବୁଂ ଭଗତ ହିତରେ ଶୁଣ

ନିପୁଚି ଗୋପାଳ ଘରେ ଜନମିବୁଂ ମାତା ପିତା ହତ ହେବେ

ଗୋପ୍ୟ ଗଙ୍ଗାତୀରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ନେଇଣ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଳି ରଖିବେ

ବିପ୍ର ନାରୀ ବିପ୍ର ହତ ଯେ ହୋଇବେ ଆମ୍ଭର ଦଶ ବରଷେ

ତହୁଂ ଚଳିଯାଇ ତପସ୍ୟା କରିବୁଂ ଗୁପତ ଭୁବନ ଦେଶେ      

ତିନି ଧୂପ ପାଞ୍ଚ ଅବକାଶରେ ଯେ ବଉଦ ଥାନେ ନ ଥିବୁଂ

କେବଳ ଗୋପାଳବଲ୍ଲବ ଭୋଗରେ ୟେକା ବେଳକେ ଭୁଂଜିବୁ

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ପୁଣି ଯେ ଆସିଣ ତପସ୍ୟା ଥାନେ ବସିଣ

ସେହି କାଳରେ ଯେ ବିଷ-ବିତ୍ତମାନ ଅପାର ହୋଇବ ପୁଣ

ରାବଣ ବଧ୍ୟ ହୋଇଲା ଯଉଂ କାଳେ ଦେବେ ଲଗାଇଲେ ଦୋଷ

ଦେବଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ତପ ଯେ କରିବୁଂ ଆମ୍ଭେ ଯେ ଶଏ ବରଷ

ଆତ୍ମା ଲଏକରି ଜ୍ୟୋତିକି ଆବୋରି ଅଣକ୍ଷରେ ଧ୍ୟାନ କରି

ଏମନ୍ତ ଜପ ମାନବା ଦେହେ କଲେ ପାପରୁ ହୋଅନ୍ତି ପାରି

ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ବେହାର ଯେତେ ଲୋକ ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳରେ ଥିବେ

ସଭିଏଂ ଏହି ଭଜନରେ ମଜ୍ଜିଣ ମାୟାରେ ବୁଡ଼ି ରହିବେ

ଦାସ ଚଉଷଠୀ ଦ୍ଵାଦଶ ଗୋପାଳ ଆମ୍ଭର ଅଟନ୍ତି ପ୍ରାଣ

ବଡ଼ସିଘାଂର ଭୋଗବେଳେ ଯାଇଣ ଦ୍ରର୍ଶନ ପାଇବେ ପୁଣ

କେହୁ ଥିବ ବନେ କେ ଥିବ ସଦନେ ଆରତ ହୋଇଣ ମନ

କଳି କାଳ ପାପ ବହୁତ ହୋଉଛି ବେଗେଣ ଦିଅ ଦ୍ରଶନ

ଶତେ ବରଷ ଅନ୍ତରେଣ ଆମ୍ଭେ ଯେ ଧବଳ ଗିରିକୁ ଯାଇଂ

ଭଗତଗଣଙ୍କୁ ଘେନି ୟେକାକ୍ଷର ଜପ କରିବୁଂ ସେଠାଇଂ

ଆମ୍ଭର ମୁରାଟ ଶୁଣି ବଡ଼ ଆଟ ଡିଲୀଶ୍ୱର ଯେ ଆସିବ

ଗଙ୍ଗା କୂଳରେ ରହିଣ ସେହୁ ପୁଣ ସମର ବଡ଼ ରଞ୍ଚିବ

ବଉଦଠାବରୁ ତିରିବେଣୀ ଯାୟେ ଆମ୍ଭର ରହିବେ ଜନ

ସେହୁ ଠାବରେଣ ମାହାରଣ ହେବ ଦେବ ଦାନବଙ୍କ ପୁଣ

ଶତ ଯେ ଚାଳିଶ ପଥ ଯେ ଭିତରେ ସତ୍ୟବନ୍ତ ଯେତେ ନର

ଯେତେ ଜନ ଭଜୁଥିବେ ୟେକାକ୍ଷର ରହିବେ ତହିଂ ଭିତର

ରୋଧିର ନଦୀ ବହିବ ସେହିଠାରେ ପୋତା ଖପର ପୂରିବ

କାନ୍ତାନୀଗଣଙ୍କ ମନରେ ଯେ ସୁଖ ଭୋଜନ ତୁମ୍ଭ ପୂରିବ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସାକ୍ଷୀ କରି ସେଠାରେ ବିରଜା କଲେ ମେଲାଣି

ରାତ୍ରି ଦିବସ ପାପମାନ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗୋଚର ଅଛି ତ ପୁଣି

ଆଦିଶକ୍ତି ଆସି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କଟାଳ କରିବ ଯେତେବେଳେଣ

ଯେତେ ପାପ ଜନେ ମଞ୍ଚେ କରିଥିବେ ତାହାକୁ ଦେବେ ଲେଖିଣ      

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦୁହେଂ କର ଯେ ଯୋଡ଼ିଣ କହନ୍ତି ବିନୟ ହୋଇଂ

ବିରିଜା ଜନ ଅଟନ୍ତି କେଉଂମାନେ ଯେହା କହ ଭାବଗ୍ରାହୀ

କହସି କେଶବ ହେ ଧର୍ମ ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ ଧର୍ମମାନ

ପାପେ କଳିଯୁଗେ ଯେ ଅଂଶ ମରିବେ ତୁମ୍ଭେ ହେତୁ ମନେ ଘେନ

ରାମେଶ୍ଵରଠାରୁ ସକଳ ଜନଙ୍କୁ ହନୁ ଆଣିମ ଯେ ପୁଣ

ବଦରିକାଠାରୁ ଗଙ୍ଗାପାରି ଯାୟେ ବେତାଳ ଆଣିମେ ଶୁଣ

ମଧ୍ୟମା ଦେଶରୁ ଗରୁଡ଼ ଆଣିବ ସତ୍ୟବନ୍ତ ଜନ ରଖି

ପୂର୍ବ ସିନ୍ଧୁ ତଟେ ୟେକାକ୍ଷର ଜନେ ବିରିଜା ରଖିବେ ବାଛି

ଆପୁଖିଆ ଜଟାଧାରୀ ଯେ ଅପାର ପଡ଼ିବେ ସମର ତଳେ

ମଚ୍ଛଖିଆ ଦାସ ଅପାରୁଂ ଅପାର ହାଣ ହେବେ ମାଳମାଳେ

ଧୁଆଂଖିଆ ଜନ ଅପାର ସେଠାରେ ନାଶ ହୋଇବେଟି ଜାଣ

ପର ରମଣୀ ହରିଲା ଜନମାନେ ସେଠାରେ ହେବେ ମାରଣ

ଗୋବଧ କଳୀନ୍ଦ୍ର ବହୁତ ମରିବେ ମିଛୁଆ ଯେତେ ପରାଣ

ସତ କଳୀନ୍ଦ୍ର ରହିବେ ଥୋକାୟେ ୟେ କଥା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣ

ଗୋଦଣ୍ଡା ଭଙ୍ଗା ବେଳବୁଡ଼ା ଚଷା ସେଠାରେ ମରିବେ ଯାଇଂ

ସପ୍ତ ଘଡ଼ି ଚଷା ମାରଣ ହୋଇବ ଶୁଣ ହୋ ଯୁଜେଷ୍ଟି ଭାଇଂ

ପଣ କଳନ୍ତର ସାଧୁଏ ମରିବେ ବୋଡ଼ିକ ସାଧୁ ତ ଥିବେ

ସତ ନଳରେ ମିଛ ଲେଖା କରିଣ ବିରିଜା ଦାଢ଼େ ପଡ଼ିବେ

ସତ ଲେଖିଲାର କରଣ ରହିବେ ସତ୍ୟବନ୍ତ ରାଜା ଥିବେ

ସତ୍ୟ କଳି ପାପେ ବିହନ ହୋଇବେ ଆମ୍ଭର ସଙ୍ଗେ ଖେଳିବେ

ଅଣଗଉଣି ଯେ ନିରାଧି ବିକିଲା ସେ ନର ମରିବେ ଥୋକେ

ସତ୍ୟରେ ଯେ ନର ବିକିରି କରିବ ରହିଥିବ ୟେକେ ୟେକେ

ଅନ୍ନବସ୍ତ୍ର ଖିଆ ବିଶ୍ୱାସ ଘାତେକୀ ମାରିବେ ପାଇ କଷଣ

ଦାନଦତ୍ତ ବୃତ୍ତି ହରିଲାର ଜନ ୟେଥୁଂ ହେବେ ଥୋକେ ହାଣ

ବିଧବା ସ୍ତ୍ରୀରିଙ୍କି ହରିଲା ପୁରୁଷ ବାଳହତ୍ୟା ଦୋଷ ହୋୟେ

ୟେ ଅଂଶରୁ ଥୋକେ ମରିବେ ସେଠାରେ ୟେଥିରେ ନାହିଂ ସଂଶୟେ

ପାପ ଅଂଶମାନେ ବହୁତ ବଢ଼ିବେ ପାପ ପାଦ କଳି ପରେ

ପୁରାଣ ରାମାୟଣ ଗୀତା ଭାଗବତ ଶୁଣିମା ଯିବ ପାପରେ

ଆମ୍ଭର କୂଟକୁ କେ ଆନ କରିବ ବିଶ୍ୱକୂଟ ନାମ ମୋର

ମୋ କୂଟ ଜାଣି ଯେ ସତ ଆଚରିବ ଦେଖିବ ଲୀଳା ମୋହର

ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ଯେ କୂଟସ୍ଥ କରିଣ ମାଇଲି ଅସୁର ଗଣ

ତ୍ରେତୟା ଦ୍ୱାପରେଂ କୂଟ ନ ବୁଝିଲେ ରାବଣ କଂସ ଯେ ପୁଣ

କଳିଯୁଗରେ କୂଟ କେ ବୁଝିବେ ମୋହୋର ମାୟାର କଥା

ଭଗତ ମୋହୋର ଚେତନା ପାଇବେ କଳିଯୁଗେ ମୋହ ଯଥା

ଅଭକ୍ଷ ଭକ୍ଷିଣ ଅସତ୍ୟ କହିଣ ଦେଲା ଦାନମାନ ହରି

କଳିଯୁଗରେ ୟେ ଅସୁର ଅଟନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ଗାଣ୍ଡୀବଧାରୀ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ମହାପ୍ରଭୁ ପିତାମାତା ସବୁଙ୍କର

ସାନବଡ଼ କଲ ୟେଥିର ଭିତରେ ଅଟଇ ୟେ ଅଗୋଚର

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୁପତ କଥନ ଆମ୍ଭର ହେତୁ ବଚନ

ଆମ୍ଭଠାରୁ ଜାତ ହୋଇଣ ଅଛନ୍ତି ତମ ସତ ରଜ ଗୁଣ

ତମଗୁଣ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତଇ ସତଗୁଣ ସରୁ ଥାଇଂ

ସତ ପ୍ରକାଶନ୍ତେ ତମ ଯେ ଲୁଚଇ ରଜଗୁଣ କ୍ଷୟେ ଯାଇଂ

ୟେଣୁକରି ସତ୍ୟ କଳି ଯେ ହୋଇବ ତମ କଳି ହେବ ନାଶ

ରଜ ଗୁଣ ଗୋଟା ସତରେ ଲୁଚିବ ହେବ ଯେ ଶତେ ବରଷ

ଆମ୍ଭର ନୀଳା ୟେ କେ ଆନ କରିବ ଯାହାର ଯେମନ୍ତ ଗୁଣ

ସାନ ବଡ଼ କରି ପିତା ଯେଉଂ ଭାବେ ପାଳଇ ପୁତ୍ରକୁ ପୁଣ

ରାଜସିଗଣ କେଉଂଠାରେ ବଢ଼ନ୍ତି ତାମସୀ କାଳ କେବଳ ତ

ସାତୁକୀଗଣ କେଉଂଠାରେ ବଢ଼ନ୍ତି ଆମ୍ଭର ସେଠାରେ ଦୂତ

ତମ ରାଜସ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଯେତେକ ଆମ୍ଭର ତାହାଙ୍କୁ ମାୟା

ସାତୁକୀ ଜନକୁ ସବୁ ଯୁଗରେଣ କରୁଥାଉଂ ଆମ୍ଭେ ଦୟା

ସେନେହ ପୁତ୍ରଟି ସାତୁକୀ ଅଟଇ ଆତ୍ମାରେ ପାବନ୍ତି ସୁଖ

ଅସ୍ନେହ ପୁତ୍ର ଯେ ରାଜସି ତାମସୀ ବଡ଼ପଣେ ପାନ୍ତି ଦୁଖ

ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ଶୁଣି ଚିତ୍ତ ତୋଷ ଆବର ପୁଛଇ ରସ

କଳି ପାପ ଯୁଦ୍ଧ କେମନ୍ତ ହୋଇବ କହିବା ତହିଂ ରହସ୍ୟ

ଶୁଣ କଳି ଛନ୍ଦ ବିପରୀତ ମନ୍ଦ ରାଜନମାନଙ୍କ ଚିତ୍ତ

ଭୂମି ଖଣ୍ଡକରେ ପଣ ପାଇଣ ଯେ ନ ମାନିବେ ଧର୍ମମତ

ପରଜାମାନଙ୍କୁ ପୀଡ଼ା ଯେ କରିବେ ରାଜୁସି ତାମସେ କୂଟ

ପ୍ରାଣୀମାନେ ତହିଂ ଆରତ ହୋଇଣ ହୋଉଥିବେ ଛଟପଟ

ଚାରି ପାଞ୍ଚଥର କୃଷି ଯେ ଫଳିଲେ ମନରେ ନୋହିବେ ତୋଷ

ବେଳକ ଭୂମି ଦୁଇ ବେଳ ଦେଖନ୍ତେ ପୃଥିରେ ନୋହଇ ଶସ୍ୟ

ଭୂମି ନ ଫଳନ୍ତେ କିଛୁ କିଛୁ ହ୍ୱନ୍ତେ ମିଛ ବଚନ ହୋଇବ

ରଜା ନୋହେ ସୁଖୀ ପ୍ରଜା ନୋହେ ଦୁଖୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କୂଟରେ ଘୁଞ୍ଚିବ

ୟେକା ପରଜାକୁ ତିନିଜଣ ଯାଇଂ ବୋଲୁଥିବେ ମାର ମାର

ଆରତେ ପରଜା ଦୁଖ ପାଇଣ ଯେ ହୋଉଥିବେ ଥର ଥର

ସୋଲ୍ୟ ପଣକୁ ଲେଖିଦେଇ ହସ୍ତେଣ ଦୁଇ ରାଶି ଧନ ନେବେ

ତେବେହେଂ ମନରେ ହରଷ ନୋହିବ ଖଜୁରି ଛାଟେ ପିଟିବେ

ତାହାଙ୍କ ବିକଳ ଶୁଣୁଥିବି ଚିତ୍ତେ ତପସ୍ୟା ଥାନରେ ରହି

ସତ୍ୟ କଳିରେ ସୁଖ ତୁମ୍ଭେ ପାଇବ ପହରା ଅଛୁ ଭିଆଇଂ

ପରଜା ରୋଧିର ନୟନରୁ ନୀର ପଡ଼ଇ ଯେ ରାଜା ଦେଶେ

ସେ ଦେଶର ଜନ ସୁଖୀ ଯେ ନୋହନ୍ତି ନ ମିଳଇ ଅନ୍ନଗ୍ରାସେ

ୟେହିମତି ମଞ୍ଚ ମଣ୍ଡଳେ ଭିଆଣ ସକଳ ଦେଶରେ ହେବ

ନୀଚ ହୋଇ ରାଜା ପରଜା ଦରିଦ୍ର କଳି ପାପ ଘୋଟିଥିବ

କୃଷି ନ ପାଳିବ ବଳେ ଧନ ନେବ ଧୋଇ ମରୁଡିରେ ଯିବ

ଚାଣ୍ଡାଳରୁ ହୀନ ରାଜା ଯେ ହୋଇବ କଡ଼ାକଇଂ ନ ଛାଡ଼ିବ

ରାଜା ହୋଇ କରି ପଣକ କଡ଼ାକୁ ରହିବ ତାହାଙ୍କ ଚିତ୍ତ

ରାଜପଣ ଯିବ ଦରିଦ୍ର ହୋଇବ ଚିନ୍ତା କରୁଥିବେ ବିତ୍ତ

ସର୍ବ ଧର୍ମ କର୍ମ ହରଣ ହୋଇବ ହରାଦି ରାଜନ କାଳେ

କଳୀନ୍ଦ୍ର ଦେଶେ ଯେ ପ୍ରବଳ ହୋଇବେ ବିରିଜା ଦେଶ ମଣ୍ଡଳେ

ଗଙ୍ଗାଠାବରୁ ଯେ ଋଷିକୋଇଲାର ନଦୀ ଯାୟେ ବଡ଼ ତେଜା

ରାଜା ଭୂପତିମାନଙ୍କର ତହିଂରେ ନ ରହିବ ଆଉ ପୂଜା

ଦାନ ଦତ୍ତ ସବୁ ହରଣ ହୋଇବ ରାଜା ହସ୍ତ ଲେଖାମାନ

କଳୀନ୍ଦ୍ର ହସ୍ତର ଯେ ଲେଖା ପାଇବ ସେହି ହେବ ପରମାଣ

ଶୁଦ୍ଧ ଭୂମି ଖଣ୍ଡି ନେବତ କଳୀନ୍ଦ୍ର ଅଶୁଦ୍ଧ କରିବ ଯାଇଂ

ଅପାର କାଳର ରାଜା ପୋତାଧନ ସବୁ ନେବ ସେହୁ ବହିଂ

ରାଜା ରାମ ସୁତ ଗୁପତ ବାଳୁତ କପଟ କରିବ ଚିତ୍ତ

ବ୍ୟାଧ ବୁଦ୍ଧିବନ୍ତ ପୁତ୍ର ଯେ ମାନନ୍ତ କେହି ନଥିବେ ସଙ୍ଗତ

ବିପରୀତମାନ ସେ କାଳେ ହୋଇବ କାନ୍ତାର ତିନି ବରଷ

ମହା ଆରତ ଯେ ହୋଇବେ ସେକାଳେ ସକଳ ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ

ମାଉସୀ ପିଉସୀ ଖୁଡେଇ ଦେଠେଈ ମାତା ଭଗ୍ନୀକି ରମଣ

ଶାଶୁ ଅବିଚାରି ବୋହୂ ଯେ ଘରଣୀ ହୋଇଥିବେ ପଣ ପଣ

ପିତାକୁ ଛାଡ଼ିଣ ମାତାକୁ ୟେଡ଼ିଣ ମାଇପକୁ ଘେନି ଘର

ଶାଶୁ ବାଳ ଧରି ବୋହୂ ଯେ ମାରିବ କେହି ନ ବହିବେ ଡର

ଜଡ଼ କାଲ ପ୍ରାଏ ଗେରସ୍ତ ବସିଣ ନଟ ପ୍ରାୟେ ହଟ ଦେଖା

ୟେ ପାପମାନଙ୍କେ ଯୁଗ କ୍ଷୟେଯିବ ପାପ କେ କରିବ ଲେଖା

ଭାଇମାନଙ୍କର ବିଚାର ନୋହିବ ଜଣେ ଜଣେ ବଡ଼ ପଣ

ଘର ସଂପଦ ରାଶି ନଷ୍ଟ କରିବେ ଦାରିଦ୍ର ଘୋଟିବ ପୁଣ

ସାହୁ ଖାତେକ ମରାମରି ହୋଇବେ ଖାଇ ଲୁଚି ପଳାଇବେ

ଧର୍ମର ଡର ତ ମନରେ ନଥିବ କାଲ ପ୍ରାଏ ଶୁଣୁଥିବେ

ସାତ ବରଷର ପୁଅଙ୍କୁ ନେଇଣ କର୍ଣ୍ଣ ଉପଦେଶ ଦେଇଂ

ସ୍ତିରୀବୁଦ୍ଧି ଉପଦେଶ ଯେ ପାଇଣ ଗୁରୁଙ୍କୁ ସେବିବେ ନାହିଂ

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଦେଖିଣ ନ ଦେବେ ବଚନ ଦେଖିଲେ ଲୁଚିବେ ଘର

ଗୁରୁଠାରେ ଶିଷ୍ୟ ୟେଡ଼େ ଅବିଶ୍ଵାସ ପାପ ହେବ ଅଗୋଚର

ନିର୍ଧନ ଶିଷ୍ୟକୁ ଗୁରୁ ପୁଣ ଯାଇ ଦଣ୍ଡମଣ୍ଡ କରୁଥିବେ

ବେଳକାଳ ଜାଣି ଗୁରୁଠାରେ ଶିଷ୍ୟ ଜାଣିଣ କିଛି ନ ଦେବେ

ଗୁରୁ ବୋଲୁଥିବେ କଉଡ଼ି ଭାବରେ ଶିଷ୍ୟ ବୋଲୁଥିବେ ନାହିଂ

ୟେହୁ ପାପେ ଯୁଗ କିଛୁ ତୁଟିଯିବ ସେଥିରେ ସଂଶୟ ନାହିଂ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ମନକୁ ବଡ଼ ସଂଶୟେ

ୟେହୁ ପାପ ଗୋଟା କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେଂ ହୋଇବ ପୁଣ ଯେ କ୍ଷୟେ

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଆମ୍ଭ କୂଟ ପୁଣ କଳିରେ ଦିଗୁଣ ହେବ

ଦୁଇ ମତ ଶିଷ୍ୟ କଳିରେ ହୋଇବେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କହିବା ଭାବ

ଚାପୋଡ଼ ଫୋଡା ଦଣ୍ଡମଣ୍ଡ ଗୁରୁ ଭଗତି ତହିଂକୁ ନାହିଂ

ଇଣ୍ଡଭଣ୍ଡ କରି କଉଡି ଲୋଡ଼ିବେ ଯନ୍ତ୍ର ମନ୍ତ୍ର ନ ବୁଝାଇଂ

ୟେ ଗୁରୁ ପଦରୁ ଶିଷ୍ୟଙ୍କର ପୁଣ ମନ ହୋଇବ ଅନ୍ତର

ଶିଷ୍ୟ ଗୁରୁ ହୋଇ ୟେଥିରୁ ଥୋକାଏ ପଡ଼ିବେ ଦେବୀ ଖର୍ପର

ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ଆଦି ସମାଦି ଅବାଡ ଛାୟା ହଜବା ଭାବେଣ

ଅଙ୍ଗନ୍ୟାସ କରନ୍ୟାସ ସପ୍ତାଙ୍ଗ ଯେ କପଚ ଦେବେ କହିଣ

ମାତୃକାଭୁତ ଶୁଦ୍ଧିମାନ ଦେଖାଇ ରଂଜାଇ କଉଡ଼ି ନେବେ

ୟେମନ୍ତ ହୋଇଣ ଯେଉଂ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ବିରିଜା ତାଙ୍କୁ ନନେବେ

ସତ୍ୟ କଳିଠାରେ ୟେହି ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ବିହନ ହୋଇବେ ପୁଣ

ମିଛୁଆ ମାଛୁଆ ଧୂଆଂଖିଆ ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ହେବେ ଥୋକେ ହାଣ

ଏମନ୍ତେ ଯେମନ୍ତେ ବିହନ ହୋଇବେ ଯୁଗକୁ କ୍ଷୟେ ନୋହିବ

ବଉଦ ରୂପେଣ କପଟେ ବସିଣ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପୀଡ଼ା ଲାଗିବ

ଚାରିଲକ୍ଷ ଯୁଗ ପାପରେ କଟିବ ଆହୁରି ତୁଟିବ ଥୋକେ

ତେଇଶି ସହସ୍ର ଚାରିଭାଗ କରି ବୁଝିବେ ସୁଜନ ଲୋକେ

ଜଡ଼ ବୁଦ୍ଧିରୁ ତ କୁଟୁମ୍ବରେ ସୁତ ଧନ ବଡ଼ପଣେ ମତ

ୟେ କଥା ୟେମାନେ ବୁଝିବେ ନାହିଂଟି ବୁଝିବେ ସତ ଭଗତ

ସତ ଭଗତଙ୍କୁ ପଥ ୟେ ହୋଇବ କଳି ଅନ୍ଧାରକୁ ଦୀପ

ଥୋକେ ଜନଙ୍କୁ ୟେ ବିଷ ପ୍ରାଏ ହୋଇ ମନକୁ ଲାଗିବ ଗପ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୁପତ ବିଚାର ଦେବଙ୍କୁ ୟେ ଅଗୋଚର

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ଚୁଳ ପର୍ବତେ ବସିଣ ଆଗତ କଥା ବିଚାର

ଶୁଣ ବିପରୀତ ଅତୀଅ ରହସ୍ୟ ବଦନ୍ତି ପରମାନନ୍ଦ

ଦାରୁ ପାଷାଣ ଧାତୁ ମୂର୍ତ୍ତି ବସାଇ ଆମ୍ଭର ପୂଜା ଆନନ୍ଦ।

ଆମ୍ଭର ମୂର୍ତ୍ତିକି ଦେଖାଇଣ ଭୋଗ ଉପହାରମାନ କରି

ଭଗତ ଅତିଥି କିଛି ନ ଦେଖାଇ ଖାଇବେ ତ୍ରିପୁତେ ଧରି

ଅତିଥି ନିରାଶେ ପାପମାନ କିଛୁ ଗ୍ରାମମାନଙ୍କୁ ଲାଗିବ

ଦାରୁ ପାଷାଣ ମୂର୍ତ୍ତି କାଳରେଇଂ ୟେଣୁ ଯେ ସିଦ୍ଧ ନୋହିବ

ତୁଳସୀ ଲଗାଇ ଜଳ ଯେ ନଦେବେ ବେଳକାଳ ଜାଣି ପୁଣ

ବାଳକ ସ୍ତିରୀ ଅଜ୍ଞାନୀ ଜନମାନେ ମାଡ଼ିବେ ପାଦଘାତେଣ

ଏ ପାପରେ କିଛୁ ଯୁଗ ତୁଟିଯିବ କଳିଯୁଗ ବିପରୀତ

ଗ୍ରାମେ ଗ୍ରାମେ ଚୁତ ବନସ୍ତ କାଟିବେ ପ୍ରାଣୀ ହୋଇବେ ଆରତ

ସତ ଫଳଠାରେ ମିଛ ଯେ କରିଣ ଲେଖି ଧନ ବଳେ ନେମେ

ଭୋକୀ ଶୋଷୀ ଜନ ଗୋଟାଇ ଖାଇବେ ବନ୍ଧନ କରିବ ଢମେ

ସତ୍ୟଯୁଗରେ ସତ୍ୟବନ୍ତ ରାଜା ସେ ଫଳ ଦାନେ ଯେ ଭୁଂଜାଇ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଦଶରଥ ବଂଶେ ସେ ଫଳ ମୁନିଙ୍କି ଦେଇ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ଯୁଜେଷ୍ଠି ରାଜନ ଥାପିଲେ ମଞ୍ଚ ମଣ୍ଡଳ

ଭଗତ ନିମନ୍ତେ ଭୋକୀ ଶୋଷୀ ହିତେ ରଞ୍ଚିଲେକ ୟେହୁ ଫଳ

ୟେ ଧର୍ମର ଫଳ କଳିରେ ବିକଳ ପ୍ରାଣୀମାନେ ହେବେ ପୁଣ

ୟେ ଧର୍ମରେ ଯେତେ ଜନ ପଶିଥିବେ ବିରିଜା ଖପରେ ହାଣ

ୟେ ଫଳଠାରେ ଯେ ସତ ଫଳାଇବ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗତେ ସେ ଥିବ

କଳଙ୍କୀ ରାଜୁତି କାଳେଣ ସେ ଜନ ମରତେ ଜନମ ହେବ

ବିରିଜା ଦାଢ଼େଣ ଯେ ଜନ ପଡ଼ିବେ ସେହୁ ଜୀବେ ଚଉରାଶି

ଅର୍ଜ୍ଜୁନଙ୍କୁ ଚାହିଂ ଯୁଗର କାହାଣୀ କହନ୍ତି ଯେ ଋଷିକେଶି

ସତ୍ୟଯୁଗରେ ଯପାସୁର ନାମେଣ ମାଳା ତିଳେକ ଧରିଣ

ନାନା ଜୀବ ଜନ୍ତୁ ମାରିଣ ଭକ୍ଷିଲା କପଟ ମିଛ କରିଣ

ସେ ପାପ ଦୋଷରେ କପଟେଣ ମଲା ଯୁଗ ଶେଷରେ ସେ ପୁଣି

ପାଇଣ ରୋଧିର ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲେ କାନ୍ତାନୀ ଯେତେ ତରୁଣୀ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ରାବଣ ଯେ ପୁଣ ଦେବଙ୍କୁ କଲା କଷଣ

ଧର୍ମ ପୁରାଣ ସକଳ ତେଜିଣ ଅଧର୍ମ କଲା ଆଚରଣ

କପଟ ଛନ୍ଦ ମିଛ ଦୋଷ ବୁହାଇଣ ଦିବସେ ରତିର ଦୋଷ

ୟେହି କାରଣେ ମାଇଲୁଂ ଆମ୍ଭେ ତାକୁ ଦେବେ ଲଗାଇଲେ ଦୋଷ

ସେ ରୋଧିରେ ପୁଣ ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲା ଚଣ୍ଡୀ ସକଳଙ୍କ ମନ

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ କପଟ ଖେଡ଼ ମୋର ନ ଜାଣନ୍ତି ମୂଢ଼ ଜନ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ କଂସ ଯେ ଅସୁର ଅନେକ କଷଣ ଦେଲା

ଗୋପ ଭୁବନକୁ କପଟ ମିଛରେ ଯେତେ ଅସୁର ପେଷିଲା।

ମିଛ କପଟ ଦୋଷେ ତାକୁ ନାଶି ମଥୁରାରେ ନୂଆ ରାଜା

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ନୀଳା ବିହିଲୁଂ ଯେ କଳି କାଳ ପ୍ରବେଶିଲା

କୋକୁଆ ସ୍ଵରୂପ ଧରି କଳିଯୁଗ ଦ୍ଵାରକା ପୁରକୁ ଆସି

ମଦମତ୍ତ ପଣେ ଯାଦବେ ନାଶଗଲେ ୟେରକା ବଣରେ ପଶି

ଭାରଥ ସମର ଅତି ମାହାଘୋର କୁରୁ ପାଣ୍ଡବଙ୍କ କାଳ

ସତ୍ୟବନ୍ତ ମୁଖେ ମିଛ କୁହାଇଣ ସୋଦରେ ରଞ୍ଚିଲେ ଗୋଳ

ଭାରଥ ଯୁଦ୍ଧରେ ସନ୍ତୋଷ ନୋହିଲା ଚଣ୍ଡୀ ଚାମଣ୍ଡାଙ୍କ ମନ

ୟେବେ ଯେ ୟେହାଙ୍କୁ ସନ୍ତୋଷେଣ ଦେବା ଶୁଦ୍ଧ ଶୋଣିତ ଭୋଜନ

ଲଲାଟରେ ଥିବ ହରି ଯେ ମନ୍ଦିର ହସ୍ତେ ଥିବ ଜପାମାଳି

ଧର୍ମ ପୁରାଣମାନ ମୁଖେ କହିଣ ଅଧର୍ମେ ହୋଇବେ ମେଳି

ପରଧନ ପର ରମଣୀ ହରିବେ ମିଥ୍ୟା ବେଶ୍ୟାରେ ପୀରତି

ଏମନ୍ତ ଶୁଦ୍ଧ ଶୋଣିତ ଯେ ଭଖିବେ ବିରଜାଈ ରଣେ ମାତି

ଉତ୍ତମ ଚିତ୍ତରେ ଧର୍ମ ନ କରିବେ କୁଣ୍ଠିତେ କରିବେ ଧର୍ମ

ନିଜ ଜୀବିକାରେ କେହି ନ ରହିବେ ନ କରିବେ ନିଜ କର୍ମ

ୟେଣୁକରି ପାପ ପୃଥ୍ୱୀରେ ବହୁତ ପେଟକୁ ନ ଅଣ୍ଟେ ଭାତ

ଦୁଷ୍ଟ ଜନ ମେଳି ହୋଇବେ ବହୁତ ବ୍ୟାପିବେ ଗ୍ରାମେ ଗ୍ରାମେ ତ

ବଡ଼ ଲୋକକୁ ଯେ ସଭାକୁ ନ ଡାକି ବାଳକେ କରିବେ ସଭା

ସଭା ମଧ୍ୟରେ ସେ ମିଛ ବଖାଣିବେ ଅଧର୍ମ କେତେ କହିବା

ଏ ପାପରେ ଥୋକେ ଯୁଗ କ୍ଷୟେ ଯିବ କଳିକାଳ ବିପରୀତ

ସାହସ ପଣେଶ ଗୁରୁ ଜଗନ୍ନାଥ ରାଣ ପାଡ଼ିବେ ବହୁତ

ଘରମାନଙ୍କରେ ପଥୁରି ଗଡ଼ିଆ ପତର କି ନ ପାଇବେ

ଅଘରୀମାନେ ଯେ ଘରୁଆ ହୋଇଣ ଅତି ଢମ କାଢ଼ୁଥିବେ

ଜନମାନେ ସବୁ ଅନ୍ଧାରେ ଭୁଜତଂବେ ଦୀପକୁ ନ ଥିବ ତେଲ

ପ୍ରାଣୀ ବୋଲୁଥିବେ ଧିକ ୟେ ଜୀବନ ମଲେ ୟେଥୁଂ ହେବ ଭଲ

ୟେକ ବରଷକୁ ଆରେକ ବରଷ ଦୁଃଖ ଘୋଟୁଥିବ ପୁଣି

ଭଲ ହେଉ ବୋଲି ପ୍ରାଣୀ ବଡିଆଣ ୟେହା ନପାରିବେ ଜାଣି

ଖଚୁଆ ମିଛୁଆ ବଡ଼ ଯେ ହୋଇବେ ମିଶିବେ ରାଜା ସଙ୍ଗେଣ

ଦିନ କେତେ ତାଙ୍କୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇଣ ରାଜା ନ ରଖିବ ପଣ

ସତ୍ୟବନ୍ତ ଲୋକ ମିଛୁଆ ହୋଇବେ କେହି ନୋହିବେ କାରଣ

ପେଟ ଛଟପଟ ଆରତ ହୋଇଣ ହୋଉଥିବେ ରଣଭଣ

ସୁନା ରୂପା ମୁଦି ଚୁଡି କାହିଂ ସଖା ନଥିବ ସ୍ତିରୀ ମାନନ୍ତ

ଲୁହା ସୂତା ବାନ୍ଧି ଦିନ ବଂଚୁଥିବେ ଚାଣ୍ଡାଳୀ ସ୍ତିରୀ ଯେମନ୍ତ

ଘର ଛାଇବାକୁ କଉଡ଼ି ନଥିବ ତିନ୍ତି ବଂଚୁଥିବେ ଦିନ

ୟେକ ବସନେକ ଗେରସ୍ତ ଭାରିଯା ଓଲଟ କରିବେ ପୁଣ

ଜାଉ ଶାଗ ପାଣି ଖାଇ ବଂଚୁଥିବେ ରାଜାମାନେ ଦେଖୁଥିବେ

ୟେମନ୍ତ ଲୋକକୁ ଦୟା ନ କରିଣ କିଛୁ କିଛୁ ତଣ୍ଡି ନେବେ

ୟେହୁ ପାପେ କିଛୁ ଯୁଗ ବିତିଯିବ ୟେ କଥା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣ

ସେହି ଅଂଶ ରାଜା ବହୁତ ହୋଇବେ ବିରିଜା ଖପରେ ହାଣ

ତଇଳ କୁଙ୍କୁମ ବାଳେକମାନଙ୍କୁ ଜନ୍ମକାଳୁଂ ନ ମିଳିବ

ଅସତ୍ୟ କଳି ୟେ ଯୁଗର ଚରିତ୍ର ଦିନକୁ ଦିନ ଘୋଟିବ

ପ୍ରଥମ ପାଦ ୟେ କଳିର ବିଚାର ଦ୍ଵାପରେ ଅର୍ଧ ଅଟଇ

ତୃତୀୟ ପାଦ ଯେ କଳିର ବିଚାର ପାପ ଗୋଟା ନ ପୂରଇ

ଶତେ ଗାବରେ ଯେ ଦୁଧ ୟେକଭାର ନୋହିବ ଯେ କଳି କାଳ

ଘୃତ ଗୁଡ଼ ମହୁ ବାସନା ତୁଟିବ ଲାଗିବ ସେହୁ ଆମ୍ବିଳ

ଚନ୍ଦନ ଫୁଲର ବାସ ଯେ ତୁଟିବ ଚିନ୍ତା ଜ୍ୱରେ ପ୍ରାଣୀ ନାଶ

ରାଜାମାନଙ୍କୁ ଦେଖି ପ୍ରାଣୀ ଡରିବେ ବ୍ୟାଧିର ପରାୟେ ଦୃଶ

ମନେ ପାଞ୍ଚୁଥିବେ ଫାନ୍ଦୟେ ପାରିବେ ନାଲିଛାଳି ନେବେ ଧନ

ବଚନେ କହିଲେ ପରତେ ନ ଯିବେ ଯେଣୁ ସେ ମିଛ ବଚନ

ଦଣ୍ଡିମଣ୍ଡି ନେଇ ରାଜାହିଂ ଦରିଦ୍ର ରାଜ୍ୟ ହେବ ଥରହର

କି ରୂପେ ପରଜା ମୁଖକୁ ଚାହିଂବି ଧର୍ମ ମୋତେ ପାରିକର

ରାଜା ପରଜାର ସତ ନ ରହିବ ତୃତୀୟ ପାଦେ କଳିର

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୁପତ ବିଚାର ଯୁଗର ଯଉଂ ବେଭାର

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସେଇଂ ଭଗତ ବଛଳ ବାନା

ଭଗତଙ୍କୁ ପୁଣ ୟେଡ଼େକ ଶରଧା ତୋହରି ଅଟଇ ସିନା

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଆମ୍ଭର ବଚନ ଭଗତ ଜନ ବାରତା

ଅନୁବ୍ରତେ ମୋର ଭଗତ ଜନ ଯେ କହଇ ମୋହୋରି କଥା

ଯଉଂ ନାମକୁ ଯେ ଲୟେ କରଇ ସେ ନାମରେ ଭଗତ ଚିତ୍ତ

ଯୋଡ଼ିଥାଇଂ ଭକ୍ତ ହୋଅଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ଆମ୍ଭ ନିଜ ସ୍ଥାନେ ତତ୍ତ୍ୱ

ଫଳ ପୁଷ୍ୟ ଜଳ ଅନ୍ନ ଯେ ବ୍ୟଂଜନ ଭାବରେ ଯେବା ମିଳଇ

ଅମନ ସ୍ଥଳକୁ ଲୟେ ଯେ କରିଣ ଆମ୍ଭ ରୂପକୁ ଦେଖଇ

ଭୁଂଜିଣ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ମୋର ଦାସ ନ ଲାଗେ ସଂସାର ତାପ

ୟେଣୁ ଭକ୍ତ ମୋର ଅଭିନ୍ନ ନୁହଇଂ ପୁତ୍ରକୁ ଯେସନ ବାପ

କଳି କାଳେଣ ଯେ ଯେମନ୍ତ ଭଗତ ମନକୁ ଲାଗିବ ଚିନ୍ତା

ୟେହାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ସତ୍ୟବନ୍ତ ହିତେ ଆମ୍ଭେ ହେବୁଂ ଦେହବନ୍ତା

ଯଦୁବଂଶର ଯେ ରାମଚନ୍ଦ୍ର ଦେବ ୟେ ବଂଶେ ଯେତେକ ଅଂଶ

ୟେହାଙ୍କ ସମ୍ବନ୍ଧ କେହି ନ ରହିବେ ଯେତେଥିବେ ଅଂଶ ବଂଶ

ଶାମ କୁମାର ବୋଲି ରାଜା ହୋଇବ ବଉଦ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପୁଣ

ସେ କାଳେ ବହୁତ ଅରିଷ୍ଟି ହୋଇବ ବହୁତ ଯେ ବିଡ଼ମ୍ବଣ

ହିନ୍ଦୁ ତୁରୁକର ଗୋଳ ଯେ ଲାଗିବ ଯାଜନଗ୍ର ଯାଏ ନେମ

ଦାନବେ ମାନବେ ପୀରତି ହୋଇବ କରିବେ ତହିଂ ଉତ୍ତମ

ସେ ରାଜାର ସାତ ଅଙ୍କରେ ଯେ ପୁଣ ପବନ ବହିବ ଟାଣ

ରାତ୍ର ଦିବା ସାତ ଦିନ ଯେ ବହିବ ଥୋକେ ଲଭିବେ ମରଣ

ତଦ ଅନ୍ତରେଣ ତିନି ବରଷେଣ ପଡ଼ିବ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ମାନ

ଥୋକାୟେ ପ୍ରାଣୀ ମରିବେ ସେହିଠାରେ ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ଅରଜୁନ

ଦିନ କେତେ ପରେ ୟେମନ୍ତ ହୋଇବ ପଣ ଗଉଣିକ ଧାନ

ଦ୍ୱାରେ ବୁଲାଇଲେ କେହି ନ ଖାଇବେ ନଥିବେ ବହୁତ ଜନ

ପୁଣ କିଛି ଦିନେ ୟେମନ୍ତ ହୋଇବ ପାର୍ବତୀ ଜନମ ହୋଇ

ଚଉଷଠୀ ଯୋଗ୍ନୀ ନବ କୋଟି କାନ୍ତାନୀ ସଙ୍ଗତରେ ଘେନି ଥାଇ

ଦିବ୍ୟ ଅଳଙ୍କାର ସୁନ୍ଦର ସ୍ଵରୂପ ରୂପ ଧରିଣ ୟେ ଥିବେ

ହିନ୍ଦୁ ତୁଡ଼ୁକକୁ ରତି ଯେ ମାଗିଣ ଅଙ୍ଗ ଛୁଆଇଂ ମାରିବେ

ଡରେ ଥରହର ପଳାଇଣ ଯାଇ ଗିରିକନ୍ଦରେ ପଶିବେ

ବାଳ ଧରି ଆଣି ସାତ ପାଞ୍ଚ ନାରୀ ରତିକର ବୋଲୁଥିବେ

ତଦନ୍ତରେ ପ୍ରାଣ ରଖ ରଖ ବୋଲି ବୋଲିବେ ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ

ତେବେ ସେ ତାହାଙ୍କୁ ଦୟା ନ କରିଣ ମାରିବେ ବହିଣ ରୋଷ

ୟେମନ୍ତେଣ ଥୋକେ ନାଶ ଯେ ହୋଇବେ ଆମ୍ଭେ କହିଲୁଂ ବଚନ

ୟେମନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ଯେବେ ମାରିବ ପୃଥୀରେ ନୋଇବେ ଦୁର୍ଜନ ଜନ

ଆମ୍ଭ ବଚନ ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷେ ରହିବେ ଗୁପତ ହୋଇ

ଚାଲୁକୀ ବଂଶ ରାଜା କାଳେ ୟେମନ୍ତ ଅରିଷ୍ଟି ହୋଇବ ତହିଂ

ୟେକାକ୍ଷର ନାମ ଯେତେ ଥିବେ ଅଂଶ ନ ଯିବେ ତାହାଙ୍କ ପାଶ

ଜ୍ୟୋତି ସମାଦି ଲୟେ ଦେଖି ତରିବେ ନ ରଖିବେ ତାଙ୍କ ଆଶ

ସଂସାରର ୟେହୁ ବିହନ ଅଟନ୍ତି ଆମ୍ଭର ନାହିଂ ଯେ ପଣ

କାଳଦଣ୍ଡ ଭୟେ ୟେହାଙ୍କୁ ନ ଲାଗେ ଅନ୍ତେ ଯେହୁ ହରିଜନ

ହରେ ୟେକାକ୍ଷର ଜପନ୍ତେଣ ମନୁଂ ସକଳ ପାତେକ ନାଶ

ୟେଣୁକରି ମୋହୋ ଭଗତ ଜନଙ୍କୁ ନ ଲାଗିବ କଳି ତ୍ରାସ

ଛଡ଼ ଚକ୍ରପୁର ପଞ୍ଚମ ଅକ୍ଷର ହଉଂ କ୍ଷଉଂରେ ଯା ବାସ

ସତ୍ୟ କଳିରେ ୟେ ବିହନ ଅଟନ୍ତି ନିରାଲମ୍ବ ୟେହୁ ଦାସ

ମିଛୁଆ ମାଛୁଆ ଖଚୁଆ ତଣ୍ଡୁଆ କପଟିଆ ଯେହୁ ଜନ

ମାଉସୀ ପିଉସୀ ଖୁଡ଼େଈ ଜେଠେଈ ଭଗ୍ନୀକି ହରିଲା ମାନ

ଆପୁ ଧୂଆଂଖିଆ ବିସୁନି ପାତିଆ ମାୟେଂସ ମଦିରା ଖାଇ

କଳି ଯୁଗର ୟେ ଅଗାଡ଼ି ଅସୁର ଖାଇବେ ସେ ମହାମାଈ

ଗୋପଥ ହରଣ ଗୋରୁ ଧନ ଜନ ଥୋରିଆ ବଳଦ ବୁହା

ଏମାନଙ୍କୁ ବାଛି ବିରିଜା ଖାଇବେ ଭଗତଙ୍କୁ କରି ଦୟା

ରଜକ ସ୍ତିରୀକି ହରିଲାର ଜନ ଅତିଅ ହୀନ ଅଟଇ

କଳିଯୁଗରେ ୟେ ଅସୁର ଅଟନ୍ତି ଏଥିରେ ସଂଶୟେ ନାହିଂ

ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରାଦ୍ଧରେ ଯେ ସୋଦରେ ନିରାଶ ଗୁରୁଙ୍କୁ କହନ୍ତି ମିଛ

ବଡ଼ଲୋକ ଭାଷାମାନ ନ ଘେନିମେ କଳି ଅସୁର ପ୍ରତ୍ୟଛ

ଭାଇବୋହୂ ରତି ବେଶ୍ୟାରେ ପୀରତି ନେଚକୁ ହରନ୍ତି ଯେହୁ

ୟେକା ସ୍ଥିରୀକି ୟେକା ପୁରୁଷ ଯେ ଥିବ ବିହନ ହୋଇବ ସେହୁ

ସେରେ ଅରଜିଲେ ମୁଠେୟ ଯେ ଦେବ ଶତମୁଖେ ବୋଲୁଥିବ

ମରିଥିଲେ ସେହୁ ଜନମ ହୋଇବ ଶେଷେ ମୋ ଖେଡ଼ ଦେଖିବ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ପାପ କଳି ପାଦ କଥା

ମାହା ଆରତରେ ପ୍ରାଣୀୟେ ବଞ୍ଚିବେ ମନକୁ ଲାଗଇ ବଥା

ଆବର କିସ ଯେ ବିପରୀତ ହେବ ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣିମି ତାହା

ହସ ହସ ହୋଇ ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ କହନ୍ତି ଯେ ଚଉବାହା

ପୁଣ୍ୟ ନଈମାନ ଜଳ ନ ବହିବ ଅବୁହା ନଈରେ ଜଳ

ଦେଖାଇ ହରିବ ଭୂମି କୃଷିମାନ ସୁଖେଣ ନୋହିବ ଫଳ

ନିର୍ଗୁଣ ସନ୍ଧି ଯେ ବିବେକ ବିଚାର ୟେମାନ ଛାଡ଼ିବେ ଜନ

ଗୀତା ଭାଗବତ ବଚନ ନ ଘେନି ରସିକ ଶାହାସ୍ରେ ମନ

ପ୍ରାଣୀମାନେ ଥୋକେ ବିଷୟା ଆରତେ ସଂସାର ତାପକୁ ଭାରି

ଦିଗମ୍ବର ତୀର୍ଥ ବ୍ରତ କରି ପୁଣ ଆବୋରି ରହିବେ ସ୍ତିରୀ

ରାଜାମାନେ ସବୁ କଉଡ଼ି ଦେଇଣ ମାଡ଼ ଛାଟ ଆରତେଣ

ଭୋଖରେ ଶରଣ ପଶି ହୃଦେ ଟାଣ ନ ଛାଡ଼ିବେ ରାଜାପଣ

ନିଶଙ୍କ କଳୀନ୍ଦ୍ର ସଂସାରେ ପ୍ରବଳ ଗୁପତେ ଛଦ୍ରମ ହୋଇ

ସବୁ ଜାତିମାନେ ଗୋବଧ କରିବେ ବେପାରି ବୋଲି ଭଣାଇଂ

ୟେହୁ ପାପେ କିଛୁ ଯୁଗ କ୍ଷୟ ଯିବ ପାପ ଜନକୁ ଲାଗିବ

ପାପରେ ପରାଣୀ ବୁଡ଼ିଣ ମରିବେ ଜାଣିଲା ଲୋକ ତରିବ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ଆବର ହୋଇବ କିସ

ତଦଅନ୍ତେ ତୁମ୍ଭେ ଜପ ଯେ କରିବ ପୁଣ କେତେକ ବରଷ

ଧବଳଗିରିରେ ବସିଣ ଯେ ଆମ୍ଭେ ଜପ କରିବୁ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ

ସେହିକାଳେ ରାଜା ହୋଇଥିବ ଶୁଣ ଚୁହାଣ ବଂଶର ପୁଣ

ରଘୁନାଥ ଦେବ ନାମ ଯେ ଭଣିବ ତିନି ରାଜ୍ୟ ସରି ହେବ

ଛଡ଼ ପାଟ ରାଜା ୟେଠାରୁ ସରିବ କଳଙ୍କୀ ରାଜୁତି ହେବ

ସେହି ରାଜା କାଳେ ବିପରୀତ ମାନ କହିବା ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଶୁଣ

ଧାନ ଭରଣକୁ ମୂଲ ଯେ ହୋଇବ କଉଡ଼ି କାହାଣେ ପୁଣ

ସେହି ରାଜନର ତେର ଅଙ୍କେ ପୁଣ ଇନ୍ଦ୍ର ନ ପାଳିବ ମହୀ

ଛଡ଼ ବରଷ ଯେ ଇନ୍ଦ୍ର ନ ପାଳିବ ଥୋକାୟେ ମରିବେ ତହିଂ

ଚାଉଳ ସେରକ କାହାଣେ ହୋଇବ ଲୋଡ଼ିଲେ ପାଇବେ ନାହିଂ

ଭୋକ ଆରତରେ ଥୋକାୟେ ମରିବେ ହୋଇଣ ଯେ ପ୍ରାଣୀ ଦହି

ଗ୍ରାମମାନଙ୍କରେ ସାତ ପାଞ୍ଚ ଜନ ରହିଣ ଯେ ଥିବେ ଶୁଣ

ତାଙ୍କ ଉଣେଇଶ ଅଙ୍କରେ ଯେ ପୁଣ ୟେମନ୍ତ ହେବ ଭିଆଣ

ଅଣତିରିଶ ଅଙ୍କ ଯାୟେ ଅବଶ୍ୟ ଥୋକାୟେ ବଞ୍ଚିବେ ତହିଂ

ଗ୍ରାମେ ଗ୍ରାମେ ସାତ ପାଞ୍ଚ ଯେ ରହିବେ ମୋହୋର ନାମକୁ ଧ୍ୟାଇ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ଭଗତ ମହିମା କହ

ମୁକୁନ୍ଦଠାବରୁ ରଘୁନାଥ ଯାଏ କେମନ୍ତେ ଧରିବେ ଦେହ

ମୁକୁନ୍ଦଠାବରୁ ୟେକାକ୍ଷର ଦାସ ପ୍ରକାଶ ବଉଦ ଦେଶ

ଥୋକାୟେ ଥୋକାୟ ସେ କୁଳ ବଢ଼ିବେ ପଶିବେ ଯମନ ଦେଶ

ଭକ୍ତ ମୋର ତିନି ଜନମ ଧରିବେ ଆମ୍ଭର ଜନମ ୟେକ

ଭକ୍ତ ଆମ୍ଭ ଭେଟ ହୋଇବ ଯେମନ୍ତ ନଦୀ ଜଳ ସମୋଦ୍ରକ

ଅମନ ଠାବେଣ ଭଗତ ସେବିଣ ଅର୍ଧ ରାଧା ବିନ୍ଦୁ କୃଷ୍ଣ

ଧ୍ୟାୟେ କରି କଳି କାଳକୁ ହରିବେ ବସିଣ ଏକାନ୍ତ ସ୍ଥାନ

ଅଳପ ଭୋଜନ ସାଧିଣ ପବନ ମୁଖେ ଜପ ତପ ନାହିଂ

ଘୋର କଳି ପାଦେ ମନ୍ତ୍ର ଜପ ସାରି ସେକାଳ ସାଧନା ୟେହି

ୟେକାକ୍ଷର ଦାସ ପଦ୍ମେ ଯେ ପ୍ରକାଶ ରହିବେ ଆମ୍ଭର ପାଶ

ସଂସାର ଭୋଗ ସେହିମାନେ କରିବେ ସତ୍ୟ କଳି ପରିବେଶ

ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ଶୁଣି ଅରଜୁନ ହେଲେ ପରମ ସନ୍ତୋଷ

ପୁଣ ପଚାରଇ ଆହେ ଭାବଗ୍ରାହୀ ୟେଥୁଅନ୍ତେ ପରକାଶ

ଅଭକ୍ଷ ଭକ୍ଷନ୍ତି ଅକର୍ମ କରନ୍ତି ୟେମାନେ କରିବେ କିସ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ହସ ହସ ହୋଇ କହନ୍ତି ଯେ ପୀତବାସ

ଯୋଗ୍ନୀ ଅବତାର କାଳେଣ ଥୋକାୟେ ରନ୍ତିଦେବୀ ଯେ ଖାଇବେ

ତହିଂରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛି ରଖିକରି ଟିକିରା ହାଣ ଯେ ହେବେ

ସେହୁ ପୁଣ ମରି ଜନମ ହୋଇବେ ଯଉଂ ବୀଜ ଯଉଂ ମତ

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ହୋଇ ଦୁଇ ଯେ ଭିଆଣ ସଂସାରରେ ଆତଯାତ

ପାପୀ ଲୋକକୁ ପାପ ସଙ୍ଗ ମିଳଇ ତହିଂ ତାର ମନ ତୋଷ

ପୁନ୍ୟ ଲୋକକୁ ପୁନ୍ୟ ସଙ୍ଗ ମିଳଇ ବସଇ ସାଧୁଙ୍କ ପାଶ

ମୋହୋର ନାମକୁ ଶରଧା ବଳଇଂ ମୋ କଥା ମୁଖରେ କହି

ବାର ବ୍ରତ ତୀର୍ଥ ଯେତେ କର୍ମଫଳ ମୋହୋର ପାଇଂ କରଇଂ

ଯାତ୍ରା ମଉଛବ ଯେତେ କାବ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ମୋ ଲୀଳା ଯହିଂରେ ଥାଇ

ଗ୍ରାମ୍ୟ ଗୀତମାନ କର୍ଣ୍ଣରେ ନ ଶୁଣେ ପରିମୁଣ୍ଡା ଭକ୍ତ ଯାଇ

ଏମନ୍ତ ହୋଇଣ ଯେ ମୋତେ ଶରଧା ତାହାକୁ ଛାଡ଼ିବି କାହିଂ

ସେ ପୁଣି ମନରେ ଯାହା କଳପଇ ମୁଂ ପୁଣି ତାହାକୁ ଦେଇଂ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଲଇ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ଆବର ପୁଚ୍ଛଇ ଯେତେ

କୋଟି ଅଇଶୁର୍ଯ୍ୟ ପଣ ତ ମାଗିଲେ ଦେବୁଂ ତୁ ତାହା ତୁରିତେ

ଅତି ହରଷରେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ କହନ୍ତି ହସି ବଚନ

ମୁହିଂ ପୁଣ ଯାହା ଦେଇ ନ ପାରଇଂ ସେହୁ ନ ଘେନଇ ଜାଣ

ନୀନଖୀନ ଥିବା କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷିବା ଦାରା ସୁତ କିଛି ଆଶ

ମୋହୋର ଗୁଣ ଯେ ମୁଖରେ ବଦନ୍ତି ୟେହି ପଣେ ଦାସ ତୋଷ

ଡୋର କଉପୁନୀ ଆସନ ମୁଦ୍ରାୟେ ଭିକ୍ଷା ଶିକ୍ଷା କିଛୁ କରି

ଗତ ଆଗତଙ୍କୁ ସେବାର ନିମନ୍ତେ ଯାତ୍ରା ପର୍ବ ମୋର କରି

ସନକାଦି ପଥ ଜନକାଦି ମତେ ୟେମନ୍ତେଣ ଦୁଇ ହୋଇ

ୟେହି ରସେ ତାଙ୍କ ଅପାର ଶରଧା ବଡ଼ ପଣ ନ ବାଂଛଇ

ମୁଇଂ ରାଜାପଣ ଯାହାକୁ ଦିଅଇ ଗ୍ରାମୀକ ଭୂପତି ହୋଇ

ସ୍ତିରୀ ସୁତ ଧନେ ବନ୍ଧନ ହୋଇଣ ନାମ ଧରି ନ ପାରଇଂ

ସ୍ତିରୀ ଧନ ପୁଣି ନାମକୁ ଯେ ଧନ୍ଦା ଭଗତ ନ ବାଂଛେ ତାହା

ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ହସ ହସ ହୋଇ ବୋଲନ୍ତି ଯେ ଚଉବାହା

ସ୍ଵର୍ଗେ ଇନ୍ଦ୍ରପଦ ପ୍ରହଲାଦେ ଦେଲି ସେହୁ ନ ଘେନିଲା ପୁଣ

ଲଙ୍କାଗଡ଼େ ବିଭୀଷଣେ ରାଜା କଲି ସେହୁ ନ ଧଇଲା ଟାଣ

ମଥୁରା ଦେଶରେ ଉଗ୍ରସେନ ରାଜା ସାତୁକୀ ରାଜା ସେ ହେଲା

ତମ ରାଜୁତି ଭଗତେ ନ ବାଞ୍ଚନ୍ତି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସଂଶୟ ଗଲା

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ କଳିକାଳ ଜନ ସୁଖୀ

ତୋହୋ ବିନା ତାଙ୍କୁ ରଖନ୍ତା କେ ନାହିଂ ହୋଇବାକ ନିରିମାଖୀ

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତିନି ରାଜ୍ୟେ ପୁଣ ତିନି ରାଜୁତିର ଜନ

ସୁଖ ଭୋଗ କରି ନ ପାଇବେ ସେହୁ ନୀନଖୀନେ ନେବେ ଦିନ       

ବ୍ରହ୍ମାର ସର୍ଜନା ଡିହମାନ ଛାଡ଼ି ବନସ୍ତେ ଘର କରିବେ

ତେବେ ତାଙ୍କୁ ରାଜା ଦୟା ନ କରିବ ତାହା ଛାଡ଼ି ପଳାଇବେ

ପେଟ ଛଟପଟେ ଆରତ ହୋଇଣ ଛାଡ଼ି ପିତାମାତା ଘର

ଗେରସ୍ତ ଭାରିଯା ବାଳ ଧରାଧରି ଛାଡ଼ି ଯିବେ ଦେଶାନ୍ତର

ଗେରସ୍ତ ଭାରିଯା ଭାଗ ଭାଗ ହୋଇ ଘର କରିଥିବେ ରହି

ଗେରସ୍ତ ଚାଉଳ କାନିରେ ବାନ୍ଧିବ ଭାରିଯାକୁ ପ୍ରତେ ନାହିଂ

ପର ପୁରୁଷକୁ ସ୍ତିରୀ ରତି ଦେବ କରିଣ ସାହସ ପଣ

ଗେରସ୍ତ ହୁଡ଼ିଣ କିଛି ନ ବୋଲିବ ଲୁଚି ବସିଥିବ କୋଣ

ପୁତ୍ରକୁ ଲୁଚାଇ ମାତା ପୁଣ ନେଇ ଅଙ୍ଗ ସଙ୍ଖାଳି କରିବ

ଭାରିଯାକୁ ଘେନି ଘର କଲେ ପୁଣି ମୋତେ ପୁଣ ନ ପୋଷିବ

କେହି କାହାକୁ ଯେ ନୋହିବ ବିଶ୍ୱାସ ମୁଖରେ ବିଶ୍ୱାସ ଥିବ

ଜଣେ ଜଣେ ମତ୍ତଗରବ ହୋଇଣ ୟେଣୁକରି ନାଶଯିବ

ଗୋପଥ ଦଣ୍ଡା ଯେ ହରଣ କରିବେ ଅଳପେଣ ଦେବେ ଧନ

ପାପରେ ସେ ପୁଣି କାରେଣୀ ହୋଇବେ କଉଡ଼ି ନେବେ ଯତନ

ଦେବତା ଅମାନ୍ୟ ପୂଜା ଯେ ନୋହିବ ଶିବ ଆଳେ କରି ରତି

ପାଞ୍ଚ ସାତ ବଂଶ ବସି ୟେକ ଠାବେ ନୋହିବେ ପୁଣ ଯେ ଜାତି

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଜନମାନେ ସବୁ ଧନ ନେଇଂ ପାପରେ କାରେଣୀ ହେବେ

ମୁହଂରହା କରି ପାଞ୍ଚ ସାତ ଜଣେ କିଛି କିଛି ପୁଣ ଦେବେ

ନେଚଙ୍କ ରମଣ ଗୋବଧ ଭିଆଣ ଅଭକ୍ଷ ଭକ୍ଷଣ ମାନ

କଳିଯୁଗେ ୟେହୁ ବହୁତ ପ୍ରବଳ ହୋଇବ ଦେଶେ ଦେଶେଣ

ଜାତି ଅଜାତି ୟେକ ଠାବ ହୋଇଣ ଭାଟି ଧୂଆଂନଳ ହେବ

ଶୁଦ୍ଧ ଗୁରୁ ଆନେ ନାମ କର୍ଣ୍ଣପୁଟେ ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ ଧୂଆଁ ରଖିବ

ବଛାଙ୍କ ଅଣ୍ଡ ଯେ ସମସ୍ତେ କାଟିବେ ବ୍ରହ୍ମ କ୍ଷତି ବଶ୍ୟ ନର

ଧର୍ମ କଥାମାନ ଧାରଣା ନ କରି ପାପରେ କାଟିବେ ଗାର

ଯୋଗୀ ମାଳ ମାଳ ହୋଇଣ ବୁଲିବେ ତୁଟିବ ମାଲଙ୍କ ବଳ

ସବୁ ଜନମାନେ ପେଟର ନିମନ୍ତେ ବହିବେ ତିଳେକ ମାଳ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ମାଛଧୂଆଂ କିଂପା ଦୋଷ

ଏଥି ଅବିଗୁଣ ଜାଣିଲେ ବୁଝିବା ଛାଡ଼ିବ ମନୁଂ ସନ୍ଦେଶ

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ମାଛର ମହିମା ଉଚ୍ଚିଷ୍ଟ ଜଳ ସେ ଖାଇ

ୟେଣୁକରି ମୋର ଭୋଗ ଯେ ନୋହଇ ଭଗତ ବନ ଲେଛଇଂ

ମେଦା ଦଇତର ମଳ ଯେ ଅଟଇ ନାମ ତା ବଜର ଭାଙ୍ଗ

ତାହାକୁ ଯେ ଜନ ମୁଖରେ ଭକ୍ଷଇ ମନ୍ତ୍ରସିଦ୍ଧ ନୋହେ ଅଙ୍ଗ

ଅମୃତ ହାଣ୍ଡିରେ ବିଷ୍ଠା ଯେ ପଡ଼ିଲେ ଯେମନ୍ତେ ହୋଅଇ ନାଶ

ସେ ଜନ ତେମନ୍ତେ ଭୋଗ ମୋତେ ଦିଲେ ମୁହିଂ ନ କରଇ ଗ୍ରାସ

କଳି ଯୁଗେ ଆମ୍ଭେ କପଟ କରିଣ ଚଇତନ୍ୟ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ

କପଟ କରିଣ ମୀନ ଖୁଆଇଲୁ ବିରିଜା ନିମନ୍ତେ ଛନ୍ଦ

ମୀନକୁ ମାରିଣ ହାଡ଼କୁ ଜୀଆଇଂ ସଜୀବ କରିଣ ଦେଇ

ନଦିଆ ପୁଅକୁ ଖୁଆଇବୁଂ ଆମ୍ଭେ ସୋଳ ନାମୁଂ ତିନି ହୋଇ

ବଉଦ ସ୍ଥାନରେ ଆମିଷର ହାଟ ବସାଇଛୁଂ କୂଟ କରି

ତରିଯିବା ପ୍ରାଣୀ ନିମନ୍ତେ ସେଠାବେ ବସି ବିରଜା ପାହାରି

ଗୁପତ କରିଣ ତିନି ନାମ ରଖି ହରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଦୀକ୍ଷା

ମୋହର ନାମ ସେ ଜାଣି ନ ପାରିବେ କରିବେ ଆପଣା ଇଚ୍ଛା

କୈବଲ୍ୟ ସଙ୍ଗତେ ଆମିଷ ଭକ୍ଷିଣ ପାପରେ କାରେଣୀ ହୋଇ

ଦାସ ବରରାଗୀ ମହନ୍ତ ଭୁଲିବେ ଆମ୍ଭର କଥା ଯେ ୟେହି

ସଂସାର ବନ୍ଧନ ଅଟେ ଯେଉଂ ଜନ ଅଜ୍ଞାନେ ଖାଇବେ ସେ ତ

ଭୋଗ ଶାସ୍ତ୍ରଠାରେ ନିଷେଧ ବୁଝିଣ ଖାଇବେ ସାଧୁ ମହନ୍ତ

ଅଭକ୍ଷ ଭକ୍ଷିଲା ପାପରେ ଯେ ଦୋଷ ଶୁଣିଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୋଷ

ସଂସାର ଜନକୁ ପାପ ନ ଲାଗଇ ଭକ୍ତକୁ ଲାଗଇ ଦୋଷ

ପାପ ପଥ ପୁଣି ସଂସାରେ ଚଳିଛି ପୁଣ୍ୟ ପଥେ ପାପ କ୍ଷୟ

ଗୁରୁ ବୈଷ୍ଣବେ ମୁଠିକ ଯେ ଦିୟେ ତହିଂରେ ପାପ ବିଲୟ

ଭଗତ ମୋହୋର ମୁଠିୟେ ମାଗିଣ ମୋ ମୁଖେ ଦେଇଣ ତୋଷ

ନିରାମିଷ ହୋଇ ମନ୍ତ୍ର ଜପ ନାମ ପାପ ଯେ କରଇ ନାଶ

ୟେଣୁକରି ମୋର ଅହ୍ମଣିଆ ଠାରେ ଯେଉଂ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଚିତ୍ତ

ସେହି ଜନ ସଙ୍ଗେ ମୁହିଂ ବୁଲୁଥାଇଂ ପିତା ସଙ୍ଗେ ଯେହ୍ନେ ପୁତ୍ର

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ କଳିର କାହାଣୀ ଆବର କହିବା ଯିସ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନକୁ ଚାହିଂ ହସ ହସ ହୋଇ କହନ୍ତି ଯେ ପୀତବାସ

ବେଦ ଶାହାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ଧର୍ମ କଥା ପ୍ରାଣୀମାନେ ଶୁଣୁଥିବେ

ବିଶ୍ରାମ ବୃକ୍ଷ ଯେ ଦାଣ୍ଡ ଅପନ୍ତରା ଜାଣୁ ଜାଣୁ କଟାଇବେ

ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ପେଟ ଯେ ଫଳାଇ ଜନମ କରୁଂ ଭାଙ୍ଗିବେ

ଥୋକେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବାହି ପିନ୍ଧା କରିଣ ଶୂଦ୍ର ଦାସ ସଙ୍ଗେ ଥିବେ

ଥୋକେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ବିଧବା ଯେମାନେ ଗୁପତେ ଆମିଷ ଖାଇ

ଥୋକେ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଯେ ଶୁଖୁଆ ଖାଇବେ ଲୁଣ ପାଣି ବୋଳା ଚାହିଂ

ଥୋକେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେ ଶୂଦ୍ରକୁ ସେବିବେ ହାତେ ଧରି ପାଣିଝରି

ଥୋକେ ବିପ୍ର ପୁଣି ପଧାନ ହୋଇବେ ଚଉଧୁରି ଥୋକେ କରି

କୋଦାଳ ଧରିଣ ଗୋଦଣ୍ଡା ଭାଙ୍ଗିବେ ଅଣ୍ଟାରେ ପଇତା ଦେଇ

କଉଂ ବିପ୍ରମାନେ ରଣରଣୀ ହୋଇ ବେପାର କରିବେ ଯାଇଂ

ଥୋକେ ବିପ୍ରଜନ ପେଟର ନିମନ୍ତେ ମାଗୁ ମାଗୁ ଦିନ ଯିବ

ବ୍ରହ୍ମ କର୍ମମାନ ଢାଳେ ହେଂ ଲୁଚିବ ୟେଣୁ ସେ ଯୁଗ ତୁଟିବ

ନୀନଖୀନ ୟେଥି ମଧ୍ୟରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଏକ ଏକ ରଖିଥିବି

ବିରଜା ମୁଖରୁ ସେହି ସେ ରହିବେ ତାହାଙ୍କୁ ମୁଂ ସୁଖ ଦେବି

ବ୍ରାହ୍ମଣ ବଚ୍ଛଳ ଭଗତ ଅଟଇ ଯୁଗେ ଯୁଗେ ମୋର ନାମ

ସତ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ସତ ଭଗତଙ୍କୁ ରଖିବା ମୋହରି କାମ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ କଉଂ ଦେଶେ କେତେ ଭକ୍ତ

ୟେହୁ କଥା ମୁହିଂ ଶ୍ରବଣେ ଶୁଣିମି କହ ତୁମ୍ଭେ ଜଗନ୍ନାଥ

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଭଗତ ମୋହୋର ଯଉଂ ଦେଶେ ଯେତେ ରହି

ସେ କଥା ଗୋଟାକୁ ବୁଝାଇ କହିବା ଶୁଣ ତୁମ୍ଭେ ମନ ଦେଇ

ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଯାଜନଗ ଭିତରେ ହେମଗିରି ଉଦେ ସ୍ଥାନ

କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ର ପୁର ୟେଥିର ମଧ୍ୟର ଛନ୍ତି କିଛି ଭକ୍ତ ଜନ

ହଟକେଶ୍ଵର ଅଙ୍କସ୍ଥଳ ବୋଲିଣ ୟେ ଅଟଇ ପୁନ୍ୟ ଭୁବନ

ଏକାକ୍ଷର ଦାସ ୟେଥିର ମଧ୍ୟରେ ଥୋକାୟେ ବାଛିବି ପୁଣ

ବଣ ବିଷ୍ଣୁପୁର ପୂର୍ବ ଯେ ସାହେର ନଦିଆ ନଗର ସ୍ଥାନ

ଘେନିକରି ଯେହୁ ଭଜନେ ନ ଥିବ ବିରଜାରେ ହେବେ ହାଣ

ବ୍ରଜ ଉପାସିକ ନିରାମିଶ ଦାସ ମନ୍ତ୍ର ଦାସ ଜପ ଯେତେ

ହରେ ରାମକୃଷ୍ଣ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ମନ୍ତ୍ର ଭଜନ କରିଣ ଚିତ୍ତେ

ପଞ୍ଚୁନାମ କାମ ଗାୟତ୍ରୀ ଭଜିଣ ମନ୍ତ୍ର ଚଇତନ୍ୟ ଧ୍ୟାୟି

ୟେମନ୍ତ ଦାସକୁ ବାଛିଣ ରଖିବି ଆମିଶ ଯେ ଭକ୍ଷି ନାହିଂ

ୟେ ଦେଶ ମଧ୍ୟରେ ପରର ରମଣୀ ହରି କରିଥିବେ ଦୋଷ

ବ୍ରଜ ଉପାସିକ କରି ମାଛ ଖାଇ ମିଛରେ କଳପି ରସ

ଜନମାନଙ୍କୁ ଯେ ଭୁଲାଇ କହିବେ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ନାମ ଭଣି

ପର ରମଣୀକି ହରିଣ ବୋଲିବେ କାହିଂ ଗଲା ନାହିଂ ପୁଣି

ୟେମନ୍ତ ହୋଇଣ ଯେତେ ଥିବେ ଦାସ ହୋଇବେ ବିରଜା ହାଣ

ପରମ ଗୁପତ ବିଶ୍ୱାସେ କହିଲୁଂ ୟେ କଥା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣ

ବଦରିଠାବରୁ ବଣ ବିଷ୍ଣୁ ଯାୟେ ସମଲ ବୋଲିଣ ଦେଶ

ଉତ୍ତର ଦିଗ ସାହେର ପରିଯନ୍ତେ ୟେଥିଛନ୍ତି ଯେତେ ଅଂଶ

ଚର୍ମ ପାଣିଖିଆ ଆପୁ ଯେ ଖାଆନ୍ତି ମାୟେଂସ ଶ୍ରାଦ୍ଧରେ ଦେଇ

ୟେଥିରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛିଣ ଖାଇବେ ବିରଜା କାନ୍ତାନୀ ମାଈ

ମଦିରା କୁକୁଡ଼ା ଭଖିଣ ଭଜନ କାହାଳୀ ଧୂଆଂ ଯେ ଖାଇ

ୟେମାନରୁ ଥୋକେ ବାଛିକରି ପୁଣ ଖାଇବେ ସେ ମହାମାଈ

ସଦବୃତ୍ତି ଜନ ସତ ଯେ ବଚନ ସ୍ୱ ଦାରା କରନ୍ତି ରତି

ୟେମାନଙ୍କୁ ତହିଂ ବାଛିଣ ରଖିବୁଂ କଳଙ୍କୀ କରି ରାଜୁତି

ବଉଦ କପଟ ରୂପ କାଳେ ମୋର ୟେମନ୍ତ ହୋଇବ ଶୁଣ

ମୋହୋର କୂଟ ଯେ ଜାଣି ନ ପାରିବେ ମୂରୁଖ ପଣ୍ଡିତ ପୁଣ

ଦେଖାଦେଖି ହୋଇ ସମସ୍ତେ କହିବେ ୟେକକୁ ଆରେକ ଚାହିଂ

ଯଉଂ ଜନମାନେ ବିହନ ହୋଇବେ ଅକର୍ମେ ପଶିବେ ନାହିଂ

ସେହି ପ୍ରାଣୀମାନେ ସତ୍ୟ ନ ଛାଡ଼ିବେ ଜପବ୍ରତ ତାଙ୍କ ସାର

ନରମାନଙ୍କର ବିହନ ୟେମାନେ ଅଗାଡ଼ି ମାଛୁଆ ନର

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ଅସାର ପ୍ରାଣୀ କେସନେ

ପେଟ ନ ପୂରିବ ଅନ୍ନ ନ ମିଳିବ ଧର୍ମ କରିବେ କେସନେ

ଶୁଣ ହେ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସତ୍ୟବନ୍ତ ଜନ ଥିଲେଣ ହରଷ ହୋଇଂ

ପୃଥ୍ୱୀ ଥଏ ହେବ ସାଧୁସନ୍ଥ ଜନ ବିଅର୍ଥେ ପୀଡ଼ା ନ ପାଇ

ଦୟାଶୀଳ ଜନ ସତ ଯେ ବଚନ ନିର୍ଗୁଣ ରୂପକୁ ଧାନ

ୟେଥିରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛିଣ ରଖିବୁ ଶୁଣ ହୋ ବୀର ଅର୍ଜ୍ଜୁନ

ଯମନ ଦେଶରୁ ଦକ୍ଷିଣ ସାହେର ଚଢ଼ାଇ ଗୁହାର ସ୍ଥାନ

ପଶ୍ଚିମ ସାହେର ୟେଥିର ମଧ୍ୟର ତହିଂରେ ଯେତେକ ଜନ

ଏଠାରୁ ପଡ଼ିବ ନାନାଦି ବୀଭଚ୍ଛ ବଚନେ ନୋହଇ କହି

ନଥିଲା ବେଳକୁ ସେରେ ଯେ ମିଳିଲେ ତାହାକୁ ବାଣ୍ଟିଣ ଖାଇ

ମନ ବଚନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ କଉଡ଼ି ଯେ ଅବା ମିଳଇ ପୁଣ

ଯତନ କରିଣ ହରଷରେ ଦିୟେ ଅତିଥି ମୁଖରେ ଦାନ

ନ ମିଳିଲେ ପୁଣ କୁଟୁମ୍ବ ନିମନ୍ତେ ଯେ ଅବା ମିଳିଣ ଥାଇ

କୁଟୁମ୍ବ ଜୀଆଇଂ ଅତିଥି ତୋଷଇଂ ଧର୍ମବାଟ ନ ପକାଇ

ଆପଣା ସ୍ତିରୀକି ସୁରତି ଦେଇଣ ସ୍ୱଜାତି ତାହାକୁ କହି

ସେ ରତି ଚଳନ୍ତେ ପୁତ୍ର ଜନମଇ ଅତିଥି ସେବା ଯେ ହୋଇ

ପର ରମଣୀ ହରନ୍ତି ଯଉଂ ନର ତହିଂରେ ବୀଜ ମରଇ

ସ୍ଵୟେଂ ନାରାୟେଣ ବଧ ଦୋଷ ପାୟେ ମନୁଷ୍ୟ ଅଗାଡ଼ି ସେହି

ମିଛୁଆ ପର ରମଣୀହରା ନର ସଂସାରେ ହେବେ ଅପାର

ବିରଜା ହାଣରେ ପଡ଼ିବା ନିମନ୍ତେ ଧର୍ମକୁ ନଥାଇଂ ଡର

ଅପନ୍ତରା ଗଛ କଟାଇବା ନରେ ନରଙ୍କୁ ଯେ ହିଂସା କରି

ଦେବତାମାନଙ୍କ ଅଙ୍ଗଦ୍ରବ୍ୟମାନ ଭୂପତି ନେବେ ଯେ ହରି

ଦେବସ୍ୱମାନ ରାଜାମାନେ ଖାଇବେ ପଛେ ଦେବା ବୋଲି କରି

ଦେଇ ନ ପାରିବେ ନିସତ ହୋଇବେ ପାପରେ ବୁଡ଼ିବ ଶିରୀ

କୃଷିମାନ ସବୁ ପଡ଼ିଆ ହୋଇବ ଗୋଦଣ୍ଡା ଚଷୁଣ ଥିବେ

ପଣ କଳନ୍ତର ଲୋଭ ଯେ ପାଇଣ ସମସ୍ତେ ସାହୁ ହୋଇବେ

ନେଚ ଲୋକମାନେ ବଡ଼ ଯେ ହୋଇବେ ବଡ଼ ନେଚକୁ ଯେ ଯିବେ

ବଡ଼ ଲୋକମାନେ ନିର୍ଧନ ହୋଇଣ ଥାନ ଛାଡ଼ି ପଳାଇବେ

କୃପଣ ପତିତ ଗୁରୁ ନ ସେବିଣ ଶାହାସ୍ତ୍ର ମୁଖୁଂ ନ ଶୁଣି

ୟେ ଜନମାନେ ଯେ ପଣ ଆବୋରିବେ ୟେଣୁ ପାପ କଳି ପୁଣି

ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଶୁଦ୍ଧ ବିଭା ଗୃହ ଯେ ପ୍ରବେଶ ଉଚ୍ଛବମାନ କରିବେ

ଦୁଖୀ ଦରିଦ୍ରଙ୍କୁ ପେଜପାଣି ଦେଇ ମୁହଂଚୁହା ଖୁଆଇବେ

ସନ୍ଥ ମହୋଛବ ଯାତରା ପରବ ପ୍ରାଣୀମାନେ ଯେ କରିଣ

ଥୋକେ ଜନମାନେ ଉତ୍ତମ ଖାଇବେ ଥୋକେ କରିବେ ବାରଣ

ମହୋଚ୍ଛବ କଲା ବାଡ଼ଣ ଦାସ ଯେ ଥୋକେ ବିରଜାଙ୍କୁ ଦେବି

ସମତା ଦୃଷ୍ଟିରେ ଯେହୁ ସେ ପୂଜିବ ତାକୁ ବିହନ କରିବି

ଶୁଦ୍ଧ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ବିଭା ମହୋଛବ କାଳେ ଯେ ଦୁଖୀ ଦରିଦ୍ରେ ଦେବ

କଳି ଯୁଗ ଧର୍ମ ଅଟଇ ଯେମନ୍ତ ବଡ଼ ରଙ୍କ ଖୁଆଇବ

ପଣ ଚଉଧୁରି ପଧାନ କରିଣ ପୂର୍ବାପୂର୍ବ ନ ରହିବ

ପଣ ଲୋକମାନେ ମାଗିଣ ଖାଇବେ ଆପଣେ ପଣ ହୋଇବ

ବେଳକାଳ ଜାଣି ଇନ୍ଦ୍ର ନ ପାଳିବ ଅଦିନ ବରଷା କରି

ଅଚାଷରେ ଚଷା କୃଷି ଯେ କରିବ ଫଳ ନୋହିବ ସେ ସରି

ଦାସମାନେ ଦମ୍ଭ ପଣେ ବସିଥିବେ ସଭା ମଧ୍ୟେ ବଡ଼ ହୋଇ

ନାମ ଅନାମକୁ ଲୟେ ନ କରିବେ ବସିବେ ମାଳି ଗଡ଼ାଇ

ମାଳିଆ ଦାସ ବହୁତ ହେବେ ନାଶ ନାମ ଲଏ ଦାସ ବୀଜ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଗୁପତ କହିଲୁଂ ୟେକଥା ହିଂ ବଡ଼ ଗୁହ୍ୟ

ବଇଦମାନେ ଯେ କୁଟିଳ ହୋଇଣ ମଳୁକୁ ବ୍ୟାଧି ରଖିବେ

ଅଧର୍ମ ହୋଇ ବଂଚିବେ ୟେଥୁଂ ଥୋକେ ଅନାଳିଆ ବୀଜ ହେବେ

ଯୋଗୀମାନେ ସବୁ ଛଦ୍ରମ ହୋଇଣ ପେଟ ପାଇଂ ମାଳ ମାଳ

ଛଦ୍ରମୀ ଯୋଗୀ ଥୋକାୟେ ନାଶଯିବେ ବିରଜା ଦେଶ ମଣ୍ଡଳ

ଭାର ଥୋର ବୁହା ଅକର୍ମା ଗୁଡ଼ାୟେ କାନ୍ତାନୀ ଖାଇବେ ପୁଣ

ତିନି ପହରେ ସ୍ନାନକଲା ଲୋକେ ୟେଥୁଂ ହେବେ ଥୋକେ ହାଣ

ପ୍ରଭାତ ସ୍ରାହାନ ଦେବତା ଦ୍ରଶନ ନିତି ଶାହାସ୍ତ୍ର ପଠନ

ୟେଥିରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛିଣ ରଖିବା ଆଗକୁ ହେବେ ବିହନ

ଗୁରୁ ସୁଦକ୍ଷିଣା ଦିଅନ୍ତି ଯେ ଜନ ଅତୀଅ ସୁଖ ଭୁଂଜଇ

ୟେମାନରୁ ଥୋକେ ରହିବେ ସେକାଳେ ଯେଥିରେ ସଂଶୟେ ନାହିଂ

ଗୁରୁଙ୍କ ବିମୁଖ ଅତିଥି ନିରାଶ କେବଳ କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷେ

ୟେଥିର ଥୋକାୟେ ମରଣ ହୋଇବେ ବିରଜା ମଣ୍ଡଳ ଦେଶେ

ଉଆଂସର ନିଶି ପ୍ରତିପ ପୌର୍ଣ୍ଣମୀ ରବି ମଙ୍ଗଳବାରର

ଦଶମୀ ତିଥି ପାହାନ୍ତି କରେ ରତି ୟେଥୁଂ ଅରେଷ୍ଟି ବେମାର

ଋତୁକାଳେ ରତି ଆପଣା ଯୁବତୀ ଯେ ଜନ କରୁଣ ଥିବ

କଳିଯୁଗ ଗତି ତାହାକୁ ବୋଲିଟି ବିରଜା ତାକୁ ଭଖିବ

ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ଖୋଳ ଚଇତନ୍ୟ ତାଳ ବ୍ରଜ ଲୟେ କରି ମନ

ମତ୍ସ୍ୟ ମାଆଂସ ଧୂମ ଆପୁଆ ଯେ ଜନ ହେବେ ବିରଜା ଭକ୍ଷଣ

କରେ ସଂକୀର୍ତନ ବୃନ୍ଦାବନ ଧ୍ୟାନ ଅଙ୍ଗ ଅଟେ ନିରାମିଶ

ଗୋଟିୟେ ଗୋଟିୟେ ବାଛିଣ ରହିବେ ଯେ ପାଳିବେ ବ୍ରଜଅଂଶ

ପାଦାନ୍ତି ତୁରଙ୍ଗ ଖଟ ଚଉକିରେ ସୁଖେ ଆସନ କରିଣ

ଆମିଷ ମାଆଂସ ଭୁଂଜି ବଡ଼ ତୋଷ ପଢ଼ି ଭାଗବତ ପୁଣ

ଏ ଅଂଶରୁ ଥୋକେ ବିରଜା ଦାଢ଼ରେ ପଡ଼ିବେ ଯତନ ହୋଇ

ଯାହା ପଢ଼ୁଥିବେ ତାହା ନ କରିବେ ଜାଣ ପଶୁ ତାକୁ କହି

କଦଳୀ ପଟୁଆ କମଳ ଆସନ ୟେକାକ୍ଷର ଜପା ଜନ

ମାଛ ମାଆଂସ ଛାଡ଼ି ଅହ୍ମଣିଆ ଠାରେ ଥିବ ଯାର ମନ

ୟେମନ୍ତ ମହନ୍ତ ରହିବେ ଥୋକାୟେ ସତ୍ୟ କଳିଯୁଗ ପାଇଂ

ଅନନ୍ତ କେଶରୀ ସଙ୍ଗତେ ଖେଡ଼ିବେ ବଡ଼ କଷ୍ଟ ଥିବେ ପାଇଂ

ବେଳ କାଳ ଜାଣି ତୃଣ ଘାସ ପାଣି ଗୋରୁଙ୍କୁ ନ ଦେବା ଜନ

ଗଲା ମଲା ଖୋଜା ନ କରିବେ ଯେହୁ ସେ ପ୍ରାଣୀ ବିରଜା ଧନ

ବେଳେ ଜଳ ଦେଇ ସୁସ୍ଥାନେ ଚରାଇ ହଜିଲେ ଖୋଜିବା ଜନ

ଏଥିରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛିଣ ରଖିବୁ କରିବୁଂ ଆମ୍ଭେ ବିହନ

ରାଧାମନ୍ତ୍ର ପରି ସଖୀ ଅଙ୍ଗ କରି କୃଷ୍ଣମନ୍ତ୍ର ଶିକ୍ଷା କରି

ତ୍ରିପୁରା ଅଙ୍ଗରେ ଦୂତୀ ଅଙ୍ଗ ଥିବ ରାହାସ ଲୀଳା ଆବୋରି

ଆପୁ ଗଂଜାଜାଖିଆ ବିମୁଖ ଆବର ମାଛ ମାଆଂସ ନ ଖାଇ

ଯେଥିରୁ ଥୋକାୟେ ବାଛିଣ ରଖିବା କେଶରୀ ରାଜୁତି ପାଇଂ

ଛତିଶ ରାଗେଣୀ ଛଡ଼ ରାଗମାନ ନବ ତାଳ ଅଂଶୀମାନ

ସପତ ସ୍ଵରରେ ନାନା ଯନ୍ତ୍ର କରେ ଖାଇ ତୋଷିବା ତା ମନ

ନିରାମିଶ ଦାସ ସତ ଯେ ମହନ୍ତ ମନ୍ତ୍ର ଜପା ରାମ ଦାସ

ତାଙ୍କୁ ଘେନି ଆମ୍ଭେ ନୀଳା ଯେ କରିବୁଂ ନବ ସହସ୍ର ବରଷ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ କଛି ବଡ଼ ମନ୍ଦ କିମ୍ପାଇ ୟେଡ଼େ ଭବିଷ

ପ୍ରାଣୀମାନେ କିଂପା ୟେଡ଼େ ଦୁଃଖୀ ହେବେ ୟେହା କହ ପୀତବାସ

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଯୁଗର ଭିଆଣ କଳିରେ ୟେ କଥା ସାର

ପାପୀମାନଙ୍କୁ ଯେ ପାପ କଥାମାନ ନ ଲାଗଇ କେଭେଂ ଭାର

ସତୀ ଯତିମାନଙ୍କୁ ଯେ ପାପକର୍ମ ମହାଚିନ୍ତା ହୋଇଥିବ

ବିରଜା ଅଂଶ ଯେ ପାପ କର୍ମମାନ ବଡ଼ ହରଷେ କରିବ

ୟେ ଗ୍ରାମ ଛାଡ଼ି ସେ ଗ୍ରାମେ ପଶୁଥିବେ ପେଟ ଛଟପଟେ ଜାଣ

ପାପୀମାନେ ତାହା ବୁଝି ନ ପାରିବେ ଭଲ ହେବ ଆଗେ ପୁଣ

ମୋହର ଭଗତ ମୋ ଲୀଳା ବୁଝିଣ ମାହାକଷ୍ଟ ପାଉଥିବ

ମାହା ଆରତରେ ଡାକିବେ ପରାଣୀ ଉଦେ ହୁଅ ବାସୁଦେବ

ତାହାଙ୍କ ଆରତ ଶୁଣୁଥିବି ଚିତ୍ତ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ସୁଖ ଦେବା

କଳଙ୍କୀକେଶରୀ ରାଜା ଯେବେ ହେବେ ବହୁତ ସୁଖ ଭୁଂଜିବା

ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ସତ୍ୟବନ୍ତ ନର ଯେ ତ୍ରେତୟା ବିହନ ହେଲେ

ଋତୁପତି ଯଜ୍ଞ ତ୍ରେତୟା ଯେ କଲେ ଦ୍ଵାପରେ କୃଷ୍ଣ ଦେଖିଲେ

ଦୟା ଚିତ୍ତକରି ଲୀଳାକୁ ସୁମରି ଯେତେ ଜନ କରି ଆଶ

ବଉଦ ରୂପକୁ ସେବା ସେହି କଲେ ମାଳା ତିଳକରେ ଦାସ

ସତ ଦୟା କରି ୟେକାକ୍ଷର ସ୍ମରି ଯତି ଅଙ୍ଗ ଧରିଥିବେ

ନିରାମିଶ ହୋଇ ଯେତେ ଜନ ଥିବେ ସତ୍ୟକଳି ସେ ଦେଖିବେ

ପୁଣ୍ୟ ଅଂଶ ପ୍ରାଣୀ ରହନ୍ତି ବିହନ ତିନିଗୁଣ ପାପୀ ମରେ

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ ଯେ କ୍ଷୟେ ହୋଇଥାନ୍ତି ଆମ୍ଭର ବିସ୍ମକୂଟରେ

ସତ୍ୟରେ ଅସୁର ମାଇଲି ଅପାର ତ୍ରେତୟା ନାଶି ରାବଣ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ କଂସ ନାଶକରି କଳିରେ ପାପୀ ନାଶନ

ପୁଣ୍ୟ ପାପ ବୋଲି ଦୁଇ ପରକାର କରିଛୁ ଆମ୍ଭେ ଭିଆଣ

ପୁଣ୍ୟ ଜନମାନେ ବିହନ ଅଟନ୍ତି ପାପୀ ଅଗାଡ଼ିରେ ଗଣ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ କଳିର ଭବିଷ୍ୟ ଆବର ହୋଇବ କିସ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଗୁପତ ବିଚାର ଯୁଗର ଯଉଂ ରହସ୍ୟ

ପାପଭାରା ଦେଖି ପୃଥିବୀ କଂପିବ ତିନି ସେ ବାର ହୋଇଣ

ଟାଳି ପକାଇବି ଅଶାନ୍ତକ ହେବ ୟେମନ୍ତ ବୋଲି ମନେଣ।

ଆମ୍ଭେ ପୁଣ ତାଙ୍କୁ ସନ୍ତୋଷ କରିଣ କହିବୁଂ ବଚନମାନ

କୂଟେ ନାଶଯିବେ କିଛୁ ଦିନେ ସେହି ଆମ୍ଭର ସତ୍ୟ ବଚନ

ମହା ପାପ ଦେଖି ବରଷ ଦିନରେ ରାହୁ ଚନ୍ଦ୍ରକୁ ଘୋଟିବ

ଅତି ପାପ ଦେଖି ରାହୁ ଯେ ନିଅତ ଦିବାକରକୁ ଗ୍ରାସିବ

ପାପ ଭାରା ଦେଖି ସୂର୍ଯ୍ୟ ତେଣୁକରି ପୋଡ଼ିଦେବ ନରମାନ

କୂଟେ ମରାଇବୁ କିଛୁ ଦିନେ ରହି ମନରେ ନ ଧରି ଆନ

ମାହାପାପ ଦେଖି ପ୍ରଚଣ୍ଡ ହୋଇଣ ହେବ ରବିର କିରଣ

କେହି କାହାକୁ ଯେ ଉଶ୍ଵାସ ନୋହିବେ ପ୍ରାଣୀ ହେବେ ରଣଭଣ

ଚାଣ୍ଡାଳଠାରୁଂ ଯେ ରାଜା ଘର ଯାୟେ ମହନ୍ତମାନଙ୍କ ଘର

ମତ୍ତ ଗରବ କରିବେ ୟେ ସର୍ବ ଅନ୍ନ ବସ୍ତ୍ର ହେବ ଦୂର

ମାତାକୁ ପୁତ୍ର ଯେ ବିଶ୍ଵାସ ନୋହିବ ଗିରସ୍ତେ ନୋହିବେ ନାରୀ

ଭାଇକି ଭୟେଣୀ ବିଶ୍ଵାସ ନୋହିବ ଶାଶୁକୁ ବୋହୁ ଯେ ମାରି

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଶିଷ୍ୟ ଯେ ବିଶ୍ଵାସ ନୋହିଣ ନୋହିବେଟି ଦଣ୍ଡବତ

ନାହିଂ ନାହିଂ ବୋଲି ବଚନ କହିବେ ମିଛ ବଚନ ବହୁତ

କଳନ୍ତର କରି ଗୁରୁଙ୍କ ପଦାର୍ଥ ଖାଇଣ ନ ଦେବେ ପୁଣ

ଗୁରୁ ବୁଲୁଥିବେ ଲଣ୍ଡଭଣ୍ଡ ହୋଇ ଶିଷ୍ୟଙ୍କ ବହୁ ବଚନ

ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ଯେ ଦେବୀ ପୂଜା ବୋଲି ସୁରା ଭକ୍ଷିବେ ମୁଖେଣ

ଛାଗଳ ପ୍ରାଏ ମିଳି ରତି କରିବେ ସ୍ତିରୀକି କରି ଉଲଙ୍ଗନ

ଦେବଦେବୀମାନେ ପଛିମ କାନ୍ତାରେ ରହିବେ ଯେଝାରେ ଯାଇଂ

ଦେବତା ସ୍ଥାନରେ ତୁଡ଼ୁକ ବସିବ ଗୋମାଂସ ମଦିରା ଖାଇ

ଗଙ୍ଗା ଥଳ ହେବ ଜଳ ଯେ ଶୁଖିବ କଳିଯୁଗ ଶେଷ ଜାଣି

ମହା ପାପୀମାନେ ଦାନ ସ୍ନାନ ହୋନ୍ତେ ଗଙ୍ଗା ଲୁଚିବ ଯେ ପୁଣି

ତହୁଂ ଭକ୍ତମାନେ ମଉନେ ରହିବେ ଦେଖି କଳି ଘୋର ବଡ଼

ଜୋତି ଲଏ କରି ଅଣ ୟେକାକ୍ଷର କଳଙ୍କୀ ଚିନ୍ତି ହୃଦର

ଫଳ ଜଳ ସ୍ଥଳ କୁଳ ଦେଶ ତଳ ୟେମାନ ଆବୋରି କରି

ରଖ ରଖ ହରି ୟେ ପାପ ଅନ୍ଧାରୁ ରାଜୁତି ଯାୟେ କେଶରୀ

ସବୁ ଦେଶେ ଖଚମିଛ ବାଣ ଯୁଦ୍ଧ ପ୍ରବଳ ହୋଇବ ମହୀ

ୟେକର ଦ୍ରବ୍ୟ ଯେ ଆର ଖଚ କହି ନେଉଥିବେ ପୁଣି ବହି

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ପାପୀତ ଦୁଃଖ ପାଇବ

ହସହସ ହୋଇ କଳିକୂଟ କଥା କହନ୍ତି ଯେ ବାସୁଦେବ

ଗୋପୀମାନେ ଦିନାକେତେ ସୁଖ ପାଇ ସେହୁ ହେଲେ ନାରଖାର

ଅଳପ ବୟସେ ମରଣ ହୋଇବେ ଦରିଦ୍ର ହୋଇବେ ଆର

ଅଂଶ ନାଶଯିବ ସ୍ଥାନ ଯେ ଛାଡ଼ିବ ଅଗ୍ନିରେ ପୋଡ଼ିବ ଘର

ୟେମନ୍ତ କୂଟ ମୋ ବୁଝି ନ ପାରିବେ ଖଚୁଆ ମିଛୁଆ ନର

ଗଙ୍ଗା ତଟରେ ମୁକୁନ୍ଦ ଦେବ ବୀର ଯବନେ ନ ଥିବ ଡର

ଦାନେବ କୁଳକୁ ଧଂସିବ ସହଜେ ଫୁଟୁକି ମାରିବ କର

ଗୋବିନ୍ଦ ରାଜେନ୍ଦ୍ର ରାୟ ପୀତାମ୍ବର ଦାମୋଦର ବୀରବର

ଭାଗ୍ୟରଥୀ ଛୋଟରାୟ ଯେ କୁଅଂର ଯବନେ ନ ଥିବ ଡର

ୟେ ଛତ୍ରୀମାନେ ଓଡ଼ିଶାରୁ ଗଲେ ଓଡ଼ିଶା ପଠାଣ ନେବ

ଛତ୍ରୀମାନେ ୟେଣୁ ତୁରଙ୍ଗକୁ ଘାସ ଭାର ବହି ଦେଉଥିବ

ଓଡ଼ିଶା ତେଲଙ୍ଗା ଡିଲୀର ପଠାଣ ବଙ୍ଗଳା ଦେଶର ଜନ

ଓଡ଼ିଶା ଦେଶେ ପଶି ନାଶ କରିବେ ସେ ଦରିଦ୍ର ହେବ ଭୁବନ

ଖଣ୍ଡାଇତମାନେ ଜୀବନ ଡରେଣ ୟେକ ବିଚାର ନୋହିବେ

କୂଟ କରିନେଇ କୁରାଣ ଛୁଆଇଂ ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟମାନ ନେବେ

କୁରାଣ ଛୁଆଇଂ ପଠାଣ ନାଶଯିବେ ଟିକିରା ଗୋହିରୀ ହାଣ

ୟେ ମୋହୋର ମାୟା ଜାଣି ନ ପାରିବେ ହିନ୍ଦୁ ତୁଡ଼ୁକ ଯେ ଜାଣ

ପାଞ୍ଚ ବରଷର ପୋଅ ଯେ ମୁଖରେ କହିବ ପଠାଣ ଭାଷା

ବଉଦ ଠାବରୁ ଲଣ୍ଡା ଦେଉଳ ଯେ ପଠାଣ ନୋହେ ପଡ଼ିଶା

ବଉଦ ସିଂଘଦ୍ୱାରେ ଯାଇଂ ପଠାଣ ସାଧନା କରିବ ବର

ରାଜା ଡରେ ପୁଣ କଥା ନ କହିବ ହୋଇଣ ଥିବ ଥବିର

ଆମ୍ଭେ ଯେ ପୁଣ ରାତ୍ର ଦିବସରେ ନଥିବୁଂ ବଉଦ ଦେଶ

ତେଣୁକରି ସେ ଯେ ଦାନେବ କୁଳର ଲାଗିବ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତ୍ରାସ

ରାତ୍ରି ଅର୍ଧମାନେ କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠେ ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ଯାଇ

ଉତ୍ତର ଦୁଆରେ ପଶି ଆମ୍ଭେ ପୁଣ ବଡ଼ସିଂଘାର ଯେ ଖାଇ

ତହୁଂ ଚଳି ଆସି ସୁବର୍ଣ ଗିରିରେ ବସି ଜପୁଥିବୁଂ ନାମ

ଭଗତ ମୋହର ସେ ଥାନକୁ ଧ୍ୟାଇ ନାମ ଲୟରେ ଉତ୍ତମ

ଛଡ଼ ଚକ୍ରପୁର ଓମତି ଦୁଆର ଯଉଂ ଦାସ ଜଗି ଥିବ

ହଉଂ କ୍ଷଉଂ ପରେ ଠୁଳ ଯେ ମଣ୍ଡଳେ ପାଞ୍ଚୁମାତ୍ରା ଯେ ବିନ୍ଧିବ

ସେହୁ ଜନମାନେ ଜୀବନର ଅନ୍ତେ ବୃନ୍ଦାବନରେ ପଶନ୍ତି

ଆବର ସେ ଜନପୁର ଯେ ଉତ୍ତମ ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ସେ ପାନ୍ତି

ମୋହର ଲୀଳା ସେ ଦେଖନ୍ତି ନୟନେ ରାତ୍ର ଦିବା ଯେ ସୁଧ୍ୟାନେ

ଅକର୍ମ କର୍ମମାନ ଯେ କରିଥିଲେ ସେ ପାଇଂ ମୋହର ସ୍ଥାନ

ମାଳିୟା ଦାସ ମାଳି ହସ୍ତେ ନଥିଲେ ମୋ କଥା ଗୁଣଇ ନାହିଂ

ହରେ କୃଷ୍ଣ ରାମ ରାଧେକୃଷ୍ଣ ଶ୍ୟାମ ମୋ କଥା ଥୋକାୟେ କହି

ପଞ୍ଚୁମାତ୍ରା ବିନ୍ଦୁ ନାମରେ ଯେ ଥାନ ଅନାମ ତତ୍ତ୍ୱର ଶିଖ

ନାମ ଶବଦ ଯେ ଓମତି ଅଟଇ ଓମତିରୁ ପୁଣ ସୁଖ

ଘୋର କଳିକାଳେ ନିଜ ନାମେ ମୋର ନ ଭଜିବେ ହେତୁ ଜନ

ଗୁଣ ଥୋକାୟେ ଯେ ଘୋଷୁଥିବେ ପ୍ରାଣୀ ଚାତୁରୀ କରି ଯତନ

ପଞ୍ଚୁମାତ୍ରା ତତ୍ତ୍ୱ ବୁଝି ଜପୁଥିବ ଯେବଣ ଭଗତ ମୋର

ଅବଧୂତ ଯତି ବାଛି ତାଙ୍କୁ ପୁଣ ରଖିବୁଂ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗର

ଗୁରୁ ଶିଷ୍ୟ ବାଣୀ ଅଟଇ ୟେ ପୁଣି ଗୁପତ ତୁମଙ୍କୁ କହୁଂ

କୋଟିକରେ ସିନା ଗୋଟିୟେ ଯେ ଦାସ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଯହୁଂ ତହୁଂ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ନୀଳଗିରି ନାଥ ଦ୍ଵାଦଶ ଯାତ୍ରା ଭିଆଣ

ତୁମ୍ଭେ କେମନ୍ତେକ ଉଛବ ମାନଙ୍କେ ବିଜେ କରିବ ଆପଣ

ନବଦିନ ଯାତ୍ରା ଗୁଣ୍ଡିଚା ଭିଆଣ ପ୍ରତୀପ ନବମୀ ଯାୟେ

ନବ ଦିନ ଯେହୁ ଦ୍ରଶନ କରଇଂ ତାକୁ ନାହିଂ ଯମ ଭୟେ

ଦଶମୀ ଠାବରୁ ପ୍ରତୀପର ଯାୟେ ବାହୁଡ଼ା ବୋଲିଣ ଯାତ

ଦୁଇ ପ୍ରତୀପ ଯେ ଦ୍ରଶନ କରଇ ପୁନ୍ୟ କେ କରିବ ଅନ୍ତ

ପ୍ରତୀପ ଦିନ ମୁଂ ନୀଳାଞ୍ଚଳେ ଥାଇଂ ରତ୍ନ ସିଂଘାସନେ ବସି

ଉତ୍ତର ଦୁଆରେ ବିଜୟେ କରିଣ ସ୍ନାହାନ ମଣ୍ଡୋପେ ଆସି

ଗରୁଡ଼ ପିଠିରେ ବିଜୟେ କରିଣ ରଥରେ ବସିବି ଯାଇଂ

ରଥକୁ ଚଳାଇ ମୁହିଂ ପୁଣି ଯିବି ଚଢ଼ାଇ ଗୁହା ଯେ ରହି

ତପସ୍ୟା ସାରିଣ ଆସୁଥିବି ମୁଇଂ ନବ ଦିନ ଯାୟେ ପୁଣ

ଯେତେବେଳେ ରଥେ ବିଜୟେ କରିବି ରଥ ଚଳିବ ସୁଖେଣ

ଦଶମୀ ଭୋଜନ କରିଣ ଯତନ ରଥରେ ଯେ ଚଳିଯିବୁଂ

ପୂର୍ବ ସିନ୍ଧୁ ଆଳେ ବେଲେଶ୍ଵର କୂଳେ ତପସ୍ୟା ପୁଣ ରଞ୍ଚିବୁ

ଶ୍ୱେତଗଙ୍ଗାର ଯେ ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗରେ ମଳମୂତ୍ରେ ଦୋଷ ନାହିଂ

ନରେନ୍ଦ୍ର ଶଉଚ ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗରେ ଏଥିର ଦୋଷ ହରଇ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦୁମନର ପୂରୁବ ଭାଗରେ ମଳମୂତ୍ରେ ନାହିଂ ଦୋଷ

ମଣିକଣ୍ଣିକାର ପଶ୍ଚିମ ଭାଗରେ ମୂଳମୂତ୍ରକୁ ୟେ ବାସ

ୟେଥିର ମଧ୍ୟେଣ ଯେତେ ଥାନ ଅଛି ୟେ ମୋହୋ ମଣୋହି ସ୍ଥାନ

ୟେଥି ମଧ୍ୟେ ପାପୀ ଅନେକ ମିଳିଣ କରିବେ ସ୍ତିରୀ ହରଣ

ୟେ ପାପୀରୁ ଥୋକେ ବିରଜା ଦାଢ଼ରେ ପଡ଼ିବେ ଯତନ ହୋଇ

ୟେଥି ମଧ୍ୟେ ଯେହୁ ଚୋରି ଯେ କରିବ ତାକୁ ନେମ ମହାମାଈ

ଅବଢ଼ା ସଙ୍ଗତେ ଶୁଖୁଆ ପୋଡ଼ିଣ ଖାଇବେ ମହନ୍ତ ଜନ

ସାକ୍ଷାନ୍ତେ ଗୋମାଂସ ମଳ ଯେ ଖଂକାର ଭଖଣ କର୍ମ ଏସନ

ୟେସେ ଅପରାଧ କୈବଲ୍ୟ ସଙ୍ଗତେ କରିବେ ଯେ ପ୍ରାଣୀମାନେ

ତିନିପୁର ଲୋକେ ଗଙ୍ଗା ବୋଲିଣ ଯେ ନ ପାନ୍ତି ଯାହା ଯତନେ

ଆପଣେ ଖାଇଣ କୁକର୍ମ କରିଣ ମୋତେ କିଛି ନ ଖୁଆଇ

ଗତି ହେବେ ବୋଲିକରି ଯୋଡ଼ୁଥିବେ ଶିରେ ପୁଣ କର ଦେଇ

ପୁଣ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ର ମଧ୍ୟେ ପୁଣ୍ୟ ନ କରିବେ ଅନେକ ପାମର ଜନ

ବଡ଼ ଯାତ୍ରା ବୋଲି ଏ ମୋର ଅଟଇଂ ଶୁଣ ହୋ ବୀର ଅର୍ଜ୍ଜୁନ

ଆଡ଼ ପଞ୍ଚକା ସିଂଘାସନ ଦେଖା ମୋତେ ନିତି ଦେବ ଭୋଗ

ମୂର୍ତ୍ତି ଏକଠାରୁ ଶଏ ବା ପଞ୍ଚାଶ ମୋ ଭକ୍ତ ପୂଜିବ ବେଗ

ଅର୍ଦ୍ଧ ସିଂଘାସନ ମାତ୍ରା ଉପରେଣ ବିନ୍ଦୁ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସ

ବିରଜା ହାତରୁ ରଖିବୁଂ ତାହାଙ୍କୁ ୟେମନ୍ତ ଯେଉଂଣ ଦାସ

ଅଂଠାରୁ ସୋଲ୍ୟ ନାମ ଜପ କରିବ ରଖିବି ବୀଜ ନାମ ଧରି

ତାର ନାମ ତତ୍ତ୍ୱ ଖଂଜିଣ ରଖିବ ସଦଗୁରୁଙ୍କୁ ପଚାରି

ଯାତ୍ରା ସାରି କରି ଦ୍ଵିତୀୟା ଦିନ ଯେ ସୋଅର୍ଣ୍ଣ ସ୍ଥାନରେ ଆସି

ୟେକାକ୍ତ ହୋଇଣ ତପସ୍ୟା କରିବ ଦମ୍ଭେ ଜ୍ୟୋତି ଲଏ ବସି

ଠାବେ ଠାବେ ମୋହୋ ଭଗତ ଜନ ୟେ ୟେହି ତପସ୍ୟା କରିଣ

ଆରତ ହୋଇଣ ମୋତେ ଚିନ୍ତୁଥିବେ ପାଇ ଅପାର କଷଣ

ଭଗତି ୟେ ତପ ଜ୍ୟୋତି ଅଣ ଗୋପ୍ୟ ନର ଜନମଇଂ ସାର

ଯଉଂ ଜନମାନେ ୟେ ତପ କରନ୍ତି ତାକୁ ନ ବୋଲିଟି ନର

ମୋହୋର କୋଠ ଦଳ ଲୋକ ଅଟନ୍ତି ୟେ କଥା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ସତ

ଉଦ୍ଧବ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ତୁମ୍ଭେ ଦୁଇ ଜନ ଜାଣ ୟେ ତହିଂ ତଦନ୍ତ

ନିର୍ଗୁଣ ଗୋପୀ ଥୋକେ ମୋତେ ଜାଣିଲେ ନିର୍ଗୁଣ ରୂପରେ ତୋଷ

ଆତ୍ମା ଲଏକରି ମନ ତୋଷ କରି ଧ୍ରୁବ ହେଲେକ ସନ୍ତୋଷ

ଦଶ ଅବତାର ମୋହୋର କପଟ ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରଣେ ଜାତ

ନିତ୍ୟ ଲୟ ମୂର୍ତ୍ତି ଜ୍ୟୋତି ରୂପ ଚିନ୍ତି ପ୍ରତେ ମୋହୋ ନିଜ ଭକ୍ତ

ପଣ୍ଡିତ ଭଗତ ବିଦ୍ୟାବନ୍ତ ଚିତ୍ତ ଭେକଧାରୀ ଭକ୍ତମାନେ

ଅବତାର ରୂପମାନଙ୍କୁ ଯେ ସେହୁ ପରତେ କରି ଯତନେ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବଚନ ଶୁଣି ମନ ତୋଷ କଳିଯୁଗ ନୀଳା ରସ

ପ୍ରଥମ କାହାଣୀ ଅଟଇ ୟେ ପୁଣି ସୁଜନେ ଗୁପତେ ଘୋଷ

ଫେଡ଼ିଲେ ବିପତ୍ତି ଦରିଦ୍ର ଯେ କୋଷ୍ଠ ଥାନଭ୍ରଷ୍ଟ ଅନ୍ଧ ହୋଇ

ଗୁପତୁଂ ଗୁପତ ୟେ ମାହାଗୁପତ ଭବିଷ୍ୟ ପୁରାଣ କହି

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଶ୍ରୀହରି ଗୁପତ କିଂପାଇଂ କରି

ଯାହା ଶୁଣିଲେ ପ୍ରାଣୀ ହେତୁ କରିବେ ତାହା କହିବା ବିସ୍ତାରି

ଶୁଣ ହୋ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଗୁପତ ବିଚାର ସମସ୍ତ ଠାରେ ପଢ଼ିବ

ପ୍ରାଣୀମାନେ ୟେହା ଧରି ନ ପାରିବେ ଶାହାସ୍ର ନିନ୍ଦା ହୋଇବ

ପୁନ୍ୟ କଲା ଜନ ଆଗରେ କହିଲେ ପରତେ ପ୍ରମାଣ ହେବେ

ପାପ କଲା ଜନ ନ ରୁଚେ ପାଠକୁ ୟେହାକୁ ନିନ୍ଦା କରିବେ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ୟେକଥା ପ୍ରମାଣ ସତ ଭଗତକୁ ହିତ

କଳିଙ୍କୀ ଭଗତ ନିମନ୍ତେ ୟେ ପାଠ କରିବା ଆମ୍ଭେ ଗୁପତ

ପୂର୍ବେ ମୁନିମାନେ ସତର ଖଣ୍ଡ ଯେ ପୁରାଣ ଉକତ କଲେ

ଅଠର ଖଣ୍ଡରୁ ଭବିଷ୍ୟ ପୁରାଣ ଗୋପ୍ୟାନ କରି ରଖିଲେ

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ଯହୁଂ ଅଟ ହୋ ବିଶ୍ୱାସ ଗୁପତ ପୁରାଣ ଶୁଣ

ବଉଦର ନୀଳା କଳିର ଚରିତ୍ର ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ କହୁଂ ଯତନ

ଶ୍ରାବଣ ମାସରେ ଚିତଉ ଦିନରେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ତିଥିରେ ଶୁଣ

ଭୋଗ ଭୁଂଜି ଆମ୍ଭେ ତପସ୍ୟା କରି ଯେ ନରେନ୍ଦ୍ର ଜଗତି ସ୍ଥାନ

ଭାଦ୍ରବ ମାସରେ ଜନମ ତିଥିରେ ପୁଣ ପୂର୍ଣ୍ଣମୀର ଦିନ

ଭୋଗ ଭୁଂଜି ଆମ୍ଭେ ତପସ୍ୟା କରି ଯେ ମାରକଣ୍ଡ ବୋଲି ସ୍ଥାନ

ରାମ ଦଶହରା କୁଆଂର ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଗୋପରେ ଉଛବ ଦିନ

ଭୋଗ ଭୁଂଜି ଆମ୍ଭେ ତପସ୍ୟାକରି ଯେ କୋଇଲି ବୈକୁଣ୍ଠ ସ୍ଥାନ

ଦେବଙ୍କ ଉଚ୍ଛବ କାର୍ତ୍ତିକ ମାସରେ ବଟ ତଳେ ଆମ୍ଭେ ରହି

ମାନବ ରୂପରେ ତପ କରୁଥାଉଂ ମୋତେ ନ ଚିହ୍ନତି କେହି

ମାର୍ଗଶିର ମାସ ଓଢ଼ଣ ଷଷ୍ଠୀରେ ପୁଷ୍ୟ ଅବିଷେକ ମାସ

ଭୋଗ ଭୁଂଜି ଆମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ବସୁ ଯେ ସୋଅର୍ଣ୍ଣ ଗିରିର ପାଶ

ମକର ବେଢ଼ାରେ ଯାତ୍ରା ଯେ କରିଣ ସୋଅର୍ଣ୍ଣ ଗିରିରେ ରହି

ଫଗୁଣରେ ଦୋଳ ଯାତରା କରିଣ ରତ୍ନ ସିଂଘାସନ ଚାହିଂ

ରାମନବମୀର ଯାତରା କରିଣ ବାଲୁକେଶ୍ୱରରେ ତପ

ଅକ୍ଷୟ ତୃତୀୟା ବୈଶାଖ ମାସରେ ଶ୍ୱେତଗଙ୍ଗା ସ୍ଥାନେ ଜପ

ଦେବ ସ୍ରାହାନ ଯାତ୍ରା ଆମ୍ଭେ କରିଣ ପୃଥୀରେ ଭ୍ରମଣ କରି

ଭଗତମାନଙ୍କୁ ଗୁପତେଣ ପୁଣି ଆସୁଥାଇଂ ଚେତିଆଇ

ଅଣାକ୍ଷର ୟେକାକ୍ଷର ଜ୍ୟୋତି ସ୍ମରି ମନ୍ତ୍ର ଧରନ୍ତି ମୁଖର

ମୋହୋ ନିମନ୍ତେ ଯେ ଯାତ୍ରା କରିଥାନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ଲୋଡ଼ି ୟେ ମାସର

ମଞ୍ଚମଣ୍ଡଳରେ ମୋହୋର ନିମନ୍ତେ ଭୋଗମାନ ଦେଉଥାନ୍ତି

ସାରାଜଗତରେ ଗରୁଡ଼ ଉପରେ ଭୋଗ ବାସନା ଯେ ଘେତି

ଭୋଗର ବାସନା ଘେନନ୍ତେଣ ପୁଣି ଅଧେ ଭୋଗ ତହୁଂ ହୋଇ

ଅପୂରୁବ ରୂପ ଗୋଟି ମୁଇଂ ହୋଇ ତାହାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଭୁଂଜଇ

ମୋହର ଉଛବ ଯାତ୍ରା ଯେ ପରବ କରନ୍ତି ଯେ ଭୋଗମାନ

ମୋହର ନିଜ ଭଗତ ଯେ ଅଟନ୍ତି ଶୁଣ ତୁହୋ ଅରଜୁନ

ମାତାର ନିମନ୍ତେ ପିତୃ ଜନ ହିତେ ଯେଉଂମାନେ ଦ୍ୟନ୍ତି ଅନ୍ନ

ଅର୍ଜମା ରୂପକୁ ସେ ଭୋଗ ହୋଅଇ ୟେକଥା ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ

ଗୃହ ପ୍ରବେଶର ଅନ୍ନ ଭୁଂଜାଇଲେ ବାସୁକୀ ହୋଅଇ ତୋଷ

କାଳମାନେ ଥାନୁଂ ପଳାଇ ଯାଆନ୍ତି ଅନ୍ନ ମିଳଇ ବିଶେଷ

ରୋଗ ଶୋକ କାଳେ ଅନ୍ନ ଭୁଂଜାଇଲେ କେଳେଶ କରଇ ନାଶ

ଧରମ ପୁରୁଷ ସେ ଭୋଗ ଭୁଂଜଇ ମୃତ୍ୟୁ ଦୋଷ ହୋୟେ ନାଶ

ଶ୍ରୀଗୁରୁ ନିମନ୍ତେ ଅନ୍ନ ଭୁଂଜାଇଲେ ମୁଂ ତାହା ଭୁଂଜଇ ଯାଇ

ଭଗତ ମୋହର ତନ ଧନ ମନ ସଅଂପିଛି ଆଗୁ ନେଇ

ସଂସାର ମଧ୍ୟରେ ଯେତେ ଛନ୍ତି ଜନ ସକଳେ ମୋହରେ ଘାରି

ଧନ ପଣମାନ ଚିର କରିଥାନ୍ତି ଅରଜିବା କେତେ ଶିରୀ

ଅଧା ଅନ୍ନ ଯେଣୁ ସେ ଅଟଇ ମୁଇଂ ତା ଛୁଅଇଂ ନାହିଂ

ଭାବ ଭଗତିରେ ଭଗତ ଭାବିଲେ ତୋ ପଛେ ବୁଲୁଣ ଥାଇ

ଭାବେ ଗୋପନାରୀ ସଙ୍ଗତେ ଭୁଂଜିଲୁ ଭାବରେ ବିଦୁର ଘରେ

ଭାବ ଭଗତିରେ ବନଭୋଜି କଲୁଂ ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଅନ୍ନ ବନରେ

ଦଣ୍ଡକା ବନରେ ଗୋପାଳ ଗୋଷ୍ଠରେ ମଣିଦେଇ ଦୁଧ ଖାଇ

ଭାବେ ଶବରୀର ଫଳମୂଳ ଭୁଂଜି ନୀଳଗିରିରେଣ ରହି

ଭାବେ କଳିଯୁଗ ଭଗତମାନେ ତ ମୋହୋ ପାଇଂ ମଉଛବ

ଏଣୁକରି ମୁହିଂ ବେଗେଣ ଭୁଂଜଇ ଶୁଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଏ ଭାବ

ପ୍ରାଣୀମାନେ ମୋହ ମାୟାରେ ପଡ଼ିଣ ନିରନ୍ତରେ ବିଷୟାରେ

ରାତ୍ର ପହରକ ଠାବରୁ ଜଗିଣ ପୁଣ ସେ ରାତ୍ର ପହରେ

ମୋହୋର ମୋହୋର ମନରେ ଚିନ୍ତିଣ ପାଞ୍ଚି ରଖୁଥାନ୍ତି ଧନ

ଯଉଂ ଘରୁ ଯାହା ଯେମନ୍ତ ବେପାର ମୂଲିଆଠାରୁ ରାଜନ

ଜୁଆଇଂ ସମୁଧି ଶଶୁର ଶଳାରେ ନାତି ଭଣଜା ପ୍ରୀତିର

ୟେମାନଙ୍କୁ ଯହୁଂ ପ୍ରୀତିରେ ଭୁଂଜାଇ ୟେମାନ ଅଟେ ଉଧାର

ଭାରିଯା ପୁତୁରା ଭାଇ ଖୁଡ଼ୁତାଇ କୁଟୁମ୍ବ ଯେତେକ ହୋଇ

ଦେଲେ ଧର୍ମ ନାହିଂ ନ ଦେଲେଣ ପାପ ରଜ ବୀର୍ଯ୍ୟ ୟେକଠାଇଂ

ସହସ୍ର ପୀଢ଼ିରେ କୁଟୁମ୍ବେ ନିରାଶ କରନ୍ତି ଯେବଣ ଜନ

ଅଂଶମାନ ତାର ପୃଥ୍ୱୀରେ ନ ରହେ ୟେଣୁ ପାପ ମନେ ଘେନ

ପୁତ୍ର ଦୁହିତା ଭାରିଯା ଦାସୀ ଦାସ ୟେଥି ଲାଗି ଦଉଡ଼ିଣ

ଦୁଃଖ ଶ୍ରମ ଧନ ପାଇଂ ଅକାରଣ ନ ଯାନ୍ତି କେହି ସଙ୍ଗେଣ

କେବଳ କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ବସି କାନ୍ଦନ୍ତି ମୃତ୍ୟୁକ୍ଷୋଭ ଯିବା ଯାୟେ

ପୁଣି ମୋହ ମାୟା ପାଶେ ଭ୍ରମ କରି ଦଉଡ଼ି ଦଉଡ଼ି ରହେ

ମୂରୁଖ ସ୍ଵଭାବେ ମୋ ଛନ୍ଦ ନ ଜାଣି ମୋହ ଫାଶରେଣ ବନ୍ଧା

ପଣ୍ଡିତମାନେ ସବୁକଥା ଜାଣିଣ ମୋହୋରି ମାୟାରେ ଧନ୍ଦା

ପଣ୍ଡିତ ମୂର୍ଖକୁ ସୁଗତି ଦୁଆର ଆଗତ ଅତିଥିଙ୍କ ସେବ

ୟେହି କଥା ୟେକା ସଞ୍ଚିତର ଧନ ମାୟା ପାଶରୁ ତାରିବ

ଚାଳିଶ ବରଷ ଭିତରେଣ ମଲେ ଅକାଳ ପୁରୁଷ ନେଇ

ଷାଠିୟେ ବରଷ ଭିତରେଣ ମଲେ କାଳ ପୁରୁଷକୁ ବିହି।

କୋଡ଼ିୟେ ବରଷ ଭିତରେଣ ମଲେ ଅପମୃତ୍ୟୁ ନିଶ୍ଚେ ଶୁଣ

ଛକୋଡ଼ି ବରଷ ଭିତରେ ମଲେଣ ମୃତ୍ୟୁ ବୋଲିଣ ତା ଜାଣ

ଯମ ରାଜାକୁ ଯେ ବାମ ଚରଣରୁ ଜନମ କରି ଅଛଇ

ଜାର ପୁରୁଷ ତ ମୋର କୋପାନଳ ଦେଖିଣ ପାଦୁଂ ଜନ୍ମଇ

ଧର୍ମ ପୁରୁଷ ମୋ ଶ୍ରବଣୁଂ ଜନମ ଚନ୍ଦ୍ର ଜାତ ନୟନର

ଏ ଚାରି ଜଗତ ପ୍ରାଣୀ ଆତଯାତ କରିଥାନ୍ତି ନିରନ୍ତର

ଯୁଗ ଶେଷ କାଳେ ମରଣ ଲଭନ୍ତି ଯୁଗ ଭିତରେ କେ ସରି

କେ ପୁନ୍ୟ କରଇ କେ ପାପ କରଇ ଧରନ୍ତି ଯେବଣ ଶ୍ଵରୀ

ଯମ ଭୁବନର ପାପ ୟେହିଠାରେ ନରକୁ ଦେଖାଇ ଯାଇଂ

ମାଟିର ଘର ଏହିଠାରେ ପଡ଼ିଣ ମାଟିରେ ଯାଇ ମିଳଇ

ଭଲ ମନ୍ଦ ଦୁଇ କଥା ୟେ ସଂସାରେ କହନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଣୀମାନେ

ଭଲ ଅରଜିଲେ ନର ଦେହ ପାଇ ଯେ କରେ ପୁନ୍ୟ ପାତନେ

ପାପ ଅରଜିଲେ ପରାଣୀମାନେ ଯେ ଶୃଗାଳ ଶୁଆନ ହୋୟେ

ହରି ନାମେ ତାର ଚିତ୍ତ ଯେ ନ ରସେ ଛାଗଳ ଜନମ ପାୟେ

ଗଗନ ଗୁମ୍ଫାରେ ପୁରୁଷେ ରହିଛି ପ୍ରାଣର ପିତୁଳୀ ସେହି

ଘଟରେ ଯେ ଥାଇଂ ଘଟେ ନ ମିଶଇ ଯମ ତାକୁ ଧରେ ନାହିଂ

ପଚାରିଣ ତାକୁ ବଚନ କହନ୍ତି ଯମ ଯେ ହରଷେ ପୁଣ

ଘଟେ ଘଟେ ତୁମ୍ଭେ ନର ନାରାୟେଣ ରୂପ ବହିଅଛ ଜାଣ

ସେହି ଘଟେ ଥାଇ ପାପ କର୍ମ କରି ପାପ ଜନ୍ମ ତୁମ୍ଭେ ଧର

ପୁନ୍ୟ କର୍ମେ ଯେଉଂ ଘଟ ଧରି କର ସ୍ଵଭାବେ ପୁନ୍ୟ ଶ୍ଵରୀର

ଯେସନେକ ସୂର୍ଯ୍ୟ ବହୁତ ଘଟରେ ବହୁତ ସୂର୍ଯ୍ୟ ହୋଅଇ

ବହୁ ଘଟ ଭାଜି ଗଲେଣକ ପୁଣ ୟେକ ଗୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟ ରହି

ସେହି ପରକାରେ ମୋହୋର ରଞ୍ଚନା ତିନି ଭୁବନେ ଯେତେକ

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗାଦି ମୋହୋ ନୀଳା ୟେକୁ ୟେକ

ଛଟକେ ଗଢ଼ଇ ଛଟକେ ଭାଙ୍ଗଇ ଦେବାସୁର ନରମାନ

ମୋହୋର ନୀଳା ସେ କେମନ୍ତେ ଜାଣିମେ ବ୍ୟାପିଛି ବିଶ୍ୱ ଭୁବନ

କଳିକାଳ ଗୋଟା ପାପର ପହରା ୟେଣୁ ପାପ ଗରାସିବ

ପାପ ନୋହିଲେକ ଯୁଗ ନ ତୁଟିବ ୟେମନ୍ତ ମୋ ନୀଳା ଭାବ

ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ସେ ସତ୍ୟ କହି କରି ପୁନ୍ୟ ପରାଣୀ ବହୁତ

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ଆଚାର କରିଣ ତରିଲେ ତିନି ପାୟେ ତ

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ଦୟା ଯେ କରିଣ ଦୁଇ ପାଏ ତରିଗଲେ

କଳି ଯୁଗେ ପାପ ଅରଜି ପରାଣୀ ତିନି ପାୟେ ପାପ ହେଲେ

ଗ୍ରାମକରେ ୟେକ ୟେକ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ସତ ଦୟା ଆଚରଣ

ଶଏ ପଞ୍ଚାଶରେ ୟେକ ଜଣ ସେହି ନାମରେ ଥିବେ ଶରଣ

ୟେହାଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ସତ୍ୟ କଳି ବୋଲି ପାଦେ ରଖିଛୁ ଗୁପତ

ୟେହାଙ୍କୁ ଘେନି ଆମ୍ଭେ ନୀଳା କରିବୁଂ ବିରଜା ମୁଖୁଂ ରକ୍ଷିତ

ଦୟା ନ କରନ୍ତି ସତ୍ୟ ନ ବଦନ୍ତି ଛଳରେ କହି ବଚନ

ଅଭକ୍ଷମାନ ମୁଖରେ ଭଖୁଥାନ୍ତି ମନିଷ ଅଗାଡ଼ି ହୀନ

ଯାହା ଖାଇବ ତା ମୋତେ ସଅଂପଇ ଗୁଣୁଥିବ ମୋର କଥା

ମୋହୋର ନାମ ମାନସିକେ ଧରିବେ ଗୁରୁପାଦେ ଦେଇ ମଥା

ସଦଗୁରୁ ଯଦି ସୁଗତି ମରଣ ଜୀବଙ୍କୁ କହନ୍ତି ବାଟ

ଜୀବମାନେ ତାହା ସୁଗତି ଧଇଲେ ଯମର କାହିଂଛି ଭେଟ

କ୍ଷଣେ ଦଣ୍ଡେ ବସି ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇଣ ମରଣ ପଥ ସାଧିବ

ଚାଳିଶି ବରଷ ଉତ୍ତାରୁ ଜାଗିଲେ ଷାଠିୟେ ଠାରୁ ଜାଣିମ

ୟେହି ପଥ ଗୁରୁ ଠାବରେ ନ ପୁଛି ପ୍ରାଣୀ ଯାଉଛନ୍ତି ମରି

ମନିଷ ମୁଣ୍ଡରେ ମୃତ୍ୟୁ ରହିଅଛି ନିରନ୍ତରେ ଜାଗି କରି

ମୃତ୍ୟୁ ସଙ୍ଗେ ୟେଣୁ ପରଚେ ହୋଇବ ପରଚେ କରିବ ଦୟା

ପରଚେ ହୋଇଲେ ସଂସାରର ବନ୍ଧ ଫିଟିଯିବ ସର୍ବ ମାୟା

ଛଛନ୍ଦେ ଚଳିବ ୟେ ଦେହ ଛାଡ଼ିଣ ପୁଣ ହେବ ନର ଦେହ

ଜନ୍ମେ ଜନ୍ମେ ନର ଦେହ ଯେ ହୋଇବ ଭଗତି ଭାବେ ସେନେହ

ଜନମର ବେଳେ ୟେକାନ୍ତେ ଆସଇ ମରଣେ ୟେକାନ୍ତେ ଯାଇ

ଧନ ଜନ ପଣ ବୃକ୍ଷ ଛାୟା ପ୍ରାଏ ସର୍ବ ଛାଡ଼ିଣ ଚଳଇ

ଶ୍ରୀହରି ବଚନ ଆତ୍ମା ଭେଦ ଗୁଣ ଶୁଣିଣ ହରଷ ଚିତ୍ତ

କଳିର କାହାଣୀ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲା ସୁଜନର ହିତେ ଗୀତ

ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ବୋଇଲେ ଶୁଣିମା ଗୋସାଇଂ ସଂସାରେ କିରୂପେ ଥାଅ

ବଉଦ ରୂପରେ ନୀଳାକରି ତୁମ୍ଭେ କେମନ୍ତ ଭାବରେ ରହ

ଆମ୍ଭର ନୀଳାୟେ ଅତୀଅ ଗୁପତ କହିଲେ ପରତେ ଯିବ

ୟେକ ୟେକ ଭକ୍ତ ସଂସାରେ ଅଛନ୍ତି ଜାଣନ୍ତି ମୋ ନୀଳା ଭାବ

ଶୟନ କାଳ ଯଦି ମୋର ହୁଅଇ ଦେବାଳ ଶୟନ ଥାନ୍ତେ

ପଇଙ୍କେ ପଲଙ୍କେ ତହିଂ ବିଶ୍ରାମଇ ପୃଥ୍ୱୀ ଭ୍ରମଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ

ଭଗତର ଭାବେ ଶୟନର ଥାନ ଦେଖିଣ ଅଛି ମୁହାଂଇ

ରଙ୍ଗନାଥେ ଆସି ଶୟନ କରଇ ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ହରଷ ହୋଇ

ଭଗତମାନେ ବସିବାକୁ ମୋର କରିଥାନ୍ତି ଯେତେ ଠାର

ନିମିଷେ ନିମିଷେ ବସିଣ ଆସଇ ଋଷିଗିରି ପର୍ବତର

ଭଗତି ଚିତ୍ତେ ସ୍ନାହାନ ଥାନ ଯେତେ ନରମାନେ କରିଥାନ୍ତି

କିଛି କିଛି ବେଳ ରହିଣ ଆସଇ ତାଙ୍କର ଭଗତି ଘେତି

ପ୍ରୟାଗରେ ଆସି ସ୍ନାହାନ କରଇ ନିଜ ସ୍ନାନ ଥାନ ମୋର

ପ୍ରାଣୀମାନେ ୟେହା କେମନ୍ତେ ଜାଣିଲେ ପୃଥ୍ୱୀ ଗୃହ ଅଟେ ମୋର

ଯତନ କରି ପ୍ରାଣୀମାନେ ମୋତେ ଯେ ଜପ ଭଜନ ସାର୍ଥକ

ଉତ୍ତମ ଥାନେ ବସି ଜପ କରନ୍ତି ବିଶ୍ରାମି ଆସଇଂ ତିଳେକ

ବଦରିକା ଥାନ ଅତି ପ୍ରିୟ ମୋର ତହିଂ ନିତି ଜପ କରି

ସେ ଥାନରେ ଯେତେ ଜନମାନେ ଥାନ୍ତି ତାଙ୍କୁ ପାଶୋରି ନ ପାରି      

ନିତି ସେହୁ ଥାନେ ମୁଂ ଜପ କରଇ ମୋ ନିତ୍ୟ ଭଜନ ସ୍ଥାନ

ଜପର ଅନ୍ତେ ମୁଂ ବିଜୟେ କରଇ ନୀଳାଞ୍ଚଳରେ ଯତନ      

ଭୋଜନକୁ ମୋର ଅତୀଅ ସରାଗ ନୀଳଗିରି ସ୍ଥାନ କଇଂ

ସରୁ ଅଭଡ଼ା ଖେଚିଡ଼ୀ ଖିରି ପିଠା ନାନା ବର୍ଣ୍ଣେ ପାକ ହୋଇ

ନାନା ରସରେ ଭଗତମାନେ ପୁଣ ଯଶ ଗୁଣ ମୋହୋ ଗାଇ

ବତିଶି ଅବତାର ଗୁଣ ଗାଇଣ ପ୍ରେମେ ନାଚୁଥାନ୍ତି ତହିଂ

ଭୋଜନ ସାରିଣ ତହୁଂ ଚଳିଯାଇ ବସଇ ଅଯୁଧ୍ୟା ସ୍ଥାନ

କ୍ଷଣକ ମୁଇଂ ସେ ଠାବରେ ରହିଣ ଦେଖଇ ସେହୁ ଭୁବନ

ତହୁଂ ଚଳି ଆସି ଦ୍ଵାରିକା ପୁରେଣ ବେହାର କରଇ ମୁଇଂ

ଶ୍ରୀବୃନ୍ଦାବନ ମୋହୋର ନିଜ ଥାନ ଗୋପାଳ ସଙ୍ଗେ ଖେଡ଼ଇଂ

ଉଦାସ ଗୋପାଳ ଦେଖି ତାଙ୍କ ଖେଳ ମନ ମୋର ହୋୟେ ପ୍ରୀତି

ନାନା ବନଫଳ ତୋଳି ଆଣି ପୋୟେ ମୋ ମୁଖେ ଦେଉଣ ଥାନ୍ତି      

ଅଧାମ ଗୋଟିକା ସର ଯେ ଲବଣୀ ଗୋପୀୟେ ପୋଅଙ୍କୁ ଦେଇ

ବୁହା ଭାତ ସଙ୍ଗେ ଆଣି ଗୋପ ପୋୟେ ମିଳି ଭୁଂଜୁଥାଉ ତହିଂ

ଯୁଗକୁ ଯୁଗ ମୁଂ ଏହି ପରକାରେ ଭଗତ ଭାବକୁ ଜାତ

ସନ୍ଥପାଳି ମୁହିଂ ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରଇ ୟେ କଥା ମୋ ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ

ସତ୍ୟ ନିମନ୍ତେ ଆମ୍ଭେ ଦେହବନ୍ତ ତପ ଆରମ୍ଭିବୁ ଶୟେ

ଆବର ଶୟେକ ଜପ କରିଣ ଯେ ଖଣ୍ଡଗିରି ଠାବେ ରହେ

ଅବଧୂତ ରୂପ ଧରିଣ ସେଠାବେ ବିଜୟେ କରିବୁଂ ପୁଣ

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ପୁରୁଷ ବୋଲି ବୋଲୁଥିବେ ନ ଚିହ୍ନି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଜାଣ

ନିର୍ଗୁଣ ଭଗତ ଯଉଂ ଜନମାନେ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗରେ ରହିବେ

ଦଶଦିନରେ ୟେକାବେଳେ ଭୁଂଜିଣ ସେ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଖେଳିବେ      

ଆପୁ ଧୂଆଂଖିଆ ମାଛୁଆ ମିଛୁଆ ପର ସ୍ତୀରି ହରା ଦାସ

ପଢ଼ିହାରି ଆସି ତାହାଙ୍କୁ ପିଟିବ ଜଗିଣ ପବନ ଶିଷ

ଗୁପତେ ଭଗତେ ମୋତେ ଦେଖୁଥିବେ ନିଶା ଅର୍ଧେ ୟେକ ଦଣ୍ଡ

ସତ ଭଗତର ନିମନ୍ତେଣ ଜପ ବସି ଘୋର ଗିରି ଖଣ୍ଡ

ଦେବ ବିଶା ଶଏ ବରଷ ରହିବୁଂ କଳଙ୍କୀ ରୂପକୁ ଧରି

ଭଗତ ଜନ ଯେ ମୋତେ ଭଜୁଥିବେ ବ୍ରହ୍ମ ୟେକାକ୍ଷର ସ୍ମରି

ୟେକାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ପରମ ଗୁପତ ଜାଣନ୍ତି ସୁଭକ୍ତ ଜନ

ହଅ ୟେକାକ୍ଷର ଜାଣିଣ ଅଛନ୍ତି ଗୋମାତା ଗୋପେ ଯେ ପୁଣ

ହଂର ଶବଦ ଯେ ମହାଶୂନ୍ୟରୁ କ୍ଷରେ ଶୂନ୍ୟ ଓଂକାର ହୋଇ

ଉଙ୍କାର ଘର ଯେ କୃଷ୍ଣଇଂ ଶବଦ ଉକାରୁଂ ମାତ୍ରା ଜନ୍ମଇଂ

ମାତ୍ରାରୁ ଯେ ବ୍ରହ୍ମ ଶବଦ ଜନ୍ମଇ ରାମରୁ ସକଳ ଜାତ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନୀଳା ସେହି ଠାବୁଂ ହୟେ ସ୍ତ୍ରୀରି ପୁରୁଷ ସଂଜାତ

ଏହୁ ହକାରକୁ ମନିଷ୍ୟ ଜପିଣ ବହୁତ ଆୟୁଷ ହେବ

ମୂଳ କମଳରେ ଦକାର ବସିବ ହକାର ସେହି ଚିହ୍ନିବ

ମାହାଶୂନ୍ୟ ତଳେ ବସିଅଛି ହଂ ତିନିକି ୟେକତ୍ୱ କରି

କ୍ଷଣେ ଦଣ୍ଡେ ଘଡ଼ି ସାଧନ କଲେକ ବଢ଼ଇ ଆଉଷ ଶିରୀ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରିତ ଜପ କରୁଥିଲେ ଅଳପେ ମରଣ ପାଇ

ମରି ଜନମର ନାମ ଭଜୁଥାଇ ଯୁଗରେ ଯେ ଭୋଗ ଥାଇ

ସ୍ଵୟେଂ ନାରାୟଣ ମନ୍ତ୍ର ହରେ ହରେ ଶବଦ ମଧ୍ୟରେ ସାର

ହରି କହନ୍ତେଣ ଆଉଷ ବଢ଼ିଲା କହଇ ଅଚ୍ୟୁତ ସାର

ଆଗତ କାହାଣୀ କଳିର ଛନ୍ଦଣି ଶୁଣ ସୁଜନ ମାନସ

ଜଗୁନାଥ କହି ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ଶୁଣଇ ଭଣିଲା ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ

ଇତିଶ୍ରୀ କଳି କାହାଣୀ ସଦାଜୟେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

ବନ୍ଦଇ ଦେବ ଗୋପାଳ ମୂରତି

।

ଜଗତ ପାଳକ ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କ ପତି

।।

ନାମରେ ବଶ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ନୀଳଚକ୍ର ପରେ ଉଡ଼ୁଛି ନେତ

।।

ଯେଉଂ ନୀଳଗିରି ଅକ୍ଷୟ ଭୂଇଂ

।

ସବୁ କ୍ଷୟ ଗଲେ ସେ ଭୂଇଂ ଥାଇ

।।

ଜଗତ ପାଳକ ବୋଲାଅ ହରି

।

ନୀଳଗିର କ୍ଷେତ୍ରରେ ବିଜେକରି

।।

କଳପ ବଟରେ ଆସନ ତୋ

।

ବଡ଼ଦେଉଳରେ ତୋହ ବେହାର

।।

ନିରାକାର ବିଷ୍ଣୁ ସଙ୍ଗରେ ଥାଇ

।

ପୃଥୀ ପାଳୁଥାଉ ମଉନେ ରହି

।।

ଅନନ୍ତ ନାମ ଯେ ବୋଲାଉ ହରି

।

ଅତି ଗହନେ ଅଛ ବିଜେକରି

।।

ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତି ହୋଇଣ ନାଥ

।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ବହିଣ ହସ୍ତ

।।

କଳପ ବଟର ମୂଳ ଯେ ନାହିଂ

।

ଆଦି ଅନ୍ତ ତୋର ପାଇବି କାହିଂ

।।

ଜଗମୋହନ ଠାରେ ଦେବଗଣ

।

ଗରୁଡ଼ ପଛରେ ମିଳି ବହନ      

।।

ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଂ ସ୍ତୁତି ଆଚରି

।

ଡାକନ୍ତି ରଖ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧାରୀ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ଆଦି ଦିଗପାଳ ସହିତେ !

।

ଗରୁଡ଼ ପଛରେ ରହି ସମସ୍ତେ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ଯେ ମୁଖେ ସ୍ତୁତି ଆଚରିଲା

।

ପାଦ ପଦ୍ମରେ ଶିର ଲଗାଇଲା

।।

ଦେବତାଙ୍କୁ ଘେନି ନୃପତି ଇନ୍ଦ୍ର

।

ପାଦ ପଦ୍ମେ ଭଜେ ରଖ ଗୋବିନ୍ଦ

।।

ଇନ୍ଦ୍ରର ସ୍ତୁତି ଦେଖି ଦେବ ହରି

।

କଳ୍ପବଟର ମୂଳେ ବିଜେ କରି

।।

ଆଜ୍ଞା ଯେ ଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ଛାମୁରୁ ମେଲାଣି ହୁଅ ତୁରିତ

।।

ଶ୍ରୀମୁଖୁ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ଯେ ଯାହାରେ

।

ବେଗେ ଚଳିଲେ ଆପଣା ମନ୍ଦିରେ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ମାଳତୀ ବେନି ଜନେ ରହି

।

ଇନ୍ଦ୍ର ପୁଛଇ ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଂ

।।

କେତେ ଦିନ ଥିବ ଏ ନୀଳଗିରି

।

ଆପଣେ ବଉଦ ସ୍ୱରୂପ ଧରି

।।

ଏହି ସ୍ୱରୂପକି ସର୍ବଦା ଥିବ

।

ମୋତେ ବୁଝାଇ କହ ବାସୁଦେବ

।।

କଳି ଆଗତ କିଛି ପଚାରଇ

।

ସଂଶୟ ଫେଡ଼ି କହିବା ଗୋସାଇଂ

।।

ସତ୍ୟ ଯୁଗରେ ଛଡ଼ ଯେ ଜନମ

।

ତ୍ରେତୟାରେ ତୋର ଶ୍ରୀରାମ ନାମ

।।

ଦ୍ଵାପରେ କହ୍ନା ଅବତାର ହରି

।

କଳି ଚଉଦ ରୂପେଣ ବିହରି

।।

ଦଶ ଅବତାର କଳିରେ ଶେଷ

।

କଳଙ୍କୀ ରୂପ ତୋ ହେବ ପ୍ରକାଶ

।।

ଭକ୍ତଜନଙ୍କୁ ରଖି ଗହଣରେ

।

ବସିଅଛ ହରି ନୀଳକନ୍ଦରେ

।।

କିସ ଭିଆଉଛି ମଉନେ ନାଥ

।

ସଂଶୟ ଫେଡ଼ି କହ ଜଗନ୍ନାଥ

।।

ଶ୍ରୀମୁଖୁ ସମ୍ମାଦ ଶୁଣିବା କିଛି

।

ଲୀଳା ରଙ୍ଗ କଉତୁକ ଯେ ବାଛି

।।

ତିନି ଯୁଗ ଲୀଳା କଲ ପ୍ରକାଶ

।

କଳିଯୁଗ ଯେ ଅତି ହିଂ ସାହସ

।।

କଳିଯୁଗରେ କଳଙ୍କୀ ପ୍ରକାଶ

।

କେ ଅବା ରହିବ କେ ଯିବ ନାଶ

।।

ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ଚାହିଂ କହନ୍ତି ମାଧବ

।

କଳଙ୍କୀ ରୂପର ଯଉଂ ପ୍ରସ୍ତାବ

।।

ଚାଲୁକଠାରୁ ରାଜା ଯେତେ ହେବେ

।

ମୁଗଲଠାରୁ ରାଜା ଯେତେ ଯିବେ

।।

ଏ ବେନି ରାଜା ଏଥି ସଂହାରଣ

।

କଳାପାହାଡ଼ର ହେବ ମରଣ

।।

କଳାପାହାଡ଼ ଠାରୁ ଇନ୍ଦ୍ର ଶୁଣ

।

ସାତ ରାଜା ତହୁଂ ହୋଇବେ ପୁଣ

।।

ଏହି କଥାକୁ କରିଥାଅ ଧ୍ୟାନ

।

ଆମ୍ଭେ ନୀଳାଚଳ ଛାଡ଼ିବୁ ପୁଣ

।।

ବଡ଼ଦେଉଳରେ ପ୍ରତିମା ଥିବ

।

ମୁହିଂ ତପସ୍ୟାରେ ଥିବି ବାସବ

।।

ବହୁ କାଳ ମୁହିଂ ତପ କରିବି

।

କମଳପୁରେ ମୁଂ ଗୋପ୍ୟେ ରହିବି

।।

ଏ କଥା କେହି ନ ଜାଣିମେ ଆର

।

ପଞ୍ଚ ଋଷି ଥିବେ ମୋହ ସଙ୍ଗର

।।

ତୁ ହୋ ବାସବ ଏମନ୍ତ କରିବୁ

।

ଆନ ଭିନ୍ନ କରି ସୃଷ୍ଟି ପାଳିବୁ

।।

ଅଳପ ଜଳ ବରଷା ହୋଇବ

।

ପବନେ ବହୁତ ବିତ୍ପାତ ହେବ

।।

ପୁରସ୍ତମ କ୍ଷେତ୍ର ଭଗ୍ନ ହୋଇବ

।

କଳପବଟ ଛେଦନ ହୋଇବ

।।

ବାସବ ପୁଛେ ପଦ୍ମପାଦେ ପଡ଼ି

।

କଳିଯୁଗେ ନ୍ୟାୟ କହ ବିସ୍ତାରି

।।

କଳିଯୁଗରେ କେତେ ରାଜା ହେବେ

।

ବିସ୍ତାରି ମୋତେ ଆଜ୍ଞାହେଉ ଏବେ

।।

ଏ କଳି ଯୁଗ ତ ଅତି ଅସାର

।

ବଡ଼ିମା ପଣେ ହୋଇବେ ସଂହାର

।।

ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ଦେବ ରାଜଠାରୁ

।

ଊନବିଂଶ ରାଜା ହେବେ ସେଠାରୁ

।।

ଏଥି ଉତ୍ତାରୁ ଶୁଣ ନାହିଂ ଆଉ

।

ଅକୁଳି ହୋଇବେ କୁଳର ବୋହୂ

।।

ମହତ ଜନଠାରେ ଲଜ୍ଜା ହେବ

।

କାହାରି କୁଳମୂଳ ନ ରହିବ

।।

ପାଦେ ପଡ଼ିଣ ଇନ୍ଦ୍ର ପଚାରଇ

।

କାହାର କୁଳ ରହିବ ଗୋସାଇଂ

।।

ଜଳଉଣାରୁ ସୃଷ୍ଟି ହେବ ନାଶ

।

କୃଷିମାନ ସବୁ ହେବ ବିନାଶ

।।

ଲବଣ ଉଠିବ ପୂର୍ବ ଦିଗରୁ

।

ଜଳ ଉଣାହେବ ସେହି ଅଙ୍କରୁ

।।

ପନ୍ଦର ଯାଇ ସତର ଅଙ୍କରେ

।

ସମୋଦ୍ର ମାଡ଼ିଆସିବ ପୂର୍ବରେ

।।

ଏକଥାକୁ ହେତୁ କର ବାସବ

।

ସେହି ଦିନୁ ମହରଗ ପଡ଼ିବ

।।

ଯେତେ ଅରଜିଲେ ଅଣ୍ଟିବ ନାହିଂ

।

କୂଳଥଳ ଆଉ ରହିବ କାହିଂ

।।

ଏହିରୂପେ ଦୁଇ ରାଜାହିଂ ଯିବେ

।

କଳଙ୍କୀ ରୂପ ମୋ ଭକ୍ତ ଦେଖିବେ

।।

ପାତ୍ର ପୁତ୍ର ରାଜା ହୋଇବ ମହୀ

।

ରାଜା ଅଧିକାର ନଥିବ କାହିଂ

।।

ବହୁତ ବିନୟ ନୀଳଗିରିରେ

।

ଆମ୍ଭେ ରହିବୁ ନାହିଂ ଦେଉଳରେ

।।

ଲଣ୍ଡା ଦେଉଳରୁ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଯାୟେ

।

ଏହି ସୀମା ମଧ୍ୟେ ମୋର ବିଜୟେ

।।

ୟେଥି ମଧ୍ୟେ ସବୁ ମୋହର ଖେଳ

।

ସର୍ବେ ହୋଇବେ ଏଥିରେ ପ୍ରଚଳ

।।

ଶୂଦ୍ରବର୍ଣ୍ଣ ଯେତେ ରାଜା ହୋଇବେ

।

ଅଳପ ଦିନେ ନାଶ ଯାଉଥିବେ

।।

ମିଥ୍ୟା କହିଣ ଦଣ୍ଡିବେ ପ୍ରାଣୀକି

।

ଦୟା ଧର୍ମ ନଥିବ କାହାରିକି

।।

ସବୁ ଦେବଆଳରେ ଦ୍ରୋହ କରି

।

ପାପ ଦୋଷକୁ ବିଚାର ନ କରି

।।

ସର୍ବଜନ ଯେ ହୋଇବେ ଏସନ

।

ଥୋକେ ଜନମ ହୋଇବେ ବାମନ

।।

ପାପ ହେତୁ ଜନେ ହୀନ ହୋଇବେ

।

ମିଥ୍ୟା ବିବାଦଟି ହୃଦେ ବହିବେ

।।

ନାନା ବ୍ୟାଧି ପୀଡ଼ା ରୋଗ ଘୋଟିବ

।

ବୈଦ୍ୟ ବ୍ୟାଧି ଔଷଧ ନ ଜାଣିବ

।।

ମୋର ବାକ୍ୟ ଅପ୍ରମାଣ କରିବେ

।

ଅର୍ଥ ଲୋଭରେ ସମସ୍ତେ ମାତିବେ

।।

କେହି ଦାନ ନ ଦେବେ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ

।

କେହି ନଗଣିବେ ଦୁଃଖୀ ଜନକୁ

।।

ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ଅନର୍ଥ ବୁଝିବେ

।

ସବୁକଥା ମିଛ ବୋଲି କହିବେ

।।

ସାହୁ ଖାତକେ ଅବିଶ୍ଵାସ ହେବେ

।

ଥିଲାଲୋକ ନାହିଂ ନାହିଂ ବୋଲିବେ

।।

କଳି ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ସର୍ବେ ରତ ହେବେ

।

କୁସ୍ତିରୀ ସଙ୍ଗତେ ଭାବ ରଞ୍ଚିବେ

।।

ସ୍ତିରୀ ଲମ୍ପଟ ଅନେକ ହୋଇବେ

।

ଥୋକେ ପୋଷିଲା ଜନ୍ତୁକୁ ମାରିବେ

।।

ଶୂଦ୍ର କହିବେ ଜ୍ଞାନ ଉପଦେଶ

।

ମାଳା ପକାଇ ବୋଲାଇବେ ଦାସ

।।

ନିଜ ଯୋନିକି ବିକ୍ରୟ କରିବେ

।

ବେଦ ନପଢ଼ି ପାଷାଣ୍ଡ ହୋଇବେ

।।

ଥୋକେ ଦୁର୍ଜନ ମିଛୁଆ ପୃଥ୍ୱୀରେ

।

ବିଷ୍ଣୁ କୈବଲ୍ୟ ଦେବେ ଯେ ହାତରେ

।।

ଗୃହ ଉପଦେଶ କଥା କହିଣ

।

ପର ପ୍ରାଣୀ ମନ ବଶ କରିଣ

।।

ମିଥ୍ୟାକଥାକୁ ଘଟାଇ କହିବେ

।

ଲୋକାଚାରକୁ ମଇତ୍ର ହୋଇବେ

।।

ଭାବ ସୁହୃଦ ଲଗାଇ ଅଶେଷ

।

ଗର୍ଭ ଭିତରେ ରଖିଥିବେ ବିଷ

।।

ଧନଦ୍ରବ୍ୟ ଅର୍ଥେ ମଇତ୍ର ହେବେ

।

ମଇତ୍ର ହୋଇ ଯେ ଧନ ଗ୍ରାସିବେ

।।

ଦେବା ବୋଲିଟି ନଥିବ ବିଚାର

।

ମାଗି ଅଇଲେ ନଦେବେ ଉତ୍ତର

।।

ଯେବେ ଅର୍ଥ ମାଗିବ ଆଣ୍ଟକରି

।

ତାକୁ ବଚନ କହିବେ ଧିକ୍‌କାରି

।।

ଯେବେ ମାଗିବ ଅଲୋକ୍ୟ ଭାବେଣ

।

ନିଶ୍ଚେ ମଇତ୍ର ହେବ ଶତ୍ରୁପଣ

।।

କି କି ଦ୍ରବ୍ୟ ଦେଇଅଛୁ ଆମ୍ଭରେ

।

ଗୁହା ସାକ୍ଷୀ କି କି ରଖିଛୁ କାରେ

।।

ଏହା କହିଣ ଘଉଡ଼ିଣ ଦେବେ

।

ବିଷ୍ଣୁ କୈବଲ୍ୟ ଦେଇଣ ମାରିବେ

।।

କଳି ଯୁଗରେ ଯେତେ ଉତୁପାତ

।

ମୁଖେ ପୀରତି କରିବେ ବହୁତ

।।

ତୁ ଯେ ସ୍ୱର୍ଗରେ ଇନ୍ଦ୍ର ପଣେ ରାଜା

।

ମୁଁ ଯେ ପାଳଇ ପୃଥିରେ ପରଜା

।।

ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ମୁଂ ଅଧିପତି

।

ମୋର ନାମଟି ଯେ ଦାଶରଥି

।।

ସର୍ବେ ମୋହର ଆଜ୍ଞାରେ ଖଟନ୍ତି

।

ଦିଗପାଳ ସହି ଦ୍ୱିଜ ନୃପତି

।।

ଚାରିଊଣା ଲକ୍ଷେ ରାଜା ମହୀରେ

।

ଯେତେ ଅଛନ୍ତି ମୋର ଅଧିକାରେ

।।

ସାର ବାଛି ଏଥି ରଖିବି ଅଂଶ

।

ଆଉ ଥୋକାଏ ଦେବୀ ମୁଖେ ନାଶ

।।

ତିନି ଭାଗକରି ଆମ୍ଭେ ବାଣ୍ଟିବୁ

।

ରାଜା ପରଜା ଏକତ୍ୱ କରିବୁ

।।

ଯଉଂ ଦୋଷକୁ ଯେ ଦଣ୍ଡ ପାଇବେ

।

ଅନ୍ୟାଚାରୀକି ବାରାହୀ ଖାଇବେ

।।

ଯେମାନେ ଅଦୋଷେ ପ୍ରାଣୀ ନାଶନ୍ତି

।

ତାକୁ ଚାମଣ୍ଡା ଯେ ଖାଇବେ ବାଛି

।।

ଥୋକେ ମରିବେ ଯବନ ହସ୍ତରେ

।

ଦୁଷ୍ଟ ମାହାସୁର ଯେତେ ମହୀରେ      o।

।।

ଥୋକେ କପଟୀ ପରଘର ବୁଡ଼ା

।

ଥୋକେ ମରିବେ ସହୋଦର ଛଡ଼ା

।।

ଯେହୁ ସଭାରେ ସତ୍ୟ ହିଂ ନକହେ

।

ସେହି ପଡ଼ିବେ ବିରଜାଈ ମୁହେଂ

।।

ଯେହୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ସଙ୍କଟୁ ଉଦ୍ଧାରି

।

ମୋହ ନାମ ଯେହୁ ହୃଦରେ ଧରି

।।

ତାକୁ ଯେତେ ବିପତ୍ତି ପଡ଼ୁଥିବ

।

ରଖିବି ତାକୁ ଏ ବଚନ ଧ୍ରୁବ

।।

ନିଧନା ହୋଇବେ ପୃଥିରେ ବଡ଼

।

ମାଛମାଂସ ଖାଉଥିବେ ସେ ରାଢ଼

।।

ମର୍ଯ୍ୟାଦାପଣ ଦାଣ୍ଡେ ଦେଖାଇବେ

।

ବଚନ ବଡ଼ ଚଞ୍ଚଳ କହିବେ

।।

ଶୂଦ୍ର ଉପସ୍ଥିତି ବର୍ଣ୍ଣ ସଙ୍କର

।

ସବୁ ଜାତିରେ ସେ ହୋଇବେ ସାର

।।

ବର୍ଣ୍ଣସଙ୍କର ଜାତି ଶ୍ରେଷ୍ଠ ହେବ

।

ଅକୁଳୀଙ୍କ ହସ୍ତେ ଧନ ରହିବ

।।

ଯେଉଂମାନେ ସେ ହୋଇବେ ନିଧନୀ

।

ସଭାରେ ତାହାକୁ କେହି ନ ଗଣି

।।

ତାକୁ ଗଣିତା କେହି ନକରିବେ

।

ସତ୍ୟ କହିଲେଣ ମିଥ୍ୟା ମଣିବେ

।।

ପତି ପତ୍ନୀରେ ବିଶ୍ୱାସ ନକରି

।

ପର ପୁରୁଷରେ ରତି ଆଚରି

।।

ବର୍ଣ୍ଣ ଆଚାର ଧର୍ମ ନ କରିବେ

।

ସୁଜନଠାରେ କଳଙ୍କ ଲେପିବେ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣେ ହୀନ ଆାଚାର କରିବେ

।

ନାନା ବାଣିଜ୍ୟ ସେ କରିର ବଞ୍ଚିବେ

।।

ବିଦ୍ୟା ପଠନେ ନୋହିବେ ଶକତା

।

ତୁଣ୍ଡେ କହିବେ ନାନା ଦେଶ କଥା

।।

ଯଉଂ ଜନେ ଅଳପ ଜାଣିଥିବେ

।

ସଭାରେ ସେ ଲୋକ ବକତା ହେବେ

।।

ଧନ ଥିଲା ଲୋକ କହିବେ ମିଛ

।

ତାଙ୍କ କଥା ଗୋଟି ହୋଇବ ସତ୍ୟ

।।

କୁଳବଧୂଏ ଅନୀତି କରିବେ

।

ଗୁରୁ ବଚନ ଶିଷ୍ୟ ନ ମାନିବେ

।।

ଗୁରୁ ବଚନ ଯେ ହୋଇବ ପଣ୍ୟ

।

ଗୁରୁ ଗଲେ କାହିଂ ପଶିବେ ପୁଣ

।।

ସର୍ବେ ବୀଟପ ଯେ ହୋଇବେ ନାରୀ

।

ସତୀ ପଣ ନ ରହିବ କାହାରି

।।

ପରଦ୍ରବ୍ୟ ନେବାରେ ମାତ୍ର ଥିବେ

।

ମିଥ୍ୟା କହିଣ ତଣ୍ଟି କାଟୁଥିବେ

।।

ଭଲ ଭଲ ଲୋକ ଦିଶିବେ ନାହିଂ

।

ଗେରସ୍ତ ଛାଡ଼ିବେ ସୋଦର ବ୍ୟାହି

।।

ବହୁ ଆହାର ଭୋଜନ କରିବେ

।

ଦିନକରେ ତିନ ବେଳ ଭୁଞ୍ଜିବେ

।।

କୁରୁଷି ଫଳିବ କଡ଼ମ୍ବା ଭାବ

।

। ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣୁଂ ବାତ ବହିବ

।।

ମୁର୍ଖ ପାଷାଣ୍ଡ ଯେ ଥୋକାୟେ ହେବେ

।

ମିଥ୍ୟା କହିଣ ଅଧର୍ମେ ବଢ଼ିବେ

।।

ୟେତେ ଉପଦର୍ପ ସେ ବେଳେ ହୋଇ

।

କଳଙ୍କୀ ରୂପ ମୋ ଭଗତ ପାଇ

।।

ବାସବ ପୁଛଇ କର ଯୋଡ଼ିଣ

।

କେଉଂ ଠାବରେ ଯେ ହୋଇବ ରଣ

।।

ଏହା ବିଶେଷି କହୁ ପଦ୍ମନାଭ

।

ରଣ ହାଣ କେଉଂ ଠାବରେ ହେବ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ବଚନେ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରଧାରୀ

।

କହନ୍ତି ଗୁପତ କଥା ବିସ୍ତାରି

।।

ଋଷିକୋଇଲା ଯେ ଦକ୍ଷିଣେ ଅଛି

।

ନିଆଳୀ ମାଧବ ପୂର୍ବରେ ଅଛି

।।

ମଲ୍ଲାସାଇ ବୋଲି କଟକ ଧାମ

।

ପାରେଶ୍ୱର ଲୋକନାଥ ବଖାଣ

।।

ମାହାଳ ବଣ ଭଗବତୀ ଠାରେ

।

ଗଡ଼ ଗଡ଼ି ଘାଟ ଅଛି ଉତ୍ତରେ

।।

ଲଣ୍ଡା ଦେଉଳ ବୋଲି ଯେଉଂ ସ୍ଥାନ

।

ଯାଜପୁର ଗ୍ରାମ ପାଶରେ ଜାଣ

।।

ବାଙ୍କି ଚାଚଖାଇ ଉତ୍ତର କୋଣେ

।

କାଳିଆ ଘାଇ ବୋଲି ଏକ ସ୍ଥାନେ

।।

କାଳିଆ ଘାଇ ଉତ୍ତର କୋଣରେ

।

ରଣ ଲାଗିବଟି ଏହି ସ୍ଥାନରେ

।।

ଫତେମୁଖ ବୋଲି ନଦୀର କୂଳ

।

ଗୁପତ କାଳିଆ ଘାଇ ସେଠାର

।।

କଟକ ବୀସେ ମହାନଦୀ କୂଳ

।

ଚଉଦ୍ୱାର ଠାରୁ ଲାଗିବ ଗୋଳ

।।

ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗେ କାଠଯୋଡ଼ି ନଈ

।

ପଶ୍ଚିମ ଦିଗେ ନଦୀ କୁଆଖାଇ

।।

ତିନି ନଦୀ ବେଢ଼ି କଟକ ସ୍ଥାନ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଶିବ ସେ ନଦୀ ନାମ

।।

କାଠଯୋଡ଼ି ନଦୀ ବୋଲି ଯାହାକୁ

।

ମହାନଦୀ ଘାଟ ବୋଲି ତାହାକୁ

।।

ଗୁପତରେ ଶିବ ଅଛନ୍ତି ରହି

।

ତିନି ମୁହାଣି ଠାରେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଇ

।।

ମହାନଦୀ ବୋଲି ଯେବଣ ନଈ

।

ଆମ୍ଭ ନାଭିରୁ ଯାଉଅଛି ବହି

।।

ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ସେ ନଦୀର ନାମ

।

ସବୁ ନଦୀ ତହୁଂ ହେଲେ ଜନମ

।।

କୁଆଖାଇ ବୋଲି ଯେବଣ ନଦୀ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଯେ ସାକ୍ଷାତେ ବହୁଛି ଭେଦି

।।

ଏହି ସ୍ଥାନରେ ଶୁଣ ହୋ ବାସବ .

।

ରଣ ହୋଇବ ଏ ବଚନ ଧ୍ରୁବ

।।

ଫତେସଖା ଯହିଂ କାଳିଆ ଘାଇ

।

ଯବନ ହାଣ ହେବେ ସେହି ଠାଇଂ

।।

ଭଗବତୀ ଠାରେ ମନ୍ତ୍ର ପ୍ରଚ୍ଛିନ୍ନ

।

କାଠ ମାଳିଆ ଦାସ ହେବେ ହାଣ

।।

ଯେଉଂ ଜନ ଏକାକ୍ଷର କହିବ

।

ସେହି ଦାସ ବୈଷ୍ଣବ ବୋଲାଇବ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ପୁଛଇ ଶ୍ରୀମୁଖକୁ ଚାହିଂ

I

କଉଂ ଦିନରେ ଏ ହେବ ଗୋସାଇଂ

।।

କେଉଂ ରାଜା କେଉଂ ଅଙ୍କରେ ହେବ

I

ଏକଥା ଫିଟାଇ କହିବା ଦେବo

।।

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ଶୁଣ ବାସବ

।

ଅଳପ ଦିନରେ ଏ ହେବ ସର୍ବ

।।

କଳିଯୁଗ ସର୍ବ ନୋହିବ ଭାଗେ

।

ଚାରିଲକ୍ଷ ବତିଶ ସସ୍ର ଏ ଯୁଗ

।।

ଅନେକ କାଳ ପାପେ ତୁଟିଯିବ

।

ପାପରେ ସବୁ ଯେ ଭୋଗ ନୋହିବ

।।

ଦେବ ବରଷରେ ବାର ବରଷ

।

କଳିଯୁଗର ଏତେକ ଆୟୁଷା

।।

ଅଠାଇଶି ସସ୍ର ଭୋଗ ସେ ଜାଣ

।

କଳିଯୁଗ ଏଥେ ହେବ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ

।।

ତେର ସହସ୍ର ଯେ ନଅ ବରଷେ

।

ଅଠାଶି ବରଷର ଅନ୍ତେ ଯେ ସେ

।।

ଆମ୍ଭେ ଜନମ ହୋଇବୁ ହୋ ଇନ୍ଦ୍ର

।

କଳି ଭାରତ କରି ରଣଦ୍ୱନ୍ଦ

।।

ରାଜା ହୋଇବ ଅନନ୍ତ କେଶରୀ

।

ତେର ଅଙ୍କରେ ଆମ୍ଭେ ଶସ୍ତ୍ରଧରି

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ପଚାରଇ ପଡ଼ି ଚରଣେ

।

ଯୁଗ ତୁଟିଯିବ କେଉଂ କାରଣେ

।।

ସବୁ ଭୋଗ ନୋହିବ କାହିଂ ପାଇଂ

।

ମୋତେ ଆଜ୍ଞା ହୋଇବ ଲକ୍ଷ୍ମୀସାଇଂ

।।

ହରି କହନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ବାସବ

।

ଯେଉଂ କାରଣୁ ଯୁଗ ତୁଟିଯିବ

।।

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ସ୍ଥିରୀ ବାଳକ ହତ୍ୟା

।

ଗୋରୁହତ୍ୟା ପରେ ସେ ଯେଉଂ କଥା

।।

ବିଶ୍ୱାସ ଘାତେକୀ ମାତୃ ହରଣ

।

କୂଟ ଅପବାଦ ବୃକ୍ଷ ଛେଦନ

।।

ପୋଷିଲା ଜନ୍ତୁ ବଧିବାର ଦୋଷ

।

ଋଣ ନ ସୁଝାଣ ହରେ ବ୍ରହ୍ମସ୍ୱ

।।

ତୁଳସୀ ଲଗାଇ ନଦେଇ ପାଣି

।

ମାତା ପିତାଙ୍କୁ ନପୋଷିଲା ପ୍ରାଣୀ

।।

ସୁକୃତ ନକରି ହରିବେ ଧନ

।

ସଭାରେ କହିବେ ମିଥ୍ୟା ବଚନ

।।

ବ୍ରାହ୍ମଣ ଯେ ଅନ୍ୟାଚାରୀ ହୋଇବେ

।

ଶୂଦ୍ର ସଙ୍ଗତେ ପୀରତି କରିବେ

।।

ଧନ ଲୋଭରେ ଯେ ଶୂଦ୍ର ଜନର

।

ରାନ୍ଧଣା ପଣେ କରିବେ ବିଚାର

।।

କ୍ରିୟା ତଣ୍ଡୁଳ ରାନ୍ଧଣା ଖାଇବେ

।

ଆପଣା ତନୟା ବିକ୍ରୀ କରିବେ

।।

ଏଣୁକରି ବ୍ରହ୍ମ ତେଜ ନଥିବ

।

କଲ୍ୟାଣ କଲେ ଫଳ ନ ଫଳିବ

।।

ଏଣୁକରି ଯୁଗ ଯିବଟି ତୁଟି

।

ଠିକରେ କହିଲୁ ଏହି ତତ୍ତ୍ୱଟି

।।

ୟେତେ ପାପକୁ ଯୁଗ ନ ସହିବ

।

ଅଳପ ଦିନରେ ସର୍ବ ହୋଇବ

।।

ଗୁରୁକ ବଳ ଯେ ଯିବେ ପଳାଇ

।

ଦମନ ବଳ ପଶିବେ ଧସାଇ

।।

ଜାଣିଥାଅ ଏହି କଥା ସୂଚକ

।

ଝିଣ୍ଟିକା ବୋଲି ୟେକ ବର୍ଣ୍ଣ ପୋକ

।।

ଉତ୍ତର ଦିଗକୁ ଉଡ଼ି ଆସିବେ

।

ଯବନ ବଳ ତେଣିକି ମରିବେ

।।

ଦେବ ବରଷରେ ପାଞ୍ଚ ବରଷ

।

ଫିରଙ୍ଗି ଠାରୁ ପୂରିବ ଅବଶ୍ୟ

।।

ଦଶ ସସ୍ର ଚୋର ଧରିବା ଯାକେ

।

ଫିରିଙ୍ଗି ଯେ ଘୋଟିଥିବ କଟକେ

।।

ଆମ୍ଭର ଜନ୍ମ ଅଣତିରିଶରେ

।

ଜନ୍ମ ହୋଇବୁ ବିରଜା ନଗରେ

।।

ପଦ୍ମାବତୀ ଗର୍ଭେ ଜନ୍ମ ହୋଇବୁ

।

ଖଣ୍ଡଗିରିରେ ଧ୍ୟାନେ ବସିଥିବୁ

।।

ବଡ଼ଭାଇ ଜନ୍ମ ଶୁଣ ବାସବ

।

ଦକ୍ଷିଣେ ଜନ୍ମ ହେବେ ବଳଦେବ

।।

ସତ୍ୟବତୀ ଗର୍ଭେ ଜନ୍ମ ହୋଇବେ

।

ବ୍ରହ୍ମ ତସ୍ୱର ପୁତ୍ର ବୋଲାଇବେ

।।

ବେନିଭାଇ ବିଜେ ହେବୁ ସେଠାରେ

।

ମକର ମାସ ଶୁକ୍ଳ ସପ୍ତମୀରେ

।।

ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ଜଗି ପାଇବେ ଭେଟ

।

ଗୁମ୍ଫାରେ ଋଷି କରିଥିବେ ମଠ

।।

ସବୁ ଶାସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ଯନ୍ତ୍ର ଯେତେକ

।

ଉପଦେଶ ଧନୁ ସହସ୍ର ଯାକ

।।

ଯେଉଂ ଶରକୁ ଯେଉଂ ମନ୍ତ୍ର ଅଛି

।

ମୁନି ଦେବେ ଦୁଇ ଭାଇଙ୍କି ବାଛି

।।

ସାତଦିନେ ସବୁ ଶିକ୍ଷା ଘେନିବୁ

।

ଧନୁ ଖଡ଼ଗ ହସ୍ତରେ ଧରିବୁ

।।

ସୁଦର୍ଶନ ଚକ୍ର ଥିବ ଆଜ୍ଞାରେ

।

ଆସିଣ ଭେଟିବୁ ବିନ୍ଦୁ ସାଗରେ

।।

ଆମ୍ଭେ ପାଦରେ କରିବୁ ଗମନ

।

ଥୋକେ ଭଗତ ସଙ୍ଗତେ ଘେନିଣ

।।

ବିନ୍ଦୁ ସାଗର ଥାଟ ଉହାଡ଼େ ଥିବ

।

ରଥ ଅଶ୍ୱ ସହିତ ହେ ବାସେବ

।।

ଦିନ ଆଦିତ୍ୟ ସାତଘଡ଼ି ଠାରେ

।

ପୁଷ୍ୟା ନକ୍ଷତ୍ର ଚକ୍ର ରୋହିଣୀରେ

।।

ତେର ସୁଆର ଥିବେ ସଙ୍ଗତର

।

ବାରହାତ ଖଣ୍ଡା ହେବ ବାହାର

।।

ଅନନ୍ତ କେଶରୀ ରାଜା ସହିତେ

।

ବେନି ଅଶ୍ୱ ଚଢ଼ିଣ ବେନି ଭ୍ରାତେ

।।

ଥାଟ ସହିତେ ଘେନି ସଙ୍ଗତରେ

।

ବାହିଆସିବୁ ଯେ ବେନି ପହରେ

।।

ଥାଟ ଚଳାଇ ଆସିବୁ ଯେ ଖରେ

।

ଓଗାଳନ୍ତା କେ ନଥିବେ ପୃଥିରେ

।।

କେଶରୀ ରାଜା ପାଞ୍ଚଅଙ୍କେ ଜାଣ

।

ନୂଆ ଆରମ୍ଭଟି ସେହି ଦିନେଣ

।।

ଆମ୍ଭେ ବାହି ଆସିବୁ ହୋ ବାସବ

।

ଆସି ରହିବୁ ପଦ୍ମବନ ଠାବ

।।

ଯେତେ ଭଗତ ଛନ୍ତି ପୃଥିବୀରେ

।

ସର୍ବେ ଭେଟ ହେବେ ଆମ୍ଭ ଛାମୁରେ

।।

ସବୁ ଭଗତକୁ ଆମ୍ଭେ ରାଇବୁ

।

ଜଣ ଜଣକେ ଶାନ୍ତି ଦିଆଇବୁ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ପୁଛଇ ଶୁଣ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

କେତେ ରାଉତ ଆସିବେ ଏ ମହୀ

।।

ସଞ୍ଚପି କହ ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ

।

କଳି ଭବିଷ୍ୟ ପୁରାଣ ଆଗତ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ବିନତି ଶୁଣି ଚକ୍ରଧର

।

ରଙ୍ଗାଅଧରେ ଦିଅନ୍ତି ଉତ୍ତର

।।

ତୁ ହୋ ବାସବ ହେତୁକରି ଶୁଣ

।

ଠଗଙ୍କ ଅନ୍ତେ ଆସିବେ ଦମନ

।।

ଦମନ ଆସି କଟକେ ପଶିବେ

।

ବାରବାଟୀର ଭିତର ଧଂସିବେ

।।

ପାତ୍ର ମକୁନ୍ଦଦେବ ଆଠ ଅଙ୍କେ

।

କନ୍ୟା ମାସ ଶେଷ ତୁଳର ପାକେ

।।

ଏହି ସମୟେ ଓଡ଼ିଶା ରାଜ୍ୟରେ

।

ଦମନ ବଳ ପଶିବେ ନିର୍ଭରେ

।।

ଦୁର୍ଗ ଅଙ୍ଗନରେ ଘଡ଼ିଏ ଘୋର

।

ରଣ ସେଠାରେ ହେବ ଧାତିକାର

।।

କଟକରେ ପଶି ପୁଣ ଦମନ

।

ଏଥୁ ଅନ୍ତେ ବୋଲାଇବ ରାଜନ

।।

ରଜା ନୃପବର ଧରା ହୋଇବ

।

ଗଡ଼ ଭିତରେ ସମର ଲାଗିବ

।।

ମନ୍ତ୍ରୀମାନେ ଆସି ଭେଦ କହିବେ

।

କୂଟ କରି ରାଜାକୁ ଧରାଇବେ

।।

ଧରା ହୋଇବ ଓଡ଼ିଶାର ପତି

।

ଖୋରଧା ଗଡ଼େ ସେ ହେବ ନୃପତି

।।

ରଖିବ ନେଇ ବାରବାଟୀ ଠାରେ

।

ରାଜା ବନ୍ଧନ ପଡ଼ିବ ସେଠାରେ

।।

ତିନିଦିଗ ମାଡ଼ି ସାଧ୍ୟ କରିବ

।

କେତେ ପାତକ ଦମନ କରିବ

।।

ଗୋରୁହତ୍ୟା କେତେ କରିବ ସେହୁ

।

ପୃଥ୍ୱୀ ଭାରା ହେବ ସେ ଦିନୁ ଆଉ

।।

ସବୁ ବର୍ଣ୍ଣ ଜାତି ଏକ ମଣିବେ

।

ଚିନା ମାଢ଼ରେ ଧନ ନେଉଥିବେ

।।

ଗୋରୁ ହତ୍ୟା ପୃଥ୍ୱୀରେ ହେଲାଠାରୁ

।

ଜଳା ଊଣା ହେବ ସେହି ଦିନରୁ

।।

ଲୋଡ଼ା ନଥିବ ଯେତେବେଳେ ଜଳ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ବରଷା କରିବ ଗହଳ

।।

ନାନା ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ସଂସାରେ ପଡ଼ିବ

।

ମୋଠାରେ ଘଞ୍ଚାଳ ଲାଗୁଣଥିବ

।।

ଏହି ରୂପେ କିଛି ଦିନ ଅନ୍ତେଣ

।

ତିନି ଦଶ ସାତ ଅଙ୍କ ଶେଷେଣ

।।

ଘୋର ଦୁଃଖୀ ହୋଇବେ ପ୍ରଜାଜନ

।

ଜଳ ବିହୁନେ ନ ମିଳିବ ଅନ୍ନ

।।

ଏତେ ଅଙ୍କ ଶେଷ ଛଡ଼ ମାସରେ

।

ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇବ ଏହି ଓଡ଼ିଶାରେ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଫିରିଙ୍ଗି ଯିବ ନାଶ

।

କେତେ ପଳାଇଯିବେ ନିଜ ଦେଶ

।।

ମୁଗଲର ବଳ ମାଡ଼ି ଆସିବେ

।

ଏହି କଟକ ଭିତରେ ପଶିବେ

।।

ତାର ନାମଟି ମୋହନା ମୁଗଲ

।

ସର୍ବ ଜାତି ଉପରେ ହେବ ସଲ

।।

ସବୁ ବର୍ଣ୍ଣରୁ ବାଛି ୟେକ ୟେକ

।

ଧରି ରଖିଥିବ ନେଇ କଟକ

।।

ଗ୍ରାମ ଗ୍ରାମକେ ପଡ଼ିବ ଚହଳ

।

ଦୁଃଖ ପୂରିଣ ଥିବ ରବିତଳ

।।

ଠାବେ ଠାବେ ପ୍ରଜାକୁ ସେ ଦହିବ

।

ମୂଢ଼କାରୀ ସେ ବୋଲ ନ କରିବ

।।

ଯେଉଂମାନେ ହୋଇଥିବେ ବିବେକ

।

ତାଙ୍କ କୁଳରେ ନ ଲାଗିବ କଳଙ୍କ

।।

ଆଉ ଜାତି ମହତ ନ ରହିବ

।

କେତେ କହିବା କଳିଯୁଗ ଭାବ

।।

ଠିକ ଠିକରେ କହିଲୁ ହୋ ଇନ୍ଦ୍ର

।

ସେହି ରୂପେଣ ମୁଗଲର ଦ୍ୱନ୍ଦ

।।

ଦେବ ଅଙ୍କରେ ଯେ ଦୁଇ ବରଷ

।

ଓଡ଼ିଶାରେ ହୋଇଥିବ ନରେଶ

।।

ଏହି ଥାଉଂ ଆନ ରାଜା ଆସିବ

।

ଓଡ଼ିଶା ଭିତରେ ଆସି ପଶିବ

।।

ପାଟରାଜା ଯେ ହୋଇବ ବନ୍ଧନ

।

ତାର ସଙ୍ଗତେ ତିନି ଖର୍ବ ସୈନ୍ୟ

।।

ଜାତି ତାହାର ମୂଳ ନାହିଂ ଆଉ

।

ହିଡ଼ିମ୍ବିକ ବୋଲିଣ ମ୍ଳେଛ ସେହୁ

।।

ତାକୁ ଦେଖିଣ ମୁଗଲ ରାଜନ

।

ତକ୍ତ ଛାଡ଼ି ହୋଇବ ଛନଛନ

।।

ଥୋକେ ରଣଗୋଳ ଏଥେ କରିବେ

।

ଥୋକେ ପ୍ରାଣ ଘେନିଣ ପଳାଇବେ

।।

ଏହିରୂପେ ନାରଖାର ହୋଇବେ

।

ସର୍ବେ ମୋହ ରାଜ୍ୟ ବୋଲି କହିବେ

।।

ଦେବ ଅଙ୍କରେ ସାତ ମାସ ଶେଷ

।

ଭୋଗ କରିବ ସେ ଓଡ଼ିଶା ଦେଶ

।।

ଦକ୍ଷିଣରୁ ଯେ ତେଲଙ୍ଗା ଆସିବ

।

ଏହି ଶଙ୍ଖ କ୍ଷେତ୍ରରେଣ ପଶିବ

।।

ପଶ୍ଚିମରୁ ଆସିବେଟି ହୋ ରାମ

।

ପଦ୍ମେ ଥାଟ ଘେନି ଯେ ସଙ୍ଗତେଣ

।।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ତୁ ଶୁଣ ଶଚୀପତି

।

ବାହି ଆସିବ ଉତ୍ତରୁ ନପତି

।।

କତଲମଲିକା ତାକୁ ଯେ କହି

।

ଅତି ବିରୂପ ଦିଶୁଥିବ ସେହି

।।

ଓଡ଼ିଶା ଭୂଇଂରେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇବେ

।

ସର୍ବେ ମୋହରି ଚକ୍ରେ ନାଶିଯିବେ

।।

ସେହି ଦିନକୁ ଦେଇଥାଅ ଦୃଷ୍ଟି

।

ସବୁ ଅନ୍ଧାର ହେବ ନବସୃଷ୍ଟି

।।

ଏହା ହେତୁ ରଖିଥା ଶଚୀପତି

।

ଏକ ରାତ୍ର ହୋଇବ ସାତରାତି

।।

ଆମ୍ଭ କଥା ଏ ଭିଆଣ ବାସବ

।

ସେହି ଦିନଯାଏ ସ୍ୱର୍ଗେ ତୁମେ ଥିବ

।।

ଦୁଷ୍ଟ ମାରିଣ ସୁଜନ ରଖିବୁ

।

ମ୍ଳେଚ୍ଛ ଦମନ ମାରି ସଂହାରିବୁ

।।

ଆଉ କଳି ଉତପାତ ନୋହିବ

।

ନୂଆ ପାତନା କରିବୁଂ ବାସବ

।।

ତେଣିକି ହୋଇବ ସୁଖ ସଂସାର

।

ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ବଚନ ଏ ମୋହର

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ପଚାରଇ ପାଦେ ପଡ଼ିଣ

।

କେଉଂମାନେଟି ରହିବେ ଭ୍ରମେଣ

।।

କେଉଂମାନେ ଦୋଷରେ ପ୍ରବର୍ତ୍ତିବେ

।

କେଉଂମାନେ ଅନାଚାରୀ ହୋଇବେ

।।

କେଉଂମାନେ ହରିବେ ପରଦ୍ରବ୍ୟ

।

କେହୁ ହୋଇବେ ଦାସ ବଇଷ୍ଣବ

।।

କେଉଂରାଜା ହୋଇବେ ନିତ୍ୟାଚାର

।

କିୟେ ଦାନ ଦେବ ସତ୍ୟ ଆଚାର

।।

ଏହା ଫିଟାଇ କହ ଚକ୍ରଧର

।

ଶୁଣି ପରତେ ଯିବ ମୋ ମନର

।।

ଶୁଣି କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପଦ୍ମଲାଭ

।

ଯାହା ପଚାରିଲୁ ଶୁଣ ବାସେବ

।।

ସବୁ ଅନର୍ଥ କରିବେ ମହୀରେ

।

ଆପେ ସମର୍ଥ ହେବେ ଯେ ଯାହାରେ

।।

ମୋର ପାଦରେ ଚିତ୍ତ ଯାର ଥିବ

।

ସତ୍ୟ ସୁକୃତ ଯେ ସେହୁ ଲଭିବ

।।

ଯେବେ ହୋଇବେ ସେ ଧନେଶ୍ଵର

।

ଯେବେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି କରିବେ ଉଦ୍ଧାର

।।

ଦାନ ଦେଇ ତୋଷିବେ ବିପ୍ରଜନ

।

ଦୁଃଖୀଲୋକେ ଅନ୍ନ ଦେବେ ଭୋଜନ

।।

ଭ୍ରମ ରହିବ ସେହିମାନଙ୍କର

।

ସତ୍ୟ କହିଲୁ ମନେ ହେତୁକର

।।

ଯେଉଂମାନେ ଦୁଷ୍ଟପଣ କରିବେ

।

ବାଦ ହିଂସାରେ ପରକୁ ପାରିବେ

।।

ଦୋଷ ନ ବୁଝି ଯେ ଦଣ୍ଡ ବିହିବ

।

ସେଟି ବହୁତ କୁଟୁମ୍ବୀ ହୋଇବ

।।

ନାନା ଅନାଚାର ସେହୁ କରିବ

।

ପର ଦ୍ରବ୍ୟ ଭଣ୍ଡି କରି ଖାଇବ

।।

ଏଣୁ ବ୍ରହ୍ମଦୋଷୀ କରିବି ତାଙ୍କୁ

।

ପର ପାତେକ ଆଣିବେ ଗୃହକୁ

।।

ଶୁକ୍ଳପକ୍ଷେ ଚନ୍ଦ୍ର ଯେହ୍ନେ ବଢ଼ଇ

।

କୃଷ୍ଣପକ୍ଷେ ଚନ୍ଦ୍ର ପୁଣି ଛିଡ଼ଇ

।।

ଚନ୍ଦ୍ରମା ସଦୃଶେ ଏହୁ ଯିବେ ନାଶ

।

ଚଣ୍ଡୀ ଖାଇବେଟି ତାଙ୍କ ମାୟେଂସ

।।

ଏହିରୂପେ ତାହାଙ୍କୁ ନାରଖାର

।

ନାନା ପାତକଟି ହେବ ପ୍ରଚାର

।।

ଯେତେ ଅର୍ଜିଲେ ପେଟ ନ ପୂରିବ

।

ପର ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ଆଶ କରିଥିବ

।।

ଏହିମାନଙ୍କ କୁଳ ଯିବ ନାଶ

।

ଆଉ ରହିବ ନାହିଂ ତାଙ୍କ ଅଂଶ

।।

ଯେଉଂ ରାଜା ଅଧିକାରୀ ହୋଇବ

।

ତାଙ୍କ ପ୍ରସ୍ତାପ ଶୁଣି ହୋ ବାସେବ

।।

ପର ଦ୍ରବ୍ୟରେ ବୋଲାଇବେ ବଡ଼

।

ପ୍ରଜାମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ପୀଡ଼ିବ

।।

ଭୂମି ମାଣକୁ ପଞ୍ଚାଶ କାହାଣ

।

କର ପୀଡ଼ା କରିବେ ରାଢ଼ପଣ

।।

ପ୍ରଜା ଗୁହାରି କଲେ ନ ଶୁଣିବ

।

ସାନ ଲୋକ ଯେବେ ବଡ଼ ହୋଇବ

।।

ଅଳପ କଥାକୁ ରାଗ ବହିବେ

।

ଦୋଷ ଗୁଣ ଥିଲେ ଦିଗୁଣେ ଦଣ୍ଡିବେ

।।

ସବୁ ଅର୍ଥ ଦ୍ରବ୍ୟେ ହୋଇବେ ମତା

।

ରାଜା ଶୁଣିବେ ନାହିଂ ପ୍ରଜା ବ୍ୟଥା

।।

କର ପୀଡ଼ାରେ ନାନା ଦୁଃଖ ସହି

।

ଯେତେ କଲେ କରକୁ ନ ଅଣ୍ଟଇ

।।

ବଡ଼ପଣ ପାଇବେ ଯେତେ ଲୋକ

।

ଦୋଷ ନ ବୁଝି ଦଣ୍ଡିବେ ଯେ ଲୋକ

।।

ତାକୁ ଥୋକାଏ ଦିନ ମୁଂ ରଖିବି

।

ଏକାବେଳକେ ଦେବୀ ମୁଖେ ଦେବି

।।

ତାର କୁଳ କୁଟୁମ୍ବ ଯେତେ ଥିବେ

।

ସବୁ ବିରଜାଈ ବାଛି ଖାଇବେ

।।

ସବୁଦିନେ ନଥିବ ବଡ଼ ପଣ

।

ସବୁଦିନେ କି ଉଇଂଥାଇ ଜହ୍ନ

।।

ସତେ ମନୁଷ୍ୟ ଦେହ ଅଟେ ସାର

।

ହିଂସା ଲୋଭ କଳ୍ପଣା ପରିବାର

।।

ତିନି କଥାକୁ ସେ କରେ ଆଦର

।

ସେହି ମନୁଷ୍ୟ ମଧ୍ୟେ ଅଟେ ସାର

।।

ଅନ୍ତେ ମୋହ ଶରୀରେ ଲୀନ ହୋଇ

।

ମୋହରି ବିନୁ ଅନ୍ୟ ନ ଜାଣଇ

।।

ଏବେ ଶୁଣ ହେତୁ କରି ବାସବ

।

ଯେଉଂମାନେ ହୋଇଥିବେ ବୈଷ୍ଣବ

।।

ଗଳେ କାଠମାଳୀ ଘେନି ବାନ୍ଧିବେ

।

କଟୀ ଡୋରରେ ବସନ ପିନ୍ଧିବେ

।।

ଜଟା ବାନ୍ଧିଣ ହୋଇବେ ଜଟିଳ

।

ମୁଖେ ବଚନ କହିବେ ଚଞ୍ଚଳ

।।

ଧୂଆଁ ଗଞ୍ଜାଇ ଆପୁ ଖାଇକରି

।

ଗୃହ ଧର୍ମରେ ରହିବେ ଆବରି

।।

ପର ସ୍ତିରୀ ସଙ୍ଗେ ପ୍ରୀତି କରିବେ

।

ପଶୁପାଳେକ ପ୍ରାୟେ ହୋଇଥିବେ

।।

ଫନ୍ଦା ନ କରି ପାରି ସେହୁ ଜନ

।

ଦେହେ ବିଭୂତି କରିବେ ଲେପନ

।।

ରାଗ କ୍ରୋଧ ହିଂସା ମିଥ୍ୟା ଆଚରି

।

ଜାତି ଅଜାତି ବାରଣ ନକରି

।।

ମୋର ନାମ ନଧରି ହୃଦଗତେ

।

ଧନ ଲୋଭରେ ହୋଇବେ ଏମନ୍ତେ

।।

କପଟେ ବୈରାଗୀ ବେଶ ଧରିଣ

।

ଦେଶ ଦେଶକେ ଫେରୁଥବେ ପୁଣ

।।

ମୋହ ନାମରେ ମାୟାକଲେ ନିକି

।

ସେ ପାପୀ ମୂଢ଼ଙ୍କୁ ପାର ଅଛି କି

।।

ଏମନ୍ତେ ଓଡ଼ିଶା ଖଣ୍ଡ ମହୀରେ

।

ପ୍ରବଳ ହୋଇବେ ଦୃଷ୍ଟ ୟେଥିରେ

।।

ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ବିଟପ ନାରୀ

।

ପର ପୁରୁଷ ସୁରତି ଆଚରି

।।

ପତିକୁ ଛଟକେ ଛାଡ଼ିବେ ଘର

।

ବେଶ୍ୟା ପଣରେ ପୋଷିବେ ଉଦର

।।

ଶାଶୁ ଶଶୁର ଭାଷା ନ ସହିବେ

।

ଶାଶୁ ବାଳଧରି ବୋହୂ ମାରିବେ

।।

କଥା କହିବେ ଅତି ଅସୁନ୍ଦର

।

ଲମ୍ବ ପାଦଚାଲି ବଡ଼ ପ୍ରଖର

।।

ତାହାଙ୍କ କୁଳ ନ ରହିବ ଆଉ

।

ଚନ୍ଦ୍ରମାକୁ ଯେହ୍ନେ ଘୋଟଇ ରାହୁ

।।

ବିଧବା ବ୍ରାହ୍ମଣୀ ଶୂଦ୍ର ହରିବ

।

ପର ପୁରୁଷରେ ରତି ହୋଇବ

।।

ପର ପୁରୁଷେ ନାରୀ ଗର୍ଭବାସ

।

ପୁତ୍ର ପ୍ରସବିଣ ରଖିବ ଯଶ

।।

ବିଟପ ସ୍ତିରୀର ଯେଉଂ କୁମାର

।

କଳିଯୁଗେ ପ୍ରଭା ହେବ ତାଙ୍କର

।।

ସେମାନଙ୍କୁ ଧର୍ମ ସାହା ହୋଇବ

।

ତାଙ୍କରି ହସ୍ତରେ ଧନ ରହିବ

।।

ସେହୁ ଜାତିରେ ହୋଇବେଟି ଶ୍ରେଷ୍ଠ

।

ସେମାନେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କି ଦେବେଟି କଷ୍ଟ

।।

ସେହି ସଭାରେ ମିଥ୍ୟ ଯେ କହିବେ

।

ସଂସାରେ ସେହୁ ବଡ଼ ବୋଲାଇବେ

।।

ବର୍ଣ୍ଣସଙ୍କରଟି ସେହି ବାସବ

।

ଦୟା ଧର୍ମଟି ବୁଡ଼ାଇବେ ସର୍ବ

।।

ବର୍ଣ୍ଣସଙ୍କରଙ୍କ ଯୁବତୀ ପୁଣ

।

ପର ପୁରୁଷେ କରିବେ ରମଣ

।।

ପାତ୍ର ପୁତ୍ର ଅନ୍ତରେ ରାଜା ଶୁଣ

।

ନୀଳକିଶୋରୀ ବୋଲି ଯେ ରାଜନ

।।

ଚଉଦ୍ଵାର ବିଲ ଠାରେ ପ୍ରବେଶ

।

ସେହିଠାରେ ରାଜା କରିବେ ବାସ

।।

ସେ ରାଜା ଜାଣଇ ବିଷ୍ଣୁର ନାମ

।

ଏକ ଅକ୍ଷରେ ମନ୍ତ୍ର ଏ ପ୍ରଚ୍ଛିନ୍ନ

।।

ଭଲମନ୍ଦ ସେହି ରାଜା କହିବ

।

ଦେବୀ ଆଗରେ ପ୍ରଚ୍ଛିନ୍ନ କହିବ

।।

ଭଗବତୀ ଘାଟ ବସିବ ମାଡ଼ି

।

କାଠ ମାଳିଆଙ୍କ ପ୍ରଥମ ଧାଡ଼ି

।।

କପଟୀ ଲମ୍ଫଟୀ ଦାସ ଯେତେକ

।

ଦୁତୀୟେ ରାଇବ ତାହାଙ୍କୁ ପାଶ

।।

ତୃତୀୟେ ବିଟପୀ ନାରୀ ସକଳ

।

ଗାୟେ ଷାଠିଏ ସସ୍ର ହେବେ ଠୁଳ

।।

ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା କୂଳେ ଭଗବତୀଠାରେ

।

ସର୍ବେ ଠୁଳହେବେ ସେହି ଠାବରେ

।।

ଜଣ ଜଣକେ ବାଛି ପଚାରିବ

।

ଏକାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ଯେହୁ କହିବ

।।

ସେ କାହୁ ଜାଣିବେ ଏକାକ୍ଷର ବୀଜ

।

ଏକା ଜଣକେ କହିବ ମନ୍ତ୍ରରାଜ

।।

ସେହି ମାତ୍ରକ ରହିବ ବାସବ

।

ଆବର ଯେତେ ଦେବୀମୁଖେ ଦେବ

।।

ଖପର ପାତି ଦେବୀ ମହାମାୟୀ

।

ପ୍ରଛିନ୍ନ କରିଣ ଖାଇବ ସେହି

।।

ସ୍ତିରୀ ସହିତେ ଦୁଷ୍ଟ ଯେତେ ମୂଢ଼

।

ମିଛୁଆ ମାଛୁଆ ଲମ୍ପଟୀ ରାଢ଼।

।।

ଦେବୀ ମୁଖରେ ହୋଇବେ ୟେ ହାଣ

।

ଠୁଳରେ ଚାରିଲକ୍ଷ ଯେ ପ୍ରମାଣ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ପୁଛଇ ଶୁଣ ଚଉବାହା

।

କେଉଂ ରଜା ଅଙ୍କେ ହୋଇବ ଏହା

।।

ଶ୍ରୀହରି କହନ୍ତି ବାସବ ଶୁଣ

।

ଚବିଶ ଠାରୁ ସତାଇଶ ଜାଣ

।।

ଏଥି ଭିତରେ ଯେ ହୋଇବ ଗୋଳ

।

କାହାରି ନ ରହିବ କୁଳମୂଳ

।।

ଚବିଶ ଅଙ୍କେ ନିଘୋଡ଼ ମାରେଣି

।

ଠାବେ ଠାବେ ଯୁଦ୍ଧ ହୋଇବ ପୁଣି

।।

ଚବିଶିଠାରୁ ଯେ ବତିଶ ଯାୟେ

।

ଚଣ୍ଡୀ ଚାମଣ୍ଡା ମାତି ଠାୟେ ଠାୟେ

।।

ଭୈରୋବ ଡାକିବ ଭୋବନିଶରେ

।

ଚଇତ୍ର ମାସ ଯେ ଗୁରୁବାରରେ

।।

ଚବଶି ଅଙ୍କ ଭିତରେ ହୋ ଜାଣ

।

ଭୈରୋବ ଡାକିବ ନିଶା ଅର୍ଦ୍ଧେଣ

।।

ସେ ଡାକ ଶୁଭିବ ଯାଜପୁରକୁ

।

ବିରଜାଈ ଯିବ ବ୍ରହ୍ମା ସ୍ଥାନକୁ

।।

ଦେବୀ ବିରଜାଈ ଧ୍ୟାନ ଭାଙ୍ଗିବ

।

ଏକା ଡାକରେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପୂରିବ

।।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଡାକରେ ସ୍ଥାନ ଛାଡ଼ିବେ

।

ତୃତୀୟେ ଉତ୍ତର ମୁଖ ହୋଇବେ

।।

ସେ ଡାକ ଯାହାର କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଭିବ

।

ଅକାଳ ମୃତ୍ୟୁଟି ତାହାକୁ ହେବ

।।

ଏକ ଆରକେ କେହି ନ ଜାଣିବେ

।

ଶୁଣିବା ମାତ୍ରକେ ପ୍ରାଣ ହାରିବେ

।।

ଥୋକାଏ ଜନର ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇବ

।

ସେ ଶବଦେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଉଛୁଳିବ

।।

ଅନେକ ଜନଟି ହୋଇବେ ନାଶ

।

ହତ୍ୟାହେବେ କେତେ ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ

।।

ଗୋରୁ ବାଳକ ବନଜନ୍ତୁ ଯେତେ

।

କାଳମୁଖେ ମୃତ୍ୟୁ ହେବେ ସମସ୍ତେ

।।

ସେଥିରୁ ଯାହାକୁ ରଖିବି ମୁହିଂ

।

କଳକୀ ରୂପ ମୋ ଦେଖିବ ସେହି

।।

ବାସବ ବୋଲଇ ଶୁଣ ଗୋସାଇଂ

।

ସେ ଡାକରେ ପୃଥ୍ୱୀ କମ୍ପିବ ଯହିଂ

।।

କେଉଂଜନ ନ ଶୁଣିବ ଶବଦ

।

ବିରିଜା ମଣ୍ଡଳ ଯହିଂ କମ୍ପିବ

।।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଲନ୍ତି ଶୁଣ ବାସବ

।

ଓଡ଼ିଶାଭୂଇଂ ସେ ହିରଣ୍ୟ ଗର୍ଭ

।।

ଯେଉଂସ୍ଥାନେ ମୋର ଅଛନ୍ତି ଭକ୍ତ

।

ସେ ସ୍ଥାନେ ମୋର ନକରିବ କ୍ଷାତ

।।

ବାସବ ବୋଲଇ ଶୁଣ ଶ୍ରୀହରି

।

କେଉଂସ୍ଥାନେ ଭକ୍ତ ଛନ୍ତି ତୋହରି

।।

ପ୍ରଭୁ ବୋଲନ୍ତି ଗଭୀର ବଚନ

।

ବିଶେଷ ସ୍ଥାନର କହିବା ନାମ

।।

ଖୋରଧା ଗଡ଼ ଗହନ ଭିତରେ

।

ବାଣପୁର ରଣପୁର ମଧ୍ୟରେ

।।

ଥୋକେ ଭଗତ ଅଛନ୍ତି ଏଠାରେ

।

ଥୋକେ ଅଛନ୍ତି ଯେ ଖଣ୍ଡଗିରିରେ

।।

ଥୋକେ ଅଛନ୍ତି ଲେମ୍ବାଇ ଶିରାଇ

।

ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି ନିଜ କ୍ଷେତ୍ର ଚାହିଂ

।।

ଥୋକେ କପିଳେଶ୍ୱରଙ୍କ ପୂର୍ବରେ

।

ଥୋକେ ଅଛନ୍ତି ଗଙ୍ଗପଡ଼ା ଠାରେ

।।

ସୁଜନ ଅଛନ୍ତି ଲଟ ବଣରେ

।

ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଚୀ ତଟରେ

।।

ଥୋକେ କୋଟରାଙ୍ଗରେ କଲେ ସ୍ଥିତି

।

ଥୋକେ ଭଗତ ରମ୍ଭାରେ ଅଛନ୍ତି

।।

ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି କୋଠ ଦେଶ କତି

।

ଥୋକେ ସାଇଲୋ ନଗ୍ରେ ଉପସ୍ଥିତି

।।

ଥୋକେ ବାଲିଅନ୍ତା ଗ୍ରାମ ଉତ୍ତରେ

।

ଥୋକେ ରଖିଲୁ ଡିଆଭଣ୍ଡରେ

।।

ଥୋକେ ମଞ୍ଚେଶ୍ଵର ପୂର୍ବ ଦିଗକୁ

।

ଥୋକେ ସାରିତ ଗ୍ରାମ ପଶ୍ଚିମକୁ

।।

ଥୋକେ ସାରଙ୍ଗଗଡ଼ରେ ରଖିଲୁ

।

ଥୋକେ ପଟିଆ ସୀମାରେ ରଖିଲୁ

।।

ଥୋକେ କଟକ ପଶ୍ଚିମେ ରହିଲେ

।

ଥୋକେ ପରାଚୀ କୂଳେ ବିଶ୍ରାମିଲେ

।।

ଥୋକେ ଅଛନ୍ତି ହଂସନାଥ ପାଶ

।

ଥୋକେ କୁଜଙ୍ଗ ସୀମାରେ ଯେ ବାସ

।।

ତିନିତିଅର ହରିହର ପୁରେ

।

ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି କାଠଯୋଡ଼ି କୂଳେ

।।

ଥୋକେ ଓଡ଼ାସିଙ୍ଗ ଗ୍ରାମ ଉତ୍ତରେ

।

ଥୋକେ ରହିଲେ କପିଳାସ ଠାରେ

।।

ବାଙ୍କେଶ୍ୱର ଅଡ଼ଙ୍ଗ ଶାସନରେ

।

ଭକ୍ତ ଅଛନ୍ତି ଚୁଙ୍ଗିଡ଼ିଆ କୁଳେ

।।

ଥୋକେ ଭାର୍ଗବୀ ନଦୀକୂଳେ ଘେନି

।

ଥୋକେ ଅଛନ୍ତି ଶାରୋଳେ ରହଣି

।।

ଥୋକେ କୋଦଣ୍ଡା ସୀମାରେ ଅଛନ୍ତି

।

ଭକ୍ତ ପାଏନ୍ଦାରେ ମୁଂ କଲି ସ୍ଥିତି

।।

ଆଳିକେରଡ଼ା ଚନ୍ଦନ ନଗରେ

।

ଥୋକେ ରହିଲେ ରାଜନଗରରେ

।।

ଭକ୍ତ ରହିଲେ ସେ ବାଲିବିଶିରେ

।

କାହିଂ ରହିଲେ ଗୋବରୀ କୂଳରେ

।।

କାହିଂ ପାଈନ୍ଦା ମଣ୍ଡଳେ ଅଛନ୍ତି

।

କାହିଂ ମଧୁପୁର ସୀମାରେ ସ୍ଥିତି

।।

କାହିଂ ପୁନ୍ଦାଳୋ ନେମ୍ବାଳ ଗ୍ରାମରେ

।

ଭକ୍ତଛନ୍ତି ଚିତ୍ରତୋଳା କୂଳରେ

।।

କେତେ ହନୁ ମଞ୍ଚେଶ୍ୱରେ ରହିଣ

।

କେତେ ବିରୂପା ନଦୀକୂଳେ ଜାଣ

।।

ଅଛନ୍ତି କୁଣ୍ଡୀନଗ୍ରେ ମୋର ଦାସ

।

ସବୁ ଠିକ ପଦ୍ମବନେ ନିବାସ

।।

ଏହିରୂପେ ଠିକେ ଠିକେ କହିଲୁ

।

ଯାଜନଗରେ ଥୋକାୟେ ରଖିଲୁ

।।

ଏହି ସ୍ଥାନରେ କାଳ ନ ପଶିବ

।

ଏହି ବଚନଟି କହିଲୁଂ ଧ୍ରୁବ

।।

ଲଣ୍ଡା ଦେଉଳ କ୍ଷେତ୍ର ଯାଜପୁର

।

ଋଷିକୋଇଲା ଦକ୍ଷିଣ ଦୁଆର

।।

ଏହିଠାବେ ଭକ୍ତମାନେ ଅଛନ୍ତି

।

ସର୍ବେ କଳଙ୍କୀ ରୂପକୁ ଚିନ୍ତନ୍ତି

।।

ସର୍ବ ଭଗତ ରହିଲେ ଗୁପତ

।

ଦ୍ଵାଦଶ ଶାଖା ମୋ ନାମ ବିଖ୍ୟାତ

।।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଲଇ ବେନିକର ଯୋଡ଼ି

।

ବାର ଶାଖା ନାମ କହ ମୁରାରି

।।

ପ୍ରଭୁ କହନ୍ତି ଶୁଣ ହୋ ନୃପତି

।

ଗ୍ରନ୍ଥ ପୁରାଣ ବାର ଶାଖା ସ୍ଥିତି

।।

ମୋର ଖେଳ କଉତୁକ ବେହାର

।

ସବୁ ନାମ କ୍ଷାତ କଲେ ଗ୍ରଛର

।।

ଭାଗବତ ଯେ ଭାରତ ବିସ୍ତାରି

।

ଭକ୍ତ ଲେଖନ୍ତି ମୋର ନାମ ଧରି

।।

ସାତ ଖଣ୍ଡ ରାମାୟଣ ସହିତେ

।

ଜ୍ଞାନଗୋଚର ନାମ ମୋର ଯେତେ

।।

ଆଗତ ଭବିଷ୍ୟ ଗୁପତ ବାଣୀ

।

ଆଦ୍ୟ ଜନ୍ମରେ ସେ ଏତେ ବଖାଣି

।।

ଦୁତୀୟେ ଜନ୍ମ ଲଭିବେ ହେ ଇନ୍ଦ୍ର

।

ଗୀତା ଗୁପତ ଗ୍ରନ୍ଥିବେ ଆନନ୍ଦ

।।

ଚାଣକ୍ୟ ଶ୍ଳୋକ ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତର ଯେତେ

।

ଏହା ଗ୍ରନ୍ଥିବେ ସେ ହରଷ ଚିତ୍ତେ

।।

ପଟଳ ଶାହାସ୍ର ମହିମା ଆଦି

।

ସେ ଜନ୍ମ ପୁରାଣ ସମ୍ପୂର୍ଣ ସିଦ୍ଧି

।।

ସର୍ବ ପୁରାଣ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବେ

।

ତୃତୀୟ ଜନ୍ମ ସେ ପୁଣି ଲଭିବେ

।।

ତୃତୀୟ ଜନ୍ମ ହେଲେ ଭଗବାନ

।

ଗୁପତେ ବେ ମଳିଣ ଭାବେଣ

।।

କଳି ଭାରତଟି ଲେଖିବେ ସେହି

।

ଯେତେ ଥିବେଟି ଚିହ୍ନା ନ ଦେଇ

।।

ତିନିଜନ୍ମ ମୋ କଳିଯୁଗ ଶେଷ

।

କଳଙ୍କୀ ରୂପ ମୋ ପାଇବେ ଦାସ

।।

ପୁଣି ପଚାରଇ ଇନ୍ଦ୍ର ନୃପତି

।

ତୁମ୍ଭେ ଯାହାକୁ ରଖିବ ଶ୍ରୀପତି

।।

ସେହି ଜନମାନେ ତିଷ୍ଠି ରହିବ

।

ଯେ ତୋର ଭକ୍ତ ଅଟେ ବାସୁଦେବ

।।

ଥୋକେ ଭୈରବ ଡାକେ ଯିବେ ନାଶ

।

କେଉଂ ପାପରେ ହୋଇବେ ବିନାଶ

।।

ଏହା ସଂକ୍ଷେପି କହ ଭଗବାନ

।

ଶୁଣି ପରତେ ହେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

।।

କହନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ଇନ୍ଦ୍ରମୁଖ ଚାହିଂ

।

ତୁହୋ ବାସବ ଶୁଣ ମନଦେଇ

।।

ଖୋଡ଼ୀ ଅକୁଳା ବିଶ୍ୱାସଘାତକୀ

।

ଯେଉଂ ନିୟମରେ ସତ୍ୟ ଲଘିଂକି

।।

ଯେଉଂମାନେ ଖାଇଣ ପରଦ୍ରବ୍ୟ

।

ଯେଉଂମାନେ ଧନରେ ମତ୍ତଗର୍ବ

।।

ଯେଉଂ ଜନ ନ ଗଣଇ କାହାକୁ

।

ଯେଉଂ ଜନ ଦଣ୍ଡ ଦ୍ୟନ୍ତି ପରକୁ

।।

ସେହି ଜନକୁ ଅକାଳ ମରଣ

।

ଏକା ରାତ୍ରକେ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ ଜାଣ

।।

କାଳ ଶବଦଟି ସେହୁ ଶୁଣିବେ

।

ଯମ ଭୁବନେ ସେ ଶାସ୍ତି ପାଇବେ

।।

ମୁଖୁ ରୁଧିର କରିଣ ବାହାର

।

ଏହିରୂପେ ମୃତ୍ୟୁ ହେବ ତାଙ୍କର

।।

ଏହିରୂପେ ଯେ ହେବେ ନାରଖାର

।

ଆଉ ଯେତେକ ଥିବେଟି ତାଙ୍କର

।।

ସେହୁ ଦୁର୍ଗାଙ୍କ ମୁଖରେ ପଡ଼ିବେ

।

କେତେ ଶାହାସ୍ର ଘାତରେ ମରିବେ

।।

ଏହିରୂପେ ତୁହୋ ଶୁଣ ବାସବ

।

କଳି ଅର୍ଦ୍ଧରେ ୟେ ସବୁ ହୋଇବ

।।

ତୁହୋ ବାସବ ୟେମନ୍ତ କରିବୁ

।

ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞାକୁ ଶିରେ ଘେନିଥିବୁ

।।

ଆମ୍ଭ ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ଯେଉଂ ବିଧି

।

ଚାରି ମେଘକୁ କହିଦେବୁ ବୁଦ୍ଧି

।।

ଏହି ମୁକୁନ୍ଦଦେବ ଅଙ୍କଠାରୁ

।

ଏକଚାଳିଶ ମାନେବ ଅଙ୍କରୁ

।।

ଏହି ଅଙ୍କ ଚଳନ୍ତେ ହୋ ବାସବ

।

ପୂର୍ବରୁ ଲବଣ ମାଡ଼ି ଆସିବ

।।

ଘୋର ପବନ ବହିବ ରାତ୍ରରେ

।

ଶେଷ ହେବ ଯେ ତେପନ ଘଡ଼ିରେ

।।

ପୂର୍ବ ଦିଗରୁ ଯେ ତିନି ଯୋଜନ

।

ଥୋକେ ନାଶ ହୋଇବେ ପ୍ରଜାଜନ

।।

ଏହିମତି ଛଡ଼ ଅଙ୍କ ଶେଷରେ

।

ଘୋର ଅଚାନକ ହେବ ପୃଥ୍ୱୀରେ

।।

ଗ୍ରାମ ଗ୍ରାମରେ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡ଼ିବ

।

ଠାବେ ଠାବେ ମଡ଼ା କୁଢ଼ ହୋଇବ

।।

ଥିଲା ଜନଟି ହୋଇବେ ନିଊନ

।

ଆଉ ନଥିବ ପ୍ରଜାଙ୍କର ଧନ

।।

ଡାକୁଆ ଜଟିଳା ଗ୍ରାମ ରଖିବେ

।

ଦୋସାଧୁ ପଣେ ସେ ବଡ଼ ହୋଇବେ

।।

ଚୋର ଖଣ୍ଟ ଆକଟେ ନ ଧରିବେ

।

ଭଲ ଜନକୁ ବାଛି କହୁଥିବେ

।।

ଯେଉଂ ଗ୍ରାମରେ ଧନ ଚୋରି ଯିବ

।

ଆର ଦେଶ ଲୋକ ଧରା ହୋଇବ

।।

ଖଣ୍ଡା ଖଣ୍ଡାଇତ ଜନ ଯେତେକ

।

ଦୋସାଧୁ ବୋଲିବେ କିଙ୍କର ଲୋକ

।।

ତାଙ୍କ କଷ୍ଟ କହିଲେ ନ ସରଇ

।

ପର ହସ୍ତରେ ମୁଂ ଦଣ୍ଡ ଦିଅଇ

।।

ପର ଯାଜନ ପରଦେଶ ଯହୁଂ

।

ପରକୁଟି ଦୋଷ ବାଛିବେ ଯେହୁ

।।

ତେଣୁକରି ତାଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡ ବିହିଲି

।

ଦମନ ହସ୍ତରେ ଶାସ୍ତି ମୁଂ ଦେଲି

।।

ପରହିଂସକିଟୀ ୟେହାକୁ କହି

।

ଏମାନଙ୍କୁ ଇନ୍ଦ୍ର ପରତେ ନାହିଂ

।।

ସାଇ ପଡ଼ିଶାରେ ଯେତେକ ଥିବେ

।

ଚୁଗୁଲିଆ ଲୋକ ଭେଦ କହିବେ

।।

ମହତ ଜନେ ଦେବେ ଅପଖ୍ୟାତି

।

କିଙ୍କର ଗଣେଟି ବିସୁକୁପାତ

।।

ମୋହୋ ଜନମ ଦିନରୁ ବାସବ

।

ପରହିଂସେଙ୍କର ହେବଟି ଭୋଗ୍ୟ

।।

ୟେହାଙ୍କ ପ୍ରଭା ହେବ ଠାବେ ଠାବେ

।

ସାଇ ପଡ଼ିଶାରେ ସ୍ତବ କରିବେ

।।

ଲେଞ୍ଚ ଲୋକମାନେ ହୋଇବେ ଉଞ୍ଚ

।

ଉଞ୍ଚ ଲୋକକୁଟି ବାଛିବେ ଲେଞ୍ଚ

।।

ଖଣ୍ଟ ଖଣ୍ଡାଇତ ମାନେ ଯେତେକ

।

ଆକଟରେ ରଖିଥିବେ ବିବେକ

।।

ବଡ଼ ହୋଇବେ ବିସୁଳୁପାତିଆ

।

ବଡ଼ ମିଛ କହିବେ ଧୂଆଁଖିଆ

।।

ଇକ୍ଷ୍ମୀ ନବେ କାହାରି କନ୍ଧର

।

ମ୍ଳେଛ ସମାନେ ହେବେ ଅସୁନ୍ଦର

।।

ହତଲକ୍ଷ୍ମୀ ହେବେ ସ୍ତିରୀ ପୁରୁଷ

।

ମିଛ କହିବେ ଭଲ ଭଲ ଲୋକ

।।

ଦେବଆଳରେ ଅନ୍ୟାୟେ କରୁଥିବେ

।

ସାଇ ପଡ଼ିଶାରେ ପ୍ରତେ ନଥିବେ

।।

ଘରେ ଘରେ ଅନ୍ୟାୟ କରୁଥିବେ

।

ଦାଣ୍ଡେ ଧୋବ ଧାଉଳିଆ ହୋଇବେ

।।

ଧୂଆଂ ଖାଇବେ ଉତ୍ତମ ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ମାଛ ମାଉଂସ କରିବେ ଭୋଜନ

।।

ଗୋରୁ ଚର୍ମ ଦ୍ୱିଜ ଗୋଡ଼େ ମାଡ଼ିବେ

।

ମୁଖେ ତାମ୍ବୁଳ ଖାଇ ଚାଲୁଥିବେ

।।

ମୁଗୁଲ ତକତ ମାଡ଼ି ବସିବ

।

ସେହିଦିନୁ ଅନ୍ୟାଚାର ହୋଇବ

।।

ସେହି ଦିନରୁ ଦୁର୍ଭିକ୍ଷ ପଡ଼ିବ

।

ଦକ୍ଷିଣରେ ଯେ ସଂଗ୍ରାମ ହୋଇବ

।।

ପୂର୍ବ ଦିଗରେ କେହି ନ ରହିବେ

।

ଉତ୍ତରୁଟି ଥାଟ ମାଡ଼ି ଆସିବେ

।।

ଠାବେ ଠାବେ ହୋଇବ ରଣଗୋଳ

।

କାହାରି ନ ରହିବ ଥଳକୂଳ

।।

ଧାନ ଗଉଣି କାହାଣେ କଉଡ଼ି

।

ଖୋଜିଲେ ନ ପାଇବେ ପ୍ରଜା ଲୋଡ଼ି